HE’S THE CHANGINGMAN. Boeltje pakken en niet meer omkijken: het is decennialang het credo geweest van muzikant Bob Mould. Nu heeft innerlijke vrede echter een verhelderende autobiografie gebaard.

Bob Mould with Michael Azerrad, Little, Brown and Company, 385 blz., euro 17.

‘Het ene moment sprak ik in de minibus nog af met de toermanager hoe laat we morgen zouden optreden, en drie uur later ging ik goed loos met een hete, in leer gestoken motorrijder in een badkamerhoekje van een Hamburgse fetisjclub.’

Bob Mould. Zelfs als jonge snaak in het verbijstering zaaiende hardcore punkpoptrio Hüsker Dü kon niemand hem op de gangbare rockuitspattingen betrappen. Wat niet impliceert dat hij zijn porties seks en drugs nooit heeft gehad. Het verschil: bij deze zelfverklaarde miserablist brachten ze alleen maar meer ellende teweeg. Als Mould bovenstaand citaat pas 350 bladzijden ver in zijn autobiografie laat vallen, zie je hem haast guitig knipogen, er een zucht van opluchting achteraan blazend. Want het jaar is 2005, Mould wordt er 45, en tot dan heeft hij een langs huishoudelijk geweld, nihilisme, zelfhaat en onmachtige razernij meanderend leven achter de rug.

Ja, deze mijnheer heeft er lang over gedaan om in het reine te komen met zichzelf en zijn homoseksualiteit, en wat mogen we blij zijn dat muziek hem daarbij heeft geholpen. Met Hüsker Dü trok Mould niet alleen diepe voren door zijn eigen psyche, maar ook door de hele Amerikaanse underground. Een onuitwisbare invloed, niet het minst op bands als Pixies en dus ook Nirvana. Eigenlijk heeft Bob Mould – later als soloartiest, met het hitgevoeliger driespan Sugar, of klooiend met elektronica – nooit een klap uitgevoerd zonder dat hij daar de viscerale aanvechting voor voelde. ‘Zijn naam is synoniem voor integriteit’, meent geestes- en generatiegenoot Henry Rollins op de achterflap.

Mould kreeg voor deze terugblik op zijn eerste vijftig lentes bijstand van Michael Azerrad, auteur van Come As You Are: The Story Of Nirvana en het al vaker bewierookte Our Band Could Be Your Life: Scenes From The American Indie Underground 1981-1991. De timing zit goed: ‘Met ouder worden begon ik de dingen te vergeten die ik wou onthouden, wat nog iets anders is dan onthouden wat ik liever was vergeten.’ Mould slaat en zalft voormalige bandleden, compagnons du route, exen én zichzelf. Zonder schroom geeft hij zich bloot zoals hij dat het overgrote deel van zijn bestaan niet heeft gekund, óók niet in een Hamburgse fetisjclub.

Oh, en waarom is deze held van de alternatieve rock ooit scenario’s voor worstelwedstrijden gaan schrijven? Als inzicht in De Man En Zijn Werk is See A Little Light simpelweg puik.

KURT BLONDEEL