Somewhere over the Hollywood rainbow
Beauty and the Beast pronkt met het eerste homoseksuele Disneypersonage, Power Rangers pakt uit met de eerste gay superheld. En een biseksuele Wonder Woman is op komst. Is het tijd om de regenboogvlag boven Hollywood te hijsen, of blijft die beter nog even in de kast?
Volgende week komt Power Rangers in de zalen, een filmupdate van de populaire tienerserie uit de jaren negentig over vijf pubers die buiten de schooluren het kwade bekampen. Big deal, zult u zeggen, en allicht volkomen terecht, maar toch krijgt de film nu al meer media-aandacht dan de gemiddelde Trump-tweet. Reden voor alle commotie? Een van de nieuwe Power Rangers blijkt lesbisch, en zou daarmee de eerste gay superheld zijn in de nochtans druk door jongens – en meisjes – in spandex bevolkte Hollywoodhistoriek.
Voor wie de hype heeft gemist: het gaat om Trini, de gele uit het gezelschap, vertolkt door zangeresje Becky G. Trini krijgt te maken met girlfiend problems en stelt in een ‘korte sleutelscène’ haar seksualiteit in vraag. ‘Trini worstelt nog met haar identiteit’, aldus regisseur Dean Israelite. ‘Maar wat geweldig is aan die scène is dat ze haar en andere kids duidelijk maakt dat het oké is om te twijfelen, om je weg te zoeken.’ Dat vindt David Yost, een van de originele Amerikaanse Power Rangers, trouwens ook. Eerder had hij al bekend dat hij indertijd de serie had verlaten omdat hij gepest werd vanwege zijn homoseksualiteit.
Hoe dan ook lijkt de beslissing van producent Lionsgate om een seksueel twijfelende tiener een hoofdrol te gunnen een grote, progressieve sprong voorwaarts. Want hoe liberal-minded Tinseltown zich ook waant, recent wees een studie (van de USC Annenberg School for Communication and Journalism) uit dat het binnen het mainstreamfilmwereldje nog altijd triestig is gesteld inzake inclusiviteit en de vertegenwoordiging van minderheden. Uit dat onderzoek blijkt dat in 2014 nog altijd maar negentien personages uit de box-officetophonderd homo of bi waren. Twee derde van de personages waren mannen, en 84,2 procent was blank.
Door een lesbische latina op te voeren als protagoniste zou je Power Rangers dan ook nu al de Oscar voor lef en moed willen geven. Of een van de concurrenten, want die zijn er plots. Twee weken geleden deed Disney zijn duit in de holebihandtas door in de liveactionremake van Beauty and the Beast ‘een exclusief homomoment’ te stoppen. En door met LeFou, het hulpje van slechterik Gaston, een personage op te voeren dat zijn baas het liefst zou kussen – buiten beeld, welteverstaan. Bovendien is er naar verluidt een biseksuele Wonder Woman op komst. Je zou beginnen te denken dat Hollywood eindelijk de eenentwintigste eeuw induikt en het grote popcornpubliek wil wakker schudden: ‘Kijk, homoseksuelen zijn ook maar gewoon mensen. Sterker nog, het kunnen zelfs superhelden zijn!’
Dé grote verrassing van de voorbije Oscars was Moonlight, dat tegen alle verwachtingen in de prijs voor beste film wegkaapte. Het is een vertederende prent over hoe het voelt om jong, zwart én gay te zijn, maar dan wel eentje met een volwaardig en gelaagd hoofdpersonage. Dat de jongen in kwestie homo is bepaalt daarbij niet zijn volledige identiteit, maar maakt er gewoon deel van uit. De overwinning was absoluut terecht, al zou je kunnen opperen dat het voor de Academy ook een uitgelezen kans was om het gebrek aan diversiteit van de afgelopen achtentachtig edities – #OscarsSoWhite, weet u nog? – goed te maken.
In een niet zo ver verleden werd homoseksualiteit ofwel hooguit gesuggereerd, ofwel genegeerd in Hollywood. Heteroacteurs die zich inleven in homoseksuele personages krijgen filmprijzen haast naar het hoofd geslingerd – denk aan Colin Firth in A Single Man, Michael Douglas en Matt Damon in Behind the Candelabra, Jake Gyllenhaal en Heath Ledger in Brokeback Mountain en Sean Penn in Milk – , omgekeerd werkt het níét zo. Bij homoseksuele acteurs wordt getwijfeld of ze wel in staat zijn de heteroseksuele liefde te verbeelden. Dat acteren zoveel betekent als ‘doen alsof’, blijkt dan even niet van tel, getuigen ook acteurs als Rupert Everett en Luke Evans, die Gaston speelt in Beauty and the Beast. Hoe populairder die laatste werd, hoe meer hij zijn geaardheid overigens leek te camoufleren.
Dat uitgerekend dat Hollywood zich nu als lgbt-ambassadeur profileert, doet dan ook de nodige, perfect geëpileerde wenkbrauwen fronsen. De recente emancipatiedrift ruikt vooral naar slimme marketing en een vleugje hypocrisie. Genderkwesties en diversiteit staan tegenwoordig hoog op de agenda – en terecht – en filmbobo’s met dollartekens in de ogen springen dus op de kar, zelfs al is er niks of weinig aan de hand en zou je met die kar niet moeten afkomen op de gay parade. Die strategie blijkt niet zonder succes: Beauty and the Beast brak zelfs in het Amerika van The Donald 170 miljoen dollar in het laatje en Power Rangers krijgt media-exposure die onbetaalbaar is.
De poeha die over die personages wordt gemaakt, is onevenredig met de effectieve durf. Zowel bij Power Rangers als bij Beauty and the Beast gaat het om ‘homo-momenten’ die voorbij zijn voor je met je valse wimpers kunt knipperen – dat in die laatste film een jong, mooi meisje verliefd wordt op een bizon lijkt ons stukken frappanter. Bovendien zijn weinig personages uit die grote Hollywoodproducties simpelweg gay, en op een echte kus of vrijscène blijft het wachten. Homoseksualiteit lijkt in de eerste plaats nog altijd een issue, iets waarmee geworsteld wordt en dat ‘behandeld’ moet worden.
Wacht dus voorlopig nog even met I Will Survive op volume elf door de speakers te jagen. Zeker, het is positief dat grote spelers in het filmlandschap een diverser palet aan personages bovenhalen. Maar er is pas écht reden om met regenboogvlaggen te zwaaien wanneer we er niet eens meer aan denken. Wanneer een homoseksueel personage geen aankondiging en geen krantenkoppen meer nodig heeft, maar achteloos en net als alle anderen de cinemazaal kan binnensluipen en zijn rechtmatige plekje opzoeken. Say it loud and proud, darling.
POWER RANGERS
Vanaf 5/4 in de bioscoop.
door Jozefien Wouters
Zowel het ‘homo-moment’ van Power Rangers als dat van Beauty and the Beast is voorbij voor je met je valse wimpers kunt knipperen. Hoezo, gedurfd?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier