Sauvage

Rauw, hoestend en teder: zo zou Thé Lau van The Scene deze Franse film hebben beschreven. De camera zit Theo op de huid. Dat is een confronterende ervaring, want de romantische, gevoelige jongeman prostitueert zich, slaapt op de stoep, rookt crack en hoest bloed. Het wordt niet alleen zonder poespas in beeld gebracht – zelfs als er een buttplug ter grootte van een bloempot bij komt kijken -, het wordt ook zonder poespas verteld. Het straatleven ruïneert zijn gezondheid maar het werk zelf vindt Theo helemaal niet vreselijk. Ondanks de vele vernederingen en brutaliteiten blijft hij openstaan voor een beetje tederheid: de zon op zijn blote bast, een oude man die vooral gezelschap behoeft, een behulpzame dokter. Een zedenpreek blijft achterwege, maar aan de lompe afronding van het verhaal merk je dat het een debuutfilm is. Hoofdrolspeler Félix Maritaud (uit het aidsdrama 120 battements par minute) vindt wel tot de laatste minuut de juiste houding, de juiste blik.