Op de planken van een nieuwe voorstelling. Deze week: Parsifal van de Vlaamse Opera.
REGISSEUR TATJANA GÜRBACA
GEZELSCHAP VLAAMSE OPERA
LOCATIE VLAAMSE OPERA, ANTWERPEN
REPETITIEDUUR 2 MAANDEN
PREMIÈRE 26 MAART
‘Er ontbreekt bloed op de foto. Hier, in de eerste scène van de eerste akte, heb ik net de bevallige Kundry gekust en meteen na die kus begin ik te bloeden. Het bloed stroomt uit mijn neus, mijn mond, terwijl een van de Graalridders me vastgrijpt’, vertelt bariton Werner Van Mechelen. Hij speelt Amfortas, die in Richard Wagners opera samen met zijn ridders de Heilige Graal bewaakt en strijdt voor het christendom. Hij breekt echter zijn gelofte van kuisheid wanneer hij zijn Heilige Speer terug wil stelen uit de tuin van de boosaardige ridder Klingsor. Die tuin wordt bevolkt door vrouwen, met Kundry als ultieme verleidster. Amfortas laat zich verleiden, raakt gewond en kan pas genezen wanneer een ‘reine dwaas’ – de onschuldige Parsifal – de Heilige Speer terugbrengt en tot de nieuwe Graalkoning gekroond wordt.
‘Deze rol zingen is een levensdroom die uitkomt. Ik houd van die oneindige melodieën, de langzame tempi en de emotionele stemlijnen.’ Na een week zangrepetities met de pianist resten er slechts drie weken om de scènes te bouwen. Daarna wordt er op het podium, met orkest en al, gerepeteerd. ‘Niet vanzelfsprekend’, geeft Van Mechelen toe. ‘In een conceptuele versie als deze moet je er goed over waken dat je altijd weet waarom je iets doet en zingt. Wanneer je het verhaal niet begrijpt, kun je het ook niet begrijpelijk vertolken voor het publiek. En het is toch daarvoor dat de mensen naar de opera komen?’ Parsifal wordt traditioneel rond Pasen opgevoerd. ‘Antwerpen heeft tien jaar geleden met die traditie gebroken. Tot nu, in dit Wagnerjaar. Dat maakt het nog spannender. We presenteren de toeschouwers geen traditionele, maar een beklijvende, ongewone Parsifal waaruit niet langer hoop maar wanhoop spreekt. Al brengt de prachtige muziek wel troost en rust.’
‘Regisseuse Tatjana Gürbaca heeft dus gekozen voor een hedendaagse benadering,’ legt Van Mechelen verder uit, ‘waarin de Graal en de Speer amper een rol spelen. In haar versie zijn de mensen elkaars graal. De zoektocht naar religie en verlossing is vervangen door een queeste naar de zin van het leven en de liefde. Kijk naar de scène: geen Graal, geen riddertafels, geen harnassen of koningskronen. De mensen die achter mij staan, zijn ‘hedendaagse ridders’: ze dragen normale, crèmekleurige kleren en alledaagse attributen zoals een boodschappentas of een mobiele telefoon. We spelen op een halvemaanvormige scène waarachter een spierwit doek is gespannen, dertig meter hoog en zestig meter breed! Er zal constant bloed over dat doek stromen, als een muurfontein van bloed. Van de liefde proeven is in deze Parsifal gelinkt aan pijn, gemis en onvervuld verlangen. Mijn personage geneest niet, zoals in de klassieke versie, maar gooit zijn gouden koningsring af en pleegt zelfmoord.’
DOOR HANS BOFFEL, TOM ROUVROIS & ELS VAN STEENBERGHE – FOTO: PIET GOETHALS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
