De paus van de pop – De Amerikaanse muziekjournalist Chuck Klosterman duikt onder in de popcultuur, en komt weer boven met een verzameling lichtvoetige maar erg inventieve essays.

Chuck Klosterman, Faber & Faber, 253 blz.

‘Je ontmoet je zielsgenoot, maar er zit een addertje onder het gras. Elke drie jaar zal iemand de jukbeenderen van je zielsgenoot breken met een moersleutel, en er is maar één manier om dat te verhinderen: jij moet een pil slikken die ervoor zorgt dat elke song die je voor de rest van je leven hoort zal klinken alsof hij gespeeld wordt door Alice In Chains. Als je Creedence Clearwater Revival op de radio hoort, dan zal het klinken alsof het Alice In Chains is. Als je Radiohead live ziet, dan zal elk nummer klinken alsof het gecoverd wordt door Alice In Chains. Als je onder de douche staat te zingen, dan zal jouw stem klinken als die van wijlen Alice-zanger Layne Staley. De vraag is: zou je die pil dan nog slikken?’

Het minste wat je van Chuck Klosterman, ex-hoofdredacteur van het Amerikaanse muziekmagazine Spin, kunt zeggen, is dat hij een lichte aversie koestert tegen Alice In Chains, de grungeband die in de jaren 90 in het zog van Nirvana even van de wereldroem mocht proeven. Maar het citaat (dat deelt uitmaakt van zijn ’twenty-three questions I ask everybody I meet in order to decide if I can really love them’) toont wel waar het Klosterman in zijn verzameling essays Sex, drugs and cocoa puffs om te doen is: aan de hand van voorbeelden uit de populaire cultuur op een luchtige manier filosofische problemen aankaarten. Zo toont hij hoe Hollywood met films als When Harry Met Sally ons idee van romantische liefde heeft verknoeid, of hoe realitytelevisie en een computergame als The Sims de grens tussen werkelijkheid en fantasie overhoop hebben gehaald.

Sex, drugs and cocoa puffs dateert al van 2003 en krijgt pas nu een aparte uitgave voor Europa. Daardoor komen sommige dingen gedateerd over, want niets gaat vlugger voorbij dan de populaire cultuur: de tijd dat de seksvideo van Pamela Anderson en Tommy Lee furore maakte, ligt alweer even achter ons en ook de vreselijke sitcom Saved By The Bell doet waarschijnlijk nog bij weinigen een belletje rinkelen – en gelukkig maar. Maar Klostermans vlotte stijl en intrigerende gedachten zorgen ervoor dat je blijft doorlezen. Zelfs als hij begint aan een uitgebreide ode aan niemand minder dan Billy Joel.

Stefaan Werbrouck