GLAM BAM, THANK YOU MA’AM – Een nieuwe biografie, een nieuwe invalshoek: in ‘Roxy’ wordt het muzikale enartistieke DNA van Roxy Music ontcijferd. Maar helaas ook niet meer dan dat.
Michael Bracewell, faber and faber, 426 blz.
Roxy – The Band That Invented An Era is geen traditionele rockbiografie. Over de muzikale evolutie die Roxy Music in de jaren 70 en 80 doormaakte, wordt in dit boek met geen woord gerept. Aan scharnierplaten als For Your Pleasure, Stranded of Country Life wordt niet één zin vuilgemaakt. Over de respectieve solocarrières van Bryan Ferry en Brian Eno en de recente reünie van Roxy Music wordt ook al geen aandacht besteed. En over het amoureuze leven van Ferry, die het onder anderen met Amanda Lear en Jerry Hall heeft aangelegd, komt de lezer in dit boek helemaal niets te weten.
Deze biografie eindigt namelijk waar andere biografieën doorgaans beginnen: bij de release van de eerste, titelloze plaat van Roxy Music. In Roxy schetst romancier en criticus Michael Bracewell de ontstaansgeschiedenis van de groep, analyseert hij het recept dat van Roxy Music een van de belangrijkste groepen van de jaren 70 maakte en legt hij de artistieke roots van Bryan Ferry en Brian Eno bloot. Dankzij de medewerking van zowel Ferry en Eno als gitarist Phil Manzanera en saxofonist Andy Mackay, die zich allen uitgebreid door Bracewell lieten interviewen, is Roxy een degelijk en zonder meer betrouwbaar naslagwerk geworden.
Een plezier om te lezen is deze biografie dan weer níét. Dat ligt in de eerste plaats aan de vorm en de structuur van het boek. Bracewell citeert soms pagina’s lang uit de interviews die hij van zijn protagonisten heeft afgenomen. En daar breit hij vervolgens – alweer pagina’s lang – op voort met analyses waarin allerlei quotes uit het zonet aangehaalde citaat figureren. Bijkomend euvel is dat Bracewell meer dan vierhonderd pagina’s lang op dezelfde spijkers slaat om de lezer op het unieke en revolutionaire karakter van Roxy Music te wijzen.
Bracewell lijdt bovendien aan een verregaande vorm van tunnelvisie en weigert om Roxy Music in een bredere muzikale context te plaatsen of in verband te brengen met – we noemen maar wat – de glamrockbeweging. In zijn krampachtige poging om Roxy Music af te schilderen als de eerste muziekgroep die met mode, kunst en kitsch experimenteerde, verzuimt Bracewell ook maar één keer naar pakweg David Bowie of Pink Floyd te verwijzen.
Als DNA-analyse van Roxy Music mag dit boek er zeker wezen. Maar een groep die zich tien jaar lang liet voorstaan op zijn glamoureuze en flamboyante rock-‘n-rollattitude verdient méér dan een eenzijdige en bijwijlen zelfs ronduit saaie opsomming van zijnmuzikale en artistieke invloeden.
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier