Sandro Perri

In 2011 mikte Sandro Perri met Personal Spaces een plaatje onder de radar, dat in het luchtruim boven bucolische folk, jazzrock en synthpop vrijwel geruisloos de vergetelheid indook. Een album met een kaart maar geen gps op zak. Op In Another Life meanderen Perri’s dwaalsporen op subtieler wijze. Een langgerekte, evenwijdige oefening in nuance: 44 minuten, vier tracks, twee suites. De titeltrack neemt daar de helft van in beslag, maar wie Hot Chip én Tangerine Dream hoog heeft zitten, is elke seconde ervan in zijn nopjes. Ook Everybody’s Paris (deel 1, 2, en 3) schetst een utopische klankwereld, waar volumemetertjes altijd groen zijn, synths kabbelen als lentebeekjes, percussie met vingerhoedjes wordt bepoteld en – in deel drie – Dan Bejar van Destroyer mag croonen over de Parijse romantiek.