Zijn we de reïncarnatie van onze voorouders? En slepen we dan ook hun fouten mee? De Braziliaanse auteur Daniel Galera zoekt naar antwoorden in zijn knappe psychologische roman Met bloed doordrenkte baard.

Zijn we genetisch verdoemd? Zitten de zonden van onze voorouders in ons lijf gebakken en zullen we die tot in den treure herhalen? Of bestaat er iets als vrije wil, een ontsnappingsluik in de geschiedenis? Het is de centrale vraag in de roman Met bloed doordrenkte baard – de titel moet u erbij nemen, ondanks de geur van muffe historische krimi’s – van de Braziliaanse schrijver Daniel Galera, die zijn naamloze hoofdpersonage op een haast oudtestamentische wijze geselt.

Hij blijft van geen jobstijding gespaard. Dat hij aan een uitzonderlijke hersenstoornis lijdt waardoor hij geen gezichten kan vasthouden en iedereen dus telkens opnieuw moet leren (her)kennen, is nog een van zijn minste zorgen. De opdringerige telefoontjes van zijn moeder en het nijpende geldgebrek ondergaat hij stoïcijns. Dat zijn vriendin er net vandoor is met zijn bloedeigen broer lijkt hem ook niet te deren. Evenmin als de kersverse zelfmoord van zijn vader, die zijn zelfgekozen euthanasie vooraf aankondigde aan zijn zoon, zij het niet zonder eerst een verhaal over zíjn vader te vertellen – een mythe die zich in het hoofd van het hoofdpersonage zal nestelen en daar als een virus zijn brein zal vertroebelen. Aan de laatste wens van zijn vader – spuit ook mijn hond dood zodat we in het hiernamaals tenminste nog elkaar hebben – weigert hij te voldoen. Hij ontfermt zich over het oude mormel, pakt zijn boeltje en trekt naar het kustdorpje Garopaba waar zijn grootvader voor het laatst gesignaleerd werd. Waar zijn driftige grootvader als een caesar door zijn mededorpsbewoners werd neergestoken. Waar een omerta geldt – ‘Als niemand het zich herinnert, is het niet gebeurd’, zo debiteert een lokale agent wanneer hij, dwars tegen de wijze raadgevingen van zijn boeddhistische vriend Bonobo in, navraag doet. En dus leert hij zwijgen. Met zijn verleden als triatleet kan hij aan de slag als zwemleraar, hij huurt een huis aan het strand en spendeert zijn dagen met zwemmen en hardlopen. Vrouwen dienen zich aan: de jonge vrijbuitster Dália die in een pizzazaak werkt, en de psychologiestudente Jasmim, maar in zijn hoofd is enkel plaats voor zijn doodgezwegen grootvader. Wat een familieanekdote leek, woekert uit tot een obsessie en hij hervat verbeten zijn onderzoek.

Galera neemt zijn tijd. Lang lijkt de roman nergens naartoe te gaan – het zoveelste verhaal over een eenzaat die troost zoekt aan de kust, denk je terloops – maar in het derde deel slaat Galera keihard toe. Hij stuurt zijn tegen dan afgetrainde held op een huiveringwekkende odyssee met in zijn kielzog de hond en daarachter de verblufte lezer die wordt vergast op een sterke apotheose. In één klap vergeef je Galera de voetnotenspielerei waarmee hij andere stemmen aan bod wil laten komen en de lange opbouw die te vaak leunt op de gimmick van de blanco gezichten. Blijft over: een indrukwekkende roman met een helaas knullige titel. Maar eenmaal voorbij de kaft, hebt u goud in handen.

MET BLOED DOORDRENKTE BAARD ****

Daniel Galera, Atlas Contact (originele titel: Barba ensopada de sangue), 442 blz., ? 24,99.

RODERIK SIX

CENTRALE ZIN Wat hebben ze met mijn opa gedaan? Ze hebben het licht uitgedraaid en met messen op hem ingestoken.