Een regisseursattribuut. Een paar setfoto’s. En een tekening van een geniale gek. Fien Troch laat vijf beelden spreken.

‘Deze tekening kreeg ik van DanielJohnston, een geesteszieke cartoonist en cultmuzikant uit Texas. Via een vriend mocht ik hem vorig jaar interviewen toen hij in de AB kwam spelen. Om hem bij de zaak te houden, stopte ik hem een schetsboek en een stift in de handen. Zonder die attributen durfde hij wel eens midden in een zin in te dommelen, was me verteld. Maar uiteindelijk werd het een heel mooie, ontroerende ontmoeting. Daniel Johnston is het prototype van de geniale gek. Zijn werk is op het pijnlijke af naïef en direct. Tom Waits, Beck en E van Eels hebben al liedjes van hem gecoverd. En KurtCobain was ook een grote fanvan hem. Er is ooit een prachtige documentaire over hem gedraaid: The Devil and Daniel Johnston, van Jeff Feurzeig. Een heel grote aanrader. De relatie met zijn broer is bijvoorbeeld heel bijzonder. Die begeleidt hem overal, omdat hij alleen niets meer kan.’

‘Dit zijn Emanuelle Devos en ik op de set van Unspoken, mijn tweede langspeelfilm. Emanuelle is een grote ster in Frankrijk, ik had nooit gedacht dat ik haar zou kunnen strikken. Maar toen ze mijn script gelezen had, liet ze weten dat ze heel graag met me wilde werken. Emanuelle schrijft alle sms’en die ze krijgt van haar vrienden in een schriftje, om ze bij te houden. Dat zegt alles over haar. ’t Is een warme, genereuze en mooie mens. Ze was de eerste op de set aan wie ik vertelde dat ik zwanger was.’

‘Ze noemen William Egglestonwel eens ‘de vader van de kleurenfotografie’, omdat hij er zulke vernieuwende dingen mee deed. Maar ook puur inhoudelijk vind ik zijn foto’s ontzettend sterk. Er is altijd meer aan de hand dan je op het eerste gezicht zou denken. Er lijkt iets tragisch gebeurd, of er hangt onheil in de lucht. ’t Zijn foto’s die vragen oproepen, en waar je meteen heelder verhalen bij bedenkt. Zoals hier: wat is er met het kindje gebeurd dat op het fietsje zat? Egglestons foto’s waren een grote inspiratiebron voor Een ander zijn geluk. Ik toonde er aan mijn cameraman, omdat ik dezelfde sfeer wou. Wijd, ambigu, afstandelijk en sereen.’

‘Dit is de clap van Unspoken.In Frankrijk worden claps na de laatste scène normaal gezien onder de acteurs verloot, dat is een traditie.Maar omdat de laatste scènes van Unspoken er zonder acteurs waren, mocht ik ‘m houden. Een clap zal voor mij altijd iets magisch hebben, hoeveel films ik ook maak. Er wordt praktische informatie over scènes op geschreven, en het geluid dient om beeld en klanksynchroon te zetten. Maar mij voert het geluid ookkeer op keer terug naar mijn kindertijd, en naarde montagekamer van mijn vader.’

‘Op mijn 21e heb ik één keer geacteerd,in de Franse film Saint-Cyr,een kostuumdrama met de grote Isabelle Huppert. Een wereldfilm was dat niet, maar het was een fijne ervaring, en ik hield er een paar grappige foto’s van mezelf met pruik aan over, zoals deze. Ik kwam heel toevallig in Saint-Cyr terecht. Een Frans productiehuis belde mijn vader, ik nam op, en omdat mijn stem hen beviel, vroegen ze of ik geen rolletje wilde spelen. Mijn eerste draaidag slaagde ik erin om Isabelle Huppert niet te herkennen. Consternatie alom, maar nadien kwam het gelukkig toch nog goed.’