Voor de één is hij een held, voor de ander een poseur, die na The Police alleen nog veredelde muzak heeft gemaakt. Sting ligt er, in een van zijn vele huizen, niet wakker van. ‘Je kunt nu eenmaal niet iedereen plezieren.’

‘Sacred Love’

Uit op 22/9 (A&M Records)

Waar ben je het meest trots op: je nieuwe plaat of je nieuwe titel, Commander Of The British Empire?

Sting: ( lacht) Die titel brengt me een beetje in de war. Het is niet wat je verwacht als je als 25-jarige Newcastle verlaat met een zak liedjes onder je arm. In wezen ben ik een republikein, maar goed: ik leef in een koninkrijk en ik hou wel van de tradities die ermee gepaard gaan. Ik kijk uit naar de uitreiking – ik zal vriendelijk buigen en met gepaste trots de medaille in ontvangst nemen -, maar al bij al vind ik het gewoon vermakelijk.

Een van de thema’s op je nieuwe album is het sacrale…

Sting: Ik heb drie grote thema’s met mekaar verbonden: liefde, oorlog en religie. Ik ga niet naar de kerk, want die beantwoordt niet aan mijn religieuze bespiegelingen, en ik hang geen enkele godsdienst aan, maar ik ben wel religieus en ik heb een brede interesse voor alle mogelijke godsdiensten. Die interesse exploreer ik in mijn muziek en in mijn relaties met de mensen die ik liefheb.

Klopt het als ik zeg dat seks en muziek de speerpunten zijn van jouw godsbeleving?

Sting: Dat zijn voor mij de twee belangrijkste emanaties ervan, ja. Godsdiensten trekken muren op tussen mensen, seks en muziek brengen ze bij elkaar. Een liefdesrelatie heeft iets religieus: je beschouwt elkaar als een soort god, je bezorgt elkaar vreugde die mogelijk resulteert in nieuw leven. Als dat geen religieuze beleving is! Seks is altijd een belangrijk onderdeel geweest van verschillende godsdiensten; het is pas sinds enkele honderden jaren dat we seks en religie krampachtig van elkaar gescheiden hebben. Belachelijk! Seks is het meest sacrale dat een mens kan doen.

En dat voor iemand die een strenge katholieke opvoeding heeft gehad!

Sting: ( lacht) Katholieken zijn niet bepaald goed in stimuleren. ‘Blijf ademen!’, moet zowat de enige aanmoediging zijn die ze over de lippen krijgen, maar ‘Geniet van seks!’ zullen ze niet meteen scanderen. Ik vind het een heel rare kronkel in verschillende godsdiensten, niet alleen in de katholieke.

Je moeder kocht wel platen van Elvis Presley en Jerry Lee Lewis. Was dat niet de baarlijke duivel binnenhalen?

Sting: Ja, dat heb ik ook nooit goed begrepen. ( lacht)

Zullen de muren tussen religies ooit gesloopt worden, denk je?

Sting: We hebben in elk geval onze toekomst in eigen handen. Het hoeft niet veel moeite te kosten. Het begint bij een gebaar van vriendelijkheid, van warmte, van beleefdheid in plaats van jaloezie en agressie. De song Send Your Love To The Future gaat daar- over. Een ongelofelijk simpel idee, maar ik geloof er wel in.

In die song combineer je flamencogitaar met Arabische klanken. Is dat jouw manier om de muur tussen islam en christendom symbolisch te slopen?

Sting: Historisch gezien kwam flamenco van Noord-Afrika. Er zijn veel raakpunten tussen Zuid-Spanje en Noord-Afrika, alleen heeft de geschiedenis beide streken uit elkaar gedreven. Goed dat mijn muziek ze weer even samenbrengt. Binnen de muziek moet het maar eens gedaan zijn met denken in vakjes en categoriseren. Muziek verenigt mensen pas als ze zelf ook verschillende stijlen verenigt.

Toen ik vijftien was, moest je kiezen tussen The Police en Abba. Van verschillende genres houden, kon toen niet, nu wel.

Sting: Klopt. De huidige generatie jongeren staat een stap verder dan de onze. Dat is hoopgevend. Ik ben er trots op dat ik voor een stuk verantwoordelijk ben voor die evolutie, want ik ben mij als artiest niet blijven vastpinnen op één genre. Ik ben geen gettoartiest, ik heb de hele wereld van muziek tot mij genomen. Ik heb daarvoor op mijn donder gekregen, maar ik heb altijd geweten dat het de juiste weg was.

Heb je het gevoel dat je nog voldoende evolueert?

Sting: Muziek is voor mij een religie, een therapie én mijn connectie met de wereld. Het is mijn manier van communiceren. Ik wil dat mijn muziek in de eerste plaats mooi klinkt, entertaint en een goed gevoel opwekt, maar ze mag nooit inhoudloos zijn. Er moet achter de muzikale façade ook een boodschap steken. Ik bouw mijn songs op in verschillende lagen, zodat ze bij elke nieuwe beluistering meer en meer verborgen betekenissen prijsgeven. Dat systeem wil ik optimaliseren, en ik heb het gevoel dat ik daarin slaag.

Moeten er bepaalde dingen rond jou gebeuren om die interne evolutie nog te versterken, te versnellen?

Sting: Niet noodzakelijk, maar er ís nu wel heel veel gebeurd sinds mijn vorige plaat: 11 september, oorlog in Afghanistan, oorlog in Irak. Dat heeft mijn functie in vraag gesteld. Wat is mijn plaats in de maatschappij? Waartoe dient een songschrijver, een zanger? Niet dat ik het antwoord erop weet, maar ik wil, wat mij betreft, de kans grijpen om de angst van de mensen om me heen te veruitwendigen en ze opnieuw een richting aan te geven, zodat ze weer zin hebben in de toekomst. Ik geloof in hoop, niet in wanhoop.

Ik was verbaasd en ontgoocheld dat er vanuit artistieke hoek, noch in de VS noch in Groot-Brittannië, weinig of geen protest kwam tegen de oorlog in Irak. Bang dat openlijk protest de carrière zou schaden?

Sting: Voor mij leek heel die oorlog in Irak op een vendetta tussen de families Bush, Hoessein en Bin Laden. Iedereen, over heel de wereld, stond erbij en keek ernaar. Wie de oorlog in vraag wou stellen, werd met- een de mond gesnoerd: het mocht niet, dat was op voorhand subtiel maar duidelijk vooropgesteld. Tegenover ons artiesten, en tegenover de media. Dat is verontrustend en gevaarlijk, want het haalt een van de peilers van onze democratie onderuit. Wie het recht op vrije meningsuiting ondermijnt, neigt naar fascisme en totalitarisme. Wij moeten ons gedacht mogen zeggen, en wel heel duidelijk! Waar zijn de massavernietigingswapens? Waar zijn de chemische wapens? Zijn we nu veiliger? Is het nu een betere wereld? Neen!

Heb je zelf niet de ambitie om in de politiek te gaan?

Sting:Never! Ik heb nu mijn forum om mijn ideeën en bekommernissen te spuien, prima zo.

Je staat binnenkort bijna twintig jaar op eigen benen. Zou je nog in een band kunnen functioneren?

Sting: Nee. In een band spelen, impliceert een vorm van verlicht despotisme. Het is zeker geen perfecte manier om met elkaar om te gaan: de rollen worden nooit gedefinieerd – dat is onmogelijk -, en er komen onvermijdelijk strubbelingen. Nu neem ik alle beslissingen autonoom: ik schrijf de songs en zoek vervolgens een gitarist, een drummer en een producer om ze op plaat te zetten. I’m the boss, end of story. ( lacht)

Je wil alles onder controle houden, maar je hebt jezelf al meermaals als ‘geïsoleerd’ en ‘verlegen’ omschreven. Schuilt daar geen contradictie in?

Sting: Er zijn veel contradicties in mijn leven. Ik ben verlegen, maar door mijn werk moet ik naar buiten komen en mijn ideeën uitleggen, eerst aan mijn muzikanten, nadien aan jullie, journalisten. Het is een rol die ik moet spelen, niet mijn natuurlijke aard. Ik ben geen goede verteller, wel een goede zanger. En als ik het podium oploop, word ik iemand anders. Dat is precies wat ik zo aantrekkelijk vind aan mijn bestaan.

Je luisterde als jongen naar Miles Davis en John Coltrane. Was je een outsider?

Sting: Ik zat op een school met tweeduizend leerlingen, er waren dus wel een paar mensen met een exotische smaak. Ik was bevriend met die gasten die ook naar jazz en complexe muziek luisterden. We waren snobs, man!

Hielp die achtergrond toen je bij The Police kwam? Dat was eigenlijk de groep van Stewart Copeland, de drummer, maar jij hebt snel de leiding overgenomen. Heb je de andere groepsleden met je rijke muzikale achtergrond overbluft?

Sting: Ik had een duidelijk idee over de richting die we uit moesten, en ik had er alle vertrouwen in. Ik was al jarenlang zanger en songschrijver, de anderen niet. Dat maakte het voor mij gemakkelijker om het leiderschap te claimen. Had ik dat niet gedaan, dan zou The Police nooit iets betekend hebben en dat weten die anderen goed genoeg. Ze zijn er me dankbaar voor, en ikzelf ook. Je moet gewoon uitmaken wat je rol is. Ik was daar heel hard en streng in, misschien niet altijd even beleefd, maar goed…

Was jij het ook die de beslissing nam om er een einde aan te maken? Omdat je scherpzinnig genoeg was om in te zien dat het moment daar was?

Sting: Dat zei mijn instinct me, ja. Precies op het moment dat we de sterkste groep ter wereld waren. Ik hoop dat ik die moed blijf houden om telkens mijn instinct te volgen.

Nogal wat mensen van mijn generatie die met The Police opgroeiden en grote fan waren, zijn afgehaakt bij Sting solo, omdat ze vonden dat het nog maar weinig met The Police te maken had. Vind je dat zelf ook of ligt jouw richting in het verlengde van The Police?

Sting: Het is zonder twijfel een natuurlijke evolutie, maar het verrast me niet dat sommigen er niet van houden. Je kunt niet iedereen plezieren.

Je hamert er ook op dat je als muzikant muziek moet bestuderen. Kan je zelf nog onbevangen van muziek genieten of analyseer je altijd alles?

Sting: Ik kan niet rustig naar muziek luisteren, nee. Als ik me wil ontspannen, kies ik voor stilte.

Stilte kan ook functioneren binnen muziek. Je wilt met je muziek de mensen verleiden, dan is stilte daar een nuttig instrument voor.

Sting: Stilte is de perfecte muziek. Als muzikant bezorgen we stilte een kader. Je moet stilte en ruimte in je muziek verwerken. Het mag niet allemaal geluid zijn. Het eerste in Beethovens 5e symfonie is one beat of silence. Die pauze is revolutionair en mooi.

Zoek je privé vaak de stilte op?

Sting: Ik heb het geluk een aantal huizen te bezitten. Eén in Engeland en één in Italië liggen uitermate rustig. Ik heb er het gevoel helemaal alleen te zijn, en dat vind ik heerlijk. Mijlenver wandelen zonder iemand tegen te komen. Ik en mijn gedachten, samen op stap. Iedereen zou die mogelijkheid in zijn leven moeten krijgen.

Heb je zoveel huizen echt nodig?

Sting: Ik gebruik ze alleszins. Ik heb periodes dat ik op het platteland wil wonen, waarna ik weer met plezier voor een tijd naar Londen of New York trek. Ik heb 25 jaar lang in hotels geslapen. Daar ga je aan kapot. Dan wil je wel eens iets dat echt je thuis is, met je boeken en schilderijen om je heen. Ik ben ook een baksteenmens: ik steek mijn geld in huizen en verbouwingen, niet op de bank of de beurs.

Vind je zelf dat je een normaal leven leidt?

Sting: Ik ben pas beroemd geworden toen ik 25 was. Daarvoor was ik een heel gewone jongen, afkomstig uit een heel gewoon milieu. Het is een bonus dat ik die periode heb meegemaakt. Zodra ik beroemd en rijk werd, ben ik mij blijven omringen met gewone mensen. Of maak ik dat mezelf wijs? Zoals in de Truman Show… ( lacht). Ach, ik wil gewoon mijn leven leiden.

En op een conventionele manier oud worden?

Sting: Op een comfortabele manier oud worden. Ik ben altijd graag fit en sexy geweest. Ik wil goed in mijn vel blijven zitten. Ik heb nu een baard laten groeien, dat bevalt me wel. Hij accentueert de ouderdomslijnen in mijn gezicht. En dat mag.

Voor de release van Sacred Love, de nieuwe cd van Sting, zijn wij, dames en heren van de Europese pers, uitgenodigd in het hooggekwalificeerde Home House, een hotel waar zelfs de toiletten de afmetingen van een balzaal aannemen. Voor we onze gastheer aan de tand mogen voelen, worden we eerst vriendelijk begeleid naar een exuberant salon op de bovenverdieping om er in groep naar het nieuwe album te luisteren. Want zelfs wij, het journaille, worden in deze tijden van illegale kopieën, wantrouwig bejegend, zelfs al hebben we dan een interview voor te bereiden. De paranoia heeft surrealistische trekjes gekregen: sinds drie dagen fungeert een schriele jongen van de platenmaatschappij als waakhond van dat ene exemplaar. Hij kwijt zich voorbeeldig van zijn taak en blijft stokstijf op dertig centimeter van de cd zitten, die onafgebroken, keer op keer, voor de binnendruppelende journalisten door de ruimte schalt. The changing of the guards is nog niet tot daarboven doorgedrongen, waardoor de overdosis Sting die de jongen al door de strot kreeg, zijn tol begint te eisen. Want ook al is Sacred Love een warm en onderhoudend album, trop is te veel.

Sting zelf ontvangt in een met spots, camera’s en pluchen zetels volgestouwde en verduisterde ruimte. Kort blond haar met gel omhooggefixeerd, een uit de kluiten gewassen stoppelbaard, een stijlvol wit linnen hemd van een bemiddeld Italiaans modehuis, olijke ogen en een ferme handdruk. Ik vraag me af hoe ik hem moet aanspreken: stomweg Sting klinkt zo kortaf, bot. Mister Sting dan? Of Mister Sumner? Mister Commander Of The British Empire? (Enkele dagen voor het interview had de Queen hem die titel geschonken.) Het helpt als hij zichzelf als Sting voorstelt. Ik had het moeten weten, zelfs zijn kinderen noemen hem Sting.

Door Eddy Hendrix

‘Als ik het podium oploop, word ik iemand anders. Dat is precies wat ik zo aantrekkelijk vind aan mijn beroep.’