Sandro Perri

Sinds Impossible Spaces, uit 2011, mag Sandro Perri zich een huis- en vooral tuinfavoriet noemen ten huize (J.B.). De door avant-gardecomponist Arthur Russell en Brian Eno beïnvloede Canadees overtreft met zijn zachtmoedige, subtiel gelaagde odyssees langs donzige electronica, bucolische folk en door zilte zeebries geaaide softrock namelijk elk zelfhulpboek over onthaasting of mindfulness waarmee vrienden en familie onze boekenplank koloniseren. Op Soft Landing – een titel die vooral in de late uurtjes zijn belofte waarmaakt – drapeert Perri zijn badhanddoek ergens tussen het jonge Dire Straits en David Crosby, laat hij een verse kokosnoot en een half litertje blue eyed soul aanrukken en tokkelt zich met zijn slidegitaar richting Malibu, Californië. Die luchtmatras blaast zichzelf wel op.