STEM STOTT

ANDY STOTT: als de doden kunnen dansen , hebben ze een nieuwe aanwinst voor hun jukebox.

Hoe zou het met de funderingen van huize Andy Stott zijn? De Brit bricoleert zijn aardedonkere techno en electronica in de kelder, maar graaft daarmee een tunnel naar nóg diepere, helse oorden.

Het is een zomer geleden dat we hoorden, zagen en voelden hoe een bleke Brit uit Manchester de Gentse Handelsbeurs deed daveren en dansen op grotendeels live geproduceerde, asymmetrische breakbeats en de zaal onderdompelde in ravenzwarte techno en liquide dubgeluiden. Geen hits, geen kapsones, geen vuurwerk, en geen genade. Andy Stott, de knoppenman in kwestie, bracht op de valreep van 2014 een straffe langspeler in roulatie: Faith in Strangers, een spookhuisthriller waarin de macabere echo’s van bands als This Mortal Coil, Cocteau Twins en Dead Can Dance weerklonken. En áls de doden kunnen dansen, hebben ze met Too Many Voices een nieuwe aanwinst voor hun hittebestendige jukebox, daar beneden.

Een feestplaatje is het nochtans niet, deze vijfde worp van Stott. Stokkende, strompelende beats, knokige drumpatronen, gemanipuleerde stemmen die vaker prevelen, jammeren en sissen dan zingen. Muziek op maat van slaapwandelende kadavers. Duw start en onverwijld valt de nacht. Bij heldere hemel, weliswaar, want Stott zorgt voor ruimte en lichtpuntjes in de duisternis. In Butterflies vormen de ploinks dauwdruppels op de verkoolde aarde die een slowmotionballet van nachtvlinders weerspiegelt en in On My Mind priemen kristallen sterretjes door een dikke benauwende nevel. Ondanks het vaak industriële klankpalet – Selfish lijkt opgebouwd rond hamers, beitels en een kogels spuwend machinegeweer – is Too Many Voices geen loodzware of claustrofobische luisterbeleving. De intro van New Romantic is een hiphopbeat uit een met gaffer tape bijeengehouden gettoblaster; daaruit bloeit donzige wolkjespop, die vervolgens opgeslokt wordt door de schaduw van een uitgehongerde anaconda, vermomd als een logge baslijn.

Stott kruipt uit het technohoekje, de albumtitel moet een knipoog zijn. Zo vormen in de titeltrack de etherische verzuchtingen van vaste zangpartner, en ex-pianolerares, Alison Skidmore de rode draad. Denk Kate Bush en Japan, niet Richie Hawtin of Ken Ishii. Gezelligheid is niet meteen troef, maar voor sfeer verdient Andy Stott het maximum van de punten.

Tip: wie zichzelf eind augustus onderweg naar het concert van Massive Attack op het Sint-Pietersplein in Gent op de juiste temperatuur wil brengen, zet Too Many Voices op. Want ja, ook onheil als dit is goe vur in den otto.

ANDY STOTT ****

Too Many Voices

electronica / techno

Modern Love

DOWNLOAD

New Romantic

Selfish

Too Many Voices

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content