G.I.’s don’t cry-Na ‘Boys Don’t Cry’ verdween ze tien jaar van de radar, maar met haar derde langspeler geeft Kimberly Peirce zowel De Palma als Redford het nakijken: háár Midden-Oostenfilm werkt op alle vlakken.
Kimberly Peirce met Ryan Philippe, Channing Tatum, Joseph Gordon-Levitt
De cast als H&M-modellen afbeelden op de poster, zogenaamd zelfgeschoten beelden tussen klassiek gefilmd mate-riaal voegen en ingetogen hiphopsongs op de klankband zwieren: ondanks een afwezigheid van net geen 10 jaar houdt Boys Don’t Cry-regisseuse Kimberly Peirce de vinger nog steeds strak aan de pols en slaagt ze erin het eerste Midden-Oostendrama te presenteren dat het niveau haalt van de betere Vietnamprent.
Waar Robert Redfords Lions for Lambs zich verslikte in zijn eigen drammerigheid, Peter Bergs The Kingdom ten onder ging aan oliedom jingoïsme en Brian De Palma’s Redacted struikelde over een overdaad aan ironische spielereien, verbaast deze verscheurende cominghomeprent met zijn afgemeten look, knap uitgetekende personages en doordachte vertelstructuur.
Een met zijn blonde lokken en blauwe ogen perfect gecaste Ryan Philippe speelt Brandon King, een prototypische all American hero die in het Midden-Oosten maar liefst 150 missies uitvoerde in opdracht van Uncle Sam. Wanneer hij eindelijk terugkeert naar zijn geboortestad in Texas, krijgt hij een ‘stop-loss’-order: hij moet zich onmiddellijk melden voor een nieuwe tour of duty. King negeert het bevel en deserteert.
Net als het merendeel van haar collega’s stelt Peirce alles in het werk om het voor de Irakoorlog supporterende deel van Amerika niet tegen de borst te stoten. King en zijn makkers (u herkent o.a. Brick-speurder Joseph Gordon-Levitt) worden afgeschilderd als gewone twintigers die buitengewone gebeurtenissen meemaakten en daar nu de gevolgen van dragen: de één verliest zich in de drank, de ander wordt een gewelddadige gek. Dat juist de normaalste van de bende het op een lopen zet, maakt de situatie des te schrijnender.
Gaandeweg worden de barsten die het aanslepende conflict in de American dream doet ontstaan steeds duidelijker. Aanvankelijk gebeurt dat met subtiele beelden van een majorette die haar stok laat vallen en een senator met een verblindende Colgatesmile. Nadien laat Peirce haar hoofdpersonage een odyssee ondernemen doorheen een hels ‘middle America’ vol treurende ouders en veteranen met ontbrekende ledematen. Maar het is de moreel verbijsterende slotscène die zowel linkse als rechtse kijkers een krop in de keel zal bezorgen. Een potentiële klassieker.
Steven Tuffin
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier