HOE BREI IK AAN EEN DIKKE HIT EEN CD DIE GENOEG ROCKT EN TOCH OP DE RADIO KAN? STASH GEEFT HET ANTWOORD.

ROCK ‘N ROLL SHOW

Petrol

Stash ***

Voor een rockgroep is een monsterhit scoren met een ballad vaak een vergiftigd geschenk. Iedereen verwacht nu dat Stash het succes van Sadness – al vijf maanden onafgebroken in de Ultratop – met zijn derde cd bestendigt. Geen simpele opdracht, want hoe moet de groep uit Opwijk het publiek dat hun live-power weet te appreciëren paaien, zonder al te veel de huismoeders, chiromeisjes en VTM-fans af te stoten die massaal voor dat ene liedje vielen? Enter producer Wouter Van Belle, die lang geleden al de ruwe diamant Gorky wist te slijpen. Je kan betreuren dat dit productioneel genie de weirde randjes van de passionele Stash sound heeft afgevijld, maar tegelijk moet je toegeven dat Rock ’n Roll Show een pak beter klinkt dan de twee albums die Stash eerder in eigen beheer uitbracht. Van Belle is erin geslaagd een tijdloze plaat te maken, die het midden zoekt tussen americana – je hoort wat Calexico in My Darkness Comes – en radiovriendelijke pop. Echt onbesuisd gerockt wordt er niet. Het is vooral de ritmesectie die voor de nodige dynamiek zorgt, zoals de Motownbeat van opener All That I Want meteen duidelijk maakt. Van Belle heeft de songs laten ademen, zodat de Stem van Gunther Verspecht volledig wordt uitgespeeld. De eenvoud regeert, al zitten de liedjes vol subtiele details, zoals het Grandaddy-orgeltje op het einde van Shelter From Evil Ones en de door soundeffecten omringde wah-wah-gitaar in Sinnerman. Opvallend zijn de vele stille passages, zoals de dialogerende piano en gitaar in Crazy Charlotte. ‘Beheerst’ is het sleutelwoord, al zijn er ook bevlogen momenten: Verspecht die hees als Joe Cocker in razernij ontsteekt in Rock ’n Roll Show en het verwoestende slot van de epische afsluiter, een uitgebeende versie van het oude Thee Without Sin, Throw The First Stone. Op de valreep worden op deze vrij beschaafde cd dan toch nog alle remmen losgegooid. Nog even een kanttekening bij de teksten van Verspecht: met de bijbel in de hand schrijft hij over verdriet, pijn en zonde. Grote gevoelens voor de grote momenten van het leven – Sadness is al geliefd als openingsslow op trouwpartijen. Als je zijn bijwijlen vreemde beeldspraak vertaalde, zou het soms naïef en zelfs belachelijk klinken. Maar dat gaat even goed op voor de pennenvruchten van 16 Horsepower en Nick Cave. Trouwens, Thé Lau is de enige die er in het Nederlands mee weg geraakt, dus laat dit de pret niet drukken.

Peter Van Dyck