Sarah Meuleman

Sarah Meuleman © ERIC LANGE / GF

1 Find Me Gone heet de Engelse vertaling van je debuut. Hoe loopt die?

Sarah Meuleman: In Amerika kreeg ik meteen een ‘starred review’ (een term waarmee een bijzonder boek wordt aangeduid, nvdr.), wat blijkbaar iets zeldzaams is, maar dat wist ik niet eens. Uitgegeven worden in Amerika is speciaal. Zo zijn wij het gewoon dat er drie maanden nadat je je manuscript bij je uitgever hebt ingediend een boek in de winkel ligt. In Amerika is dat één groot avontuur dat anderhalf jaar duurt, van de American Book Fair, over auteursfestivals tot promofilms maken. Het boek zit bij Harper Collins, een van de grote vijf Amerikaanse uitgevers, en dat maakt zeker een verschil: Find Me Gone ligt overal. Zo kwam ik in Mystic, Connecticut, een slaperig dorpje dat alleen bekend is van de film Mystic Pizza. Er was zo’n klein boekenwinkeltje met een klingelende bel wanneer je de deur opensteekt. Ik kon me niet houden, ging naar binnen en ja, hoor: ook daar stond het. Het lag niet, hè, het stond recht, zodat iedereen het zou zien.

2 Hoe ben je op de onooglijke Scilly-eilanden terechtgekomen?

Meuleman: Als schrijver ben je altijd op zoek naar een dienende locatie. Dat moest een eiland zijn. Ik stuitte op deze eilandengroep, die net als ikzelf als schrijver tussen Europa en Amerika in zit. Daarop ben ik erheen gereisd, in de winter, zoals ook mijn hoofdpersonage doet. Ik ben er een paar weken gebleven en voelde hoe het verhaal begon te stromen. Dat gaf de doorslag. En dan is er natuurlijk het leuke weetje dat tussen Nederland en de Scilly-eilanden de langste oorlog ooit heeft gewoed, de 335 Years’ War, uitgevochten tussen 1651 en 1986. Al is ‘uitgevochten’ een groot woord: er is nooit een schot gelost en er vloeide al evenmin een druppel bloed. De oorlog duurde zo lang omdat iedereen hem vergeten was.

3 Een meisje uit Oostende raakt nooit los van de zee?

Meuleman: Ja, ik geef toe dat ik op de Scilly-eilanden regelmatig aan Oostende heb gedacht. Het bracht veel herinneringen boven en daar gaat De vondeling natuurlijk over: het precaire samenspel tussen herinnering en verbeelding. Zoals destijds het moment waarop ik zelf iets zag liggen op het strand toen ik daar met mijn moeder aan het wandelen was. Een baby was het niet, maar ik had toen wel al een buitengewoon wilde fantasie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content