Kevin Spacey is helemaal terug van weggeweest. Na een rustperiode speelt de Hollywoodacteur met de minste sterallures de hoofdrol in het doodstrafdrama ‘The Life of David Gale’. ‘Ik ben vijf jaar lang onafgebroken bezig geweest. Ik had even behoefte aan een pauze.’

the life of david gale

Vanaf 18/4 in de bioscoop

Kevin Spacey is een van Hollywoods meest mysterieuze persoonlijkheden. Is hij de minzame jan modaal uit The Shipping News? Of de opgenaaide jan modaal uit American Beauty? Of de gluiperige glamourboy uit L.A. Confidential? Zijn merkwaardige identiteit was wellicht een van Alan Parkers motieven om de acteur te kiezen als titelpersonage in The Life of David Gale. Kevin Spacey speelt een academicus en advocaat die zich openlijk tegen de doodstraf kant. Zijn carrière gaat de dieperik in als hij door een vroegere studente beschuldigd wordt van verkrachting. Daarna belandt hij voor de aanranding en barbaarse moord op een gelijkgestemde antidoodstrafdemonstrante (Laura Linney) zelf op death row. Amper enkele dagen voor zijn executie gaat hij in zee met een agressieve tijdschriftjournalist (Kate Winslet), die probeert te ontwaren of hij die dodelijke injectie überhaupt verdient. Staat Gale niet op het punt om een onschuldig slachtoffer te worden van het systeem dat hij zélf bestrijdt?

Spacey is een snugger acteur, dat valt alleen al uit zijn rolkeuzes af te leiden. Maar weinigen weten wie de mens achter de schermen is. Hij legt zijn privé-leven niet bloot, daarvoor is hij te discreet en gereserveerd. Dit is wat we over hem weten. Spacey werd geboren op 26 juli 1959 in South Orange, New Jersey. Door het werk van vader Thomas moest de familie naar Southern California verhuizen. Spacey volgde er voor enkele maanden les in de Northridge Military Academy maar moest opstappen nadat hij een autoband naar een klasgenoot had gesmeten. In Chatsworth High school in de San Fernando Valley kreeg hij de acteermicrobe te pakken, wat hem naar New York City bracht. Hij voegde er zich bij het NY Shakespeare Festival en begon daarna op Broadway – zijn eerste filmrol was tegenover Meryl Streep in Heartburn. Ondertussen staan er twee Oscars op zijn schouw – één voor Beste Mannelijke Bijrol in The Usual Suspects en één voor Beste Mannelijke Hoofdrol in American Beauty.

In zijn vrije tijd treedt Spacey op als filmproducent, onder het vaandel van Trigger Street. Hij zet ook zijn schouders onder Trigger Street. com, een initiatief dat nieuw talent vooruithelpt. Eind februari maakte Spacey dan bekend naar Londen te verhuizen, om er de Old Vic, het beroemde theater, nieuw leven in te blazen. Hij gaat er acteren en regisseren, en neemt een deel van de dagelijkse leiding – het zoeken en aantrekken van acteurs – op zich. Een en ander betekent niet dat Spacey stopt met acteren. Zijn volgende rol is die van nachtclubzanger Bobby Darin in een film over diens leven. En oh ja, wat we óók weten is dat hij een labrador heeft, Legacy genaamd. And that’s it. Maar voor één keer maakt de acteur een uitzondering en schuift hij zijn terughoudendheid aan de kant: speciaal voor ons geeft hij een snelcursus- Spacey. Onze gastdocent vertelt welke acteurs hem inspireerden, spreekt over zijn echte vrienden in Hollywood en troont ons mee langs zijn favoriete bars en op reis met Bill Clinton.

Je privé-leven verbergen is een van je sterke punten. Maar er moet toch iets zijn dat je het publiek wil vertellen? Waar ga je bijvoorbeeld naartoe om aan de drukte te ontsnappen?

Kevin Spacey: Ik val nog liever dood dan je te vertellen waar je me in mijn vrije tijd kan vinden! Belangrijker dan ergens van weg te rennen, is om naar iets terug te keren: mijn vrienden en familie die ik indertijd heb achtergelaten. Dat is veel heilzamer dan naar één of ander eiland te trekken en er een mooi kleurtje op te doen.

Heb je hechte vrienden in de industrie?

Spacey: Ik omring me met een hoop vrienden, maar de meesten zitten niet in de filmbusiness. Het zijn mensen die ik al meer dan twintig jaar ken. De enige uitzondering is Edward Norton. Hem ken ik ook al lang, en het klikt echt tussen ons. Ik ben ervan overtuigd dat hij the real deal is. Ed is ongelooflijk getalenteerd en bij de pinken, en belangrijker nog: hij heeft ook een goed gevoel voor humor. We zoeken nog altijd naar iets om samen te doen.

Wat is voor jou een geweldig avondje stappen?

Spacey: Ik heb nog niet zo lang geleden een fantastische avond gehad in New York. Ik wandelde met enkele vrienden van mijn appartement naar Joe’s Pizza – verreweg de beste pizzeria van de stad – en we namen daarna de taxi om het laatste optreden te zien van Ed in Burn This, in het Union Square Theatre. Ik kreeg de gelegenheid om even te praten met de schrijver van het stuk, Lanford Wilson, en nadien gingen we naar een bar gevuld met studenten. Ik bezoek liever een goede kroeg dan zo’n typische hippe club: er moet zaagsel op de vloer liggen en een dartsboard aan de muur hangen! We eindigden in het schoonheid op het appartement van een kennis: we hingen wat rond op het dak en luisterden naar fantastische muziek. Om halftwee wandelde ik door Washington Square Park terug naar huis: het was zo rustig en vredig, buitengewoon merkwaardig. Een perfecte nacht.

Wat trekt je meest aan in New York?

Spacey: De herinneringen aan alles wat ik er beleefd heb. Ik heb er in zowat elk stadsdeel gewoond: uptown, East én West Side, en in Greenwich Village. Ik zweer het je: drop me om het even waar en ik dis je een verhaal op, genre ‘zie je die balustrade daar? Daar hing ik vroeger rond terwijl ik wijn dronk.’

Het lijkt erop dat roem weinig vat heeft op je leven.

Spacey: Ik sta niet afkerig van mensen die me herkennen, behalve op momenten dat het echt niet past. Bij een dineetje met mijn familie hou ik het liever besloten en intiem. Als een kind op me afloopt, draai ik me nooit weg, hoewel ik óók wel weet dat in negen van de tien gevallen de ouders die kleine naar me sturen – meestal kan zo’n kind geen enkele van mijn films opnoemen.

Wat is het beste geschenk dat je ooit kreeg?

Spacey: Dat moet het verrassingsfeestje zijn dat mijn beste vriend Dana Brunetti voor me in Engeland organiseerde op mijn verjaardag, nu drie jaar geleden. Dana was vroeger mijn assistent en runt nu Trigger Street. Het feestje zat op het randje van het belachelijke. Het begon toen ik de Old Vic buitenkwam na een voorstelling van The Iceman Cometh. Terwijl ik handtekeningen sta uit te delen, komt er een uitgerekte MINI Cooper voorgereden. Er bestaan maar twee van die auto’s in de hele wereld – deze kwam rechtstreeks van Schotland. Zoveel moeite voor een wagen die me enkel zou escorteren… naar een helikopter.

Ik werd overgevlogen naar het platteland waar we boven een groot landgoed bleven cirkelen. Toen we de grond naderden, zag ik mensen op het grasveld borden omhoog houden met ‘HAPPY BIRTHDAY!’ op. Tot ze de letters omdraaiden en de lokroep ‘You Wanking Prat’ verscheen (lacht).

Jack Lemmon was een goede vriend. Wat is het belangrijkste dat hij je leerde?

Spacey: Het is nu nog steeds moeilijk voor me om niet naar de telefoon te grijpen en te bellen naar hem. Ik deed dat vroeger constant. Dan zei ik: ‘I have a situation’ en vertelde mijn problemen en moest hij die maar zien op te lossen. Hij was niet enkel een mentor voor me als acteur, hij was ook een goed en praktisch ingesteld zakenman. Mensen realiseren zich vaak niet dat hij het was die Jalem Productions in handen hield, of die Cool Hand Luke en andere films produceerde. The China Syndrome zou er ook nooit gekomen zijn zonder hem. Ik mis zijn gezelschap, én zijn talent om dwars door alle bullshit te snijden en ondertussen zijn oog strak op de bal te houden. Maar wat ik meest van al mis, zijn de grapjes. Het was opmerkelijk hoeveel grappen hij kon onthouden. Zijn geheugen voor grappen was zo groot als Bob Hope’s dossierkast. Hij zei dan: ‘Ik ken een goeie û twee kerels lopen een bar binnen…’ Hij kon je in je broek doen pissen van het lachen. Zijn grappen waren altijd geestig. Ik voelde me vaak een enorme droogstoppel in zijn bijzijn.

