Serge Gainsbourg ***

Gainsbourg Vingtième Anniversaire

Pop

Universal

Een anekdote om het genie te situeren: Serge Gainsbourg was de eerste blanke muzikant die zich de studio Dynamic Sounds in Kingston toe-eigende, nog voor Bob Dylan en Grace Jones. We spreken januari 1979. De muzikanten van Peter Tosh, onder wie bassist Robert ‘Robbie’ Shakespeare en drummer Lowell ‘Sly’ Dunbar, profiteren van de hoogconjunctuur van de reggae om hun diensten ter beschikking te stellen van de fransoos, maar hun houding is simpel: ‘Take the money and run. ‘ Gainsbourg, lichtjes geërgerd door hun desinteresse, vraagt of ze iets van Franse muziek afweten. Een ervan murmelt iets in de trant van ‘je t’aime’, de anderen knikken. Waarop le grand Serge de melodie van Je t’aime moi non plus uit een piano tovert en uitroept: ‘It’s me!’ Het ijs is gebroken, Aux armes et caetera wordt op drie dagen tijd ingeblikt en herlanceert weinig later de carrière van Gainsbourg.

Twintig jaar na zijn overlijden blijkt dat Gainsbourg voor zijn Jamaicanen een herinterpretatie van zijn schandaalsong in gedachten had: Je ne t’aime plus moi aussi. Het knappe, slome arrangement dat ervan rest – de tekst is vermoedelijk onbestaande – is nu een van de 23 onuitgegeven nummers die als lokaas dienen voor de nieuwe, prachtig uitgegeven verzamelbox Gainsbourg Vingtième Anniversaire. Het betreft geschrapte tracks, onafgewerkte songs en alternatieve albumversies die als bonussen gepresenteerd worden bij vier studio-albums (Gainsbourg confidentiel, Histoire de Mélody Nelson, Vu de l’extérieur en Aux armes et caetera), een testopname (Comme un boomerang, geschreven en ingezongen voor Eurosongkandidate Dani, wier song in 1975 door de Franse jury wegens te provocerend werd geweigerd ), en een extra schijf met eerder onuitgegeven televisie- en radio-opnames.

Et alors, wilt u weten, ça vaut la peine? Eigenlijk wel, ook al hebt u de vorige verzamelbox al in uw schrijn staan. Tenzij u écht de met zelfspot gebrachte cover van Jacques Dutroncs Les play-boys kunt missen. Of de uitgebreide versie van Je suis venu te dire que je m’en vais, waarin muze Jane Birkin nog harder en langer snottert. En het licht perverse Une petite tasse d’anxiété, een duet met Gillian Hills uit 1963. Pour la petite histoire: het was Roger Vadim die deze in Parijs residerende Britse tiener ontdekte. Ze was amper zestien toen hij er een nieuwe Brigitte Bardot in zag en haar castte in Les Liaisons Dangereuse (1960). Na een korte zangcarrière keerde ze midden jaren 60 terug naar Engeland en de film. Haar eerste nieuwe rol, voor Blow-Up (1966), speelde ze aan de zijde van… Jane Birkin. Toeval bestaat werkelijk niet!

KAREL DEGRAEVE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content