Donderdag 31/1, 21.05 – VIER

Maakt nu ook de oversteek van één naar VIER: Scheire en de schepping. Eén-gezichten als Tom Waes en Bart De Pauw mochten van hun broodheer niet mee, wel weer van de partij is Stijn Cole, het eenmansorkest dat het programma van Lieven Scheire van een passende soundtrack voorziet.

Hoe ben jij eigenlijk in Scheires scheppingsverhaal verzeild geraakt?

STIJN COLE: Dankzij Jan Eelen. We zijn bevriend geraakt nadat hij een paar keer naar een optreden van mij was gekomen. Op een bepaald moment ving hij op dat de redactie van Scheire en de schepping aan een muzikaal intermezzo dacht en hij heeft mij voorgesteld. Ik kreeg enkele opdrachten voor de proefaflevering: passende nummers vinden en ze op mijn manier, op piano en met een mixing station (om met mijn stem beats te vormen), te brengen. En dat bleek te werken.

Heb jij een muziekcollectie die hele muren in beslag neemt of een hoofd vol hits?

COLE: Dat laatste, al is het internet, en met name YouTube, een onmisbaar hulpmiddel. Zo is het de bedoeling dat ik telkens een nummer bedenk voor de puntentelling: de ene keer is dat met letterkoekjes, de andere keer met slakken, en daar moet ik dan iets passends bij vinden. Dat bezorgt mij wel eens hoofdbrekens. Zo moest ik voor het nieuwe seizoen iets bedenken met bacteriën. Een heel weekend heb ik op het internet zitten surfen, Robert Palmers Bad Case of Loving You en wat dies meer zij, maar niets werkte. Tot het mij eindelijk te binnen schoot: Fever van Peggy Lee, natuurlijk.

Niet toevallig breng je nu ook Devil’s Ringtone uit, als Stan Lee Cole. Omdat dat beter bekt?

COLE: Alleszins in New York. Ik heb een jongensdroom vervuld door daar in enkele bars te gaan optreden. Gewoon wat rondbellen. Blijkt dat je in heel wat bars mag optreden als je vijftien man publiek meebrengt en dat je vanaf de zestiende 12 procent van het deurgeld krijgt. Goed gezien van die eigenaars, dagelijks boeken ze vijf artiesten en hun bar zit telkens vol. Dat ik als Belg geen vijftien man kon meebrengen, daar zagen ze zelfs geen graten in. Het bleef een heel avontuur. Als toerist zonder werkvisum moest ik ter plekke een piano huren. Die was te groot om in een yellow cab te proppen dus moest ik een beroep doen op een Mexicaanse transportfirma. Geld heb ik er niet aan overgehouden, een schat aan verhalen wel.

Wat kunnen we horen op Devil’s Ringtone?

COLE: Na omzwervingen in het theater en na mijn rockband Cole Park ben ik teruggekeerd naar mijn grote liefde: nummers schrijven aan de piano. Die heb ik de voorbije jaren uitgewerkt tijdens optredens in cafés en bars, en nu dus opgenomen in mijn homestudio. Ik heb alles zelf bekostigd. Het resultaat is vanaf 31 januari te downloaden op mijn website, stan-lee-cole.com, en die van VIER. Wie dan de rekening betaalt? Euh, den dop, vermoed ik. (lacht)

(H.V.G.)