Stedelijk Museum, Paulus Potterstraat 13 in Amsterdam, tot 1/4. 31-20-573 29 11 en www.stedelijk.nl
Sam Taylor-Wood (34) kreeg al twee keer te kampen met kanker, maar dat heeft haar niet verhinderd een oeuvre in elkaar te timmeren dat ver boven de middelmaat uitsteekt. Openingswerk in het Stedelijk Museum is Self Portrait in a Single Breasted Suit with Hare. De Britse draagt er ietwat triomfantelijk een ‘kostuum-voor-één-borst’. In de ene hand houdt ze een haas vast, symbool voor de voortplantingsdrift, en in de andere een zelfontspanner. Na het zelfportret waaiert de expositie uit naar meer kolkende lava. Seks en drama vormen de belangrijkste pijlers, zij het gevat in extreem beheerste composities. In de video Brontosaurus (’95) danst een man op de tonen van een Adagio. Verder gebeurt er niets, maar toch schept Taylor-Wood een scène die de sculptuurwaarde van Michelangelo’s David evenaart. Ook het monumentale Wrecked sluit aan bij de kunstgeschiedenis. In dit hedendaagse Laatste Avondmaal zitten twaalf dertigers geanimeerd te keuvelen terwijl een vrouwelijke Jezus boven het geroezemoes uitstijgt. De halfnaakte vrouw neemt de houding aan van Christus aan het kruis. Klinkende pathetiek, maar de nineties-apostelen zijn zodanig in conversaties verwikkeld dat ze er niets van merken. Zulke momenten van emotioneel isolement vangt Taylor-Wood continu. Meestal gaat ze daarvoor op exploratie in het Londense kunstmilieu, waar ze inzoomt op ‘disfunctionele situaties, decadentie en gebrek aan interactie’. De foto’s die daaruit voortvloeien, zijn zuurstofrijke kruisingen van narcisme en eenzaamheid. In Five Revolutionary Seconds (’96) zijn een viertal interieurs aan elkaar geregen. In één omtrekkende beweging worden als in een film de bezigheden van trendy loftbewoners ontsluierd. Hetzelfde panoramische principe komt terug in Soliloquy III. Daarin vind je een aaneenschakeling van lome sekstaferelen, bekroond door een grote foto van een peinzende, Velazqueziaanse Venus. Door het omnipresente roze en de captatie van de tijdsgeest bevindt Taylor-Wood zich op het terrein van fotografes als Cindy Sherman en Nan Goldin. Maar er is een opvallend verschil. De Britse gaat veel minder rechtstreeks te werk. Ontboezeming en expliciete mokerslagen zijn haar stijl niet, en in tegenstelling tot veel van haar collega’s maakt ze geen snapshots, maar majestueuze foto-schilderijen die bol staan van de onderhuidse spanningen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier