SLACHTEN VOOR GEVORDERDEN. LAAT JE NIET MISLEIDEN DOOR ‘CHAOS THEORY’: ‘Splinter cell’ is een ultrarealistische topgame.

PS2, XBOX, GC, PC

Splinter Cell: Chaos Theory ****

Bedenkers van gewelddadige games schuwen de controverse niet, maar toch voelen ze blijkbaar weinig voor een gegarandeerd spraakmakende clash tussen het rijke Westen en het fundamentalistische Oosten. Als er oorlog moet worden gevoerd, dan liefst tegen ‘vertrouwde’ vijanden zoals de communisten uit de tijd van de Koude Oorlog. Kwestie van veilig te spelen, allicht. Splinter Cell: Chaos Theory voert ons anno 2007 eventjes back to the future: Japan tikt China en Noord-Korea op de vingers voor de schending van internationale verdragen en roept de hulp van de Verenigde Staten in om zijn boodschap kracht bij te zetten. Enter geheim agent Sam Fisher, die zich opnieuw moet waarmaken als eenmansleger. In het vorig jaar verschenen Pandora Tomorrow had Fisher de grootste moeite om die opdracht te volbrengen, deze keer verloopt zijn missie iets voorspoediger. Hij beschikt over een betere techniek en heeft de voordelen van het mes ontdekt, zodat hij de vijand met een bewonderenswaardige kennis van de slagersstiel de keel kan oversnijden. Een vuurwapen heeft hij zelden nodig en dat is goed nieuws, want met het lawaai van zijn schoten lokt hij de aandacht van andere ongewenste gasten. Nog meer goed nieuws: hij, dat ben jij. Na het aartsmoeilijke Pandora Tomorrow heb je het in Chaos Theory iets makkelijker, al staat ook de vijand op scherp. Dankzij de verbeterde artificiële intelligentie kan die jouw acties namelijk beter counteren of anticiperen. De meest doeltreffende tactiek bestaat erin om jezelf onzichtbaar te maken, met de duisternis als troef. De duisternis heeft als bijkomend voordeel dat ze een adembenemende spanning creëert, zoals in de beste griezelfilms. Helemaal donker wordt het gelukkig nooit, want dan zou er niets meer overblijven van de wervelende animaties en de hyperrealistische motoriek van de kemphanen. Ook de soundtrack is klasse: de eigenzinnige Britse elektronicaknutselaar Amon Tobin haalt niet zomaar een stapel beklijvende geluidjes uit zijn sampler, hij steekt bijna een moderne symfonie in elkaar. Het lineaire verloop van het verhaal had een minpunt kunnen zijn, ware het niet dat de missies zo omvangrijk zijn dat je bewegingsvrijheid nagenoeg geen grenzen kent. Splinter Cell is een ultrarealistische topgame – geen wonder dat er een Hollywood-verfilming op stapel staat. Bart Vandormael

Bart Vandormael