Sam De Graeve

1 Is wandelen in je boek een metafoor voor een bepaalde manier van omgaan met de wereld?

Sam De Graeve: Zeker als je het naast rennen plaatst. Dat is meedoen aan de ratrace, terwijl wandelen een poging is om de dingen stil te zetten, ze op een zekere afstand te overschouwen en de gedachten te ordenen. Ik betrap er mezelf op dat wanneer ik alleen ga wandelen ik inspanningen moet doen om niet de hele tijd op mijn telefoon te kijken. Wandelen is vandaag moeilijk geworden. Vandaar wellicht die tsunami aan wandelboeken de laatste tijd. Na die week wandelen met mijn vader voelde ik me een ander mens. Fysiek viel het best mee. Een goede twintig kilometer per dag is goed te doen. Maar ik merkte dat mijn geest opeens een pak lichter was. Op een heel mensenleven stelt zo’n week qua tijd niets voor, maar emotioneel en psychologisch zal ze altijd een bijzonder belangrijke episode blijven.

2 Jouw brief aan je vader doet natuurlijk aan Franz Kafka’s Brief aan de vader denken. Geen toeval allicht?

De Graeve: Ik las die brief van Kafka lang geleden, maar hij is altijd door mijn hoofd blijven spoken als een van de meest intense stukken proza ooit. Pas een jaar of drie geleden kreeg ik het idee om ook zo’n brief te schrijven, na die wandeling dus. Toen Kafka in 1919 zijn brief schreef, had hij het over een unieke, maar tezelfdertijd ook herkenbare relatie met zijn vader. Het was een afrekening. Vandaag zijn vaders anders. Het zijn geen boemannen meer. Vandaar dat ik denk dat wat ik beschrijf ook voor veel mensen herkenbaar zal zijn.

3 Gaat je boek uiteindelijk niet over de onmogelijkheid van echte communicatie en echt begrip?

De Graeve: In een mooi ouderschap is de conclusie vaak dat de mensen in kwestie het over heel veel oneens zijn, maar dat er toch die band is. Je kunt niet alles zeggen. Ik zou ook niet weten wat dat alles dan wel zou zijn. Toen het boek klaar was, heb ik het mijn vader laten lezen. Hij heeft toen op een van de mooist mogelijke manieren gereageerd. Nadat hij me vier dagen gaar had laten stoven, stuurde hij me een sms: ‘Boeiend.’ Maar hij had wel twee tekeningen gemaakt voor in het boek, wat ik zag als een erkenning, dat hij erbij betrokken wilde zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content