Als je een held, levend of dood, zou kunnen ontmoeten; wie zou het zijn?

Spacey: Spencer Tracy. Omdat hij naar mijn mening een man met een enorme persoonlijkheid was. Tracy was een man die gecompliceerd in mekaar zat als persoon, maar ongekunsteld als acteur. Hij liet zijn beroep beter ogen dan ooit tevoren.

Je ging onlangs met Bill Clinton naar Afrika. Hoe was dat?

Spacey: Bill Clinton nodigde me uit. Het was een unieke kans om naar Afrika te gaan, een continent dat me altijd al heeft gefascineerd. Bill Clinton was de eerste president die Afrika bezocht tijdens zijn regeringsperiode. Hij ging er om geld in te zamelen en het collectief bewustzijn aan te scherpen over aids, schulden en economische steun. We trokken naar zeven verschillende landen in tien dagen, waaronder Ghana, Mozambique, Nigeria, Rwanda, en daarna naar Johannesburg om Nelson Mandela te ontmoeten. Het was een zeldzame ervaring.

Die reis heb je ondernomen in het jaar dat je de business even de rug toekeerde. Waarom zoekt iemand zo lang de schaduw op?

Spacey: Tegen het einde van de opnames voor The Life of David Gale was ik zowat alomtegenwoordig. En als ik al ziek werd van mezelf, kon ik me wel voorstellen hoe het in de rest van het land zat. Ik ben vijf jaar lang onafgebroken bezig geweest. Ik had even behoefte aan een pauze.

De film is geen vederlicht niemendalletje. Is dat de reden waarom je toezegde?

Spacey: Wat zo goed was aan de rol van David Gale, is dat het publiek zich kan afvragen of hij nu een goede kerel is of juist een aartsslechte. Gale heeft goede en verkeerde keuzes gemaakt. Je ziet de scène waarin hij terecht staat voor verkrachting, en je wéét dat hij onschuldig is, maar je ziet de andere misdaad niet waar hij ook van beschuldigd wordt. Dus de hele film lang, tot op het eind, word je in het ongewisse gelaten over zijn schuld. De mensen die me graag zagen in de rollen die ik anders speel, zullen zeker bevredigd worden als ze merken dat ze mijn personage weer niet kunnen ontcijferen.

Je lijkt inderdaad een voorkeur te hebben voor zo’n rollen.

Spacey: Ik denk dat het publiek van dat soort dilemma’s houdt. Sommige topacteurs spelen liever helden, waarvan de enige complexiteit is of ze wel of niet uit hun netelige situatie raken. Ik denk dat mensen zich meer verwant voelen met personages met gebreken, mensen die in problemen raken en niet altijd de juiste keuzes maken.

Zocht je naar een rol in een polemiekfilm over de doodstraf?

Spacey: Nee, maar het is ook niet dat de kwestie doorklinkt. Je verlaat de zaal niet met de gedachte dat de film een programma verkoopt, of een schimprede is.

Aan welke zijde sta jij je in feite?

Spacey: Ik realiseerde me gaandeweg dat de kwestie heel ambigu is. Je kan er blijven over redetwisten. Duidelijk is dat de doodstraf geen afschrikmiddel is. In Texas kost het iedere keer twee miljoen dollar om iemand de doodstraf te geven – dat is een uitzonderlijk dure manier van vervolgen. Maar ik heb misschien gemakkelijk spreken: ik heb geen vermoorde zus. Ik weet niet wat er in me zou omgaan als mijn broer neergeschoten wordt.

‘K-Pax’ was normaal met Will Smith in de hoofdrol geweest. John Travolta en Billy Bob Thornton zouden in ‘The Shipping News’ spelen. En George Clooney was eerst genoemd als David Gale. Ben je nooit wrevelig als je de vingerafdrukken van andere acteurs ziet op een rol die jij zal spelen?

Spacey: Dat laat me koud. Niemand bezit een rol; dat is de reden waarom zoveel acteurs Hamlet en Richard III hebben gespeeld. Het rare met film is dat mensen menen dat een rol niet van jou kan zijn, als andere handen die rol vóór jou hebben aangeraakt. Als het niet zo was dat acteurs rollen afwezen, dan zouden andere carrières nooit van de grond zijn gekomen. In 1941 was George Raft bijvoorbeeld nijdig omdat een jonge schrijver ingehuurd werd om The Maltese Falcon te regisseren. Hij stapte op, erg naar de zin van John Huston die prompt Humphrey Bogart inhuurt. Gevolg: een klassieker. Dus néé, het stoort me hoegenaamd niet. Je maakt zélf iets van een rol.

Je gewicht is nogal afhankelijk van je rollen: in topconditie voor ‘American Beauty’, wat zwaarlijviger als David Gale. Haat je het ‘gewichthef-gedeelte’ van de job?

Spacey: Ik heb er geen hekel aan, ik vind het alleen onvoorstelbaar saai bij momenten, als je zo traag in vorm raakt als ik. En er zijn interessantere manieren om aan je conditie te werken: surfen of boksen bijvoorbeeld.

Kook je wel eens zelf?

Spacey: I’m a bachelor cook. Ik kan een ei bakken, ik kan wat pasta klaarmaken maar verder kun je me niet bepaald een kok noemen. Ik ben wel gefascineerd door koken: ik hou ervan om mensen uit te nodigen die wél kunnen koken. Mijn schoonbroer en neef zijn bijvoorbeeld briljante koks. Er bestaat niets leuker dan naar de winkel te gaan, eten te kopen en een filmavond annex barbecue te organiseren. Ik zorg voor het eten en de drank, en verder kijk ik toe hoe alles zich ontvouwt – ik ben min of meer de regisseur van de barbecue.

Ben je een verwoed verzamelaar van iets?

Spacey: Filmposters. Ik heb er in mijn collectie trouwens geweldige zitten. Ik hou van buitenlandse filmposters. Amerikaanse filmbedrijven bekijken een film helemaal anders dan Argentijnse, Russische of Italiaanse ondernemingen.

Welke film waarin jezelf meespeelt had de beste poster?

Spacey:American Beauty was een van de knapste posters, door de eenvoud van het beeld en wat die prent opriep.

Hoeveel geef je uit aan een goed kostuum?

Spacey: Dat is een grappig, nogal vreemd dilemma. Weet je, je werkt een heel leven om leuke dingen te kunnen betalen, zoals een mooi pak en als je bekend wordt, willen mensen je zomaar kleren geven. Meneer Armani en Prada hebben me de laatste vijf jaar gekleed. Ik ben trouw aan die twee designers, die trouwens belachelijk genereus zijn geweest.

Wat motiveerde je om Trigger Street Productions op te starten?

Spacey: Het inspireert me om iemand een kans te zien krijgen – dat raakt me echt omdat ik zelf zo iemand was. Ik wéét hoe het voelt om iemand te hebben die je steun en toeverlaat is. Als die mensen die in me geloofden, lang voor ik iets bewezen had, er niet waren geweest, dan zou ik deze carrière nu niet hebben. Ik zie het nut er niet van in om veel geld te verdienen, een wijkenblok huizen te kopen, me enkele vliegtuigen aan te schaffen en nooit iets terug te geven.

Je hebt ook een eigen website, triggerstreet. com.

Spacey: Die is gewijd aan de vorming en ontwikkeling van nieuwe regisseurs en scenarioschrijvers. Soms komt het beste van volstrekt onbekende talenten. Veel talent en materiaal vindt gewoon geen toegang tot agenten. Weet je dat er geen enkel groot agentschap in Hollywood bestaat met een afdeling ‘Talent’? Wat mij betreft is dat niet enkel een verloren kans, maar ook een regelrechte schande.

Ook in Old Vic wordt talent scouting een van je taken. Geef je daar nu voorrang aan in je leven?

Spacey: Ik probeer gewoon de lift weer naar beneden te krijgen. Als je zo gelukkig bent succes te hebben in deze business, dan is dat alleen maar terecht.

© Movieline Vertaling Gunter Van Assche

Door Michael Fleming

‘Ik zie het nut er niet van in om veel geld te verdienen, een wijkenblok huizen te kopen, me enkele vliegtuigen aan te schaffen en nooit iets terug te geven.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content