Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.
Ik moet oppassen dat ik in dit blad niet te vaak over politiek praat, of ze verbannen mij naar Knack Gewoon, of erger nog: een eigen vlog. Maar dan doen we deze week maar ’s lekker stout.
Dit is dag 4902 zonder nieuwe regering sinds de laatste verkiezingen. Het ergste aan die hyperbool is dat ze eigenlijk compleet overbodig is, want het zijn er een goed stuk in de zeshonderd intussen.
Een paar dagen geleden stonden er in alle kranten lijstjes van wie eventueel premier zou worden.
Ik heb ook een lijstje gemaakt, dat in geen geval volledig is. Hier komt het. Alexander De Croo, Conner Rousseau, Joachim Coens, Georges-Louis Bouchez, Bart De Wever, Egbert Lachaert, Sophie Wilmès, Paul Magnette en al de figuren die in hun kabinetten plannetjes maken.
Dat zijn namelijk allemaal mensen die niet meer mogen meedoen aan de nieuwe verkiezingen, die liefst zo snel mogelijk georganiseerd worden.
Er is politieke strategie en er is politiek theater. Zolang er in een land een goed leefbare status quo is, kan dat politieke schouwspel een plaats hebben. Kranten weten waarover te schrijven, tv-studio’s lopen vol, mensen kunnen zich boos maken op Twitter. Maar groot nieuws: er is geen goed leefbare status quo.
Ik denk dat ik cynisch noch overdreven idealistisch ben. Maar ik begrijp echt niet hoe een hele generatie politici zo met de voeten van een hele bevolking mag en kan blijven spelen. Dat gaat er niet in, emotioneel noch intellectueel. Ik kan me niet voorstellen hoe je zo ver van de essentie van de zaak – besturen – kunt afdwalen en zo weinig voeling kunt hebben met wat de prioriteiten van een bevolking zijn.
Zien die mensen niet welke weg de westerse wereld opgaat? Zijn zij blind voor de eigenlijk niets minder dan onheilspellende gebeurtenissen in de VS, waar je een scenario van zware rellen of zelfs burgeroorlog niet langer kunt afdoen als puur alarmisme? Hebben zij nagedacht over de gevolgen van een mondiale pandemie, zowel voor de economie als voor het nationale stressniveau in de huiskamers? Wat zijn dat voor mensen en hoe denken zij zich te verhouden tot diegenen voor wie zij verantwoordelijk zouden moeten zijn, namelijk alle Belgen?
Voor geen van hen heb ik nog het minste respect over. De politieke klasse heeft al veel van haar macht afgestaan de laatste twee decennia en verliest nu ook haar laatste eer.
Want alles kan als het echt moet. Ik ben bijvoorbeeld als de dood voor vliegen. Maar als ik me voorstel dat ik op een vliegtuig moet stappen omdat mijn dochter ziek of in nood is, dan loop ik die trapjes op en klik ik mijn gordel vast terwijl ik de piloot vraag om zo rap mogelijk te vertrekken.
Dus vertel me niet dat er geen mogelijkheid is. Wat als hun gezondheid of die van hun kinderen ervan zou afhangen? Dan is er voor vanavond een regering, een premier en een nieuw logo voor de Rode Duivels als het moet. Dus vertel me niet dat het ‘vast zit’ of ‘onmogelijk is’. Fucking bullshit. En de media hebben de plicht om dat drieduizend keer harder aan te klagen, in de plaats van het gewoon te verslaan alsof het de gewone gang van zaken is. Vivaldi, avanti, vaffanculo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
