°1982, Liptovsky Mikulas
Studeert dans in Slowakije, ontdekt het werk van Anne Teresa De Keersmaeker en besluit prompt om – samen met enkele vrienden – zijn kans te wagen bij haar dansschool PARTS. Sindsdien wonen ze in Brussel.
‘Op mijn veertiende ben ik alleen gaan wonen. Niet uit onvrede of ruzie met mijn familie maar omdat ik, net als mijn beste vriend, dans wilde studeren. Ik dans al sinds mijn derde. Net als de hele familie, behalve mijn vader. Iedereen was bij de volksdansclub. Zalig vond ik dat. Niet alleen het dansen zelf maar het groepsgevoel en de vriendschappen die daar ontstonden, deden de passie voor dans oplaaien.
‘Op school kregen we welgeteld drie video’s te zien, waaronder Achterland van De Keersmaeker. Dat fascineerde me zo dat ik meteen op mijn fiets sprong en naar mijn dansmeester David Zambrano reed. Hij adviseerde me om mijn geluk in Brussel te beproeven. Van zodra ik achttien was, ben ik met enkele vrienden vertrokken. We hadden niets, sliepen in caravans en hoopten dat we zouden slagen voor de audities van PARTS, wat ook gelukt is. Les Slovaks, ons danscollectief, was geboren. Onze voorstellingen zijn een mix van volksdans, circus, ballet en hedendaagse dans. Het zijn zoektochten, net als de solo die ik op December Dance breng. Die is niet ontstaan omdat ik per se een solo wilde maken, maar omdat ik in een situatie verzeilde die ik alleen al dansend kon plaatsen. Heb je ooit meegemaakt dat je tot over je oren verliefd bent – en dus dolgelukkig – en dat net op dat moment een van je meest dierbare familieleden sterft? Ik wel dus. Wat er dan door je heen gaat, dat dans ik. Lachen wordt huilen en huilen lachen. Je wordt van het ene uiterste naar het andere geslingerd. Elke avond is anders. Ik improviseer op speciaal gecomponeerde muziek én met een van mijn grote helden in het achterhoofd: Buster Keaton.
‘Ik heb vroeger alles geprobeerd: van dansen tot ijshockey en voetbal. Maar dansen is de enige activiteit die mijn vader me niet verbood. Misschien omdat er geen competitief luik aan zat? Met dans kun je bovendien elke keer opnieuw je eigen wereld, je eigen spel heruitvinden. Ik wil al dansend overleven. In Brussel. Dat is nu mijn thuis en dat van mijn geliefden.
‘Het lichaam is de mooiste architectuur die er bestaat. Ik zal blijven dansen, maar daarom niet op een podium. Ik vind het even leuk en belangrijk om les te geven aan straatkinderen of gehandicapten. Ik wil mensen overtuigen dat ze meer in zichzelf moeten geloven en hun vrijheid moeten opzoeken. Zolang de mensheid evolueert, zal er gedanst worden. En vice versa.’
ZIJN VANDEKEYBUS-FAVORIET
BLUSH (2002)
‘Ik heb alles van Wim Vandekeybus gezien, ook What the Body Does Not Remember, te zien in Brugge. Maar Blush is het indrukwekkendst, door de combinatie van energie en doordachte montage.’
SOLO 2009 – TO BE CONTINUED
8/12, 17 uur, Stadsschouwburg
lesslovaks.com
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
