Source Code ***
JAKE’S ON A TRAIN – Duncan Jones mixt suspense, sentiment en sciencefiction in deze opwindende treinrit door de tijd.
Duncan Jones met Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan, Vera Farmiga, Jeffrey Wright, Michael Arden
Een sciencefictionthriller over een parallelle realiteit, virtuele terreur en een trein die op exploderen staat… bij een dergelijke high concept-gimmick zou een mens voor minder een goedkoop afleggertje van Inception of Minority Report verwachten. Toch maakte regisseur Duncan Jones – oftewel David Bowie junior – er een solide, spannende en verrassend humanistische joyride van die elke cent van uw popcorneuro waard is.
Ziener van dienst is Captain Colter Stevens (Jake Gyllenhaal), een helikopterpiloot op tour of duty in Afghanistan die plots wakker schiet op de trein richting Chicago en daar door een charmante medepassagierster (Michelle Monaghan) met Sean wordt aangesproken. Geen wonder dat Colter licht de kluts kwijt is, zeker wanneer hij ook zijn eigen spiegelbeeld niet meteen herkent.
Blijkbaar is Colter het onderwerp van een experimenteel militair programma, zo ontdekken we samen met hem, wat hem toelaat om via een avatar in de tijd te reizen. Door dat geklooi met quantumfysica, tijddimensies en genetische broncodes – vandaar de titel – moet Colter post factum een terreuraanslag op een trein zien te voorkomen. Daarvoor wordt hij meermaals heen en weer geflitst tussen de echte en virtuele werkelijkheid en het heden en verleden, waardoor je hem om de acht minuten opnieuw ziet wakker schieten op dezelfde trein, met hetzelfde meisje in telkens een andere variant.
Toegegeven, het klinkt hopeloos vergezocht. Jones weet de structuur echter wonderwel aan elkaar te lijmen en houdt er zodanig de pas in dat je geen tijd hebt om de plotgaten te detecteren. Bovendien krijgt zijn Philip K. Dick-achtige B-thriller al na enkele scènes ook een ontroerende lading, met dank aan een prima Jake Gyllenhaal die als alledaagse tijdreiziger net iets te emotioneel betrokken raakt bij de passagiers die hij op zijn onderbewuste missie ontmoet.
In zekere zin zou je Source Code kunnen omschrijven als een doorleefde en deugddoend ironievrije thrillerversie van Groundhog Day, als Inception zonder de visuele grandeur en pseudocerebrale poeha of als een sciencefictionvariant op North by Northwest. Net als Hitchcocks moeder aller paranoïde achtervolgingsthrillers opent deze film met beelden van wolkenkrabbers uit glas en aluminium en van treinen die diagonaal over het scherm flitsen op de cadans van een Bernard Herrmannachtige score. Bovendien hoef je niet veel moeite te doen om in het personage van Colter – een onwaarschijnlijke en romantische actieheld in pak en das – een hedendaagse Cary Grant te zien.
Bewuste knipogen of toevallige overeenkomsten? Feit is dat Jones een uitstekende thriller aflevert die tegelijk opwindt en ontroert, ondanks het kleffe en typisch hollywoodiaanse slot.
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier