Cinefielen horen het ‘goede smaak’-alarm zodra de naam Ron Howard op het witte doek verschijnt. Maar toegegeven: met Frost/Nixon, een dramatisering van de beruchte tv-interviews die Nixon definitief ontmaskerden, levert de maker van Splash, Apollo 13, A Beautiful Mind en – erger nog – The Da Vinci Code tenminste een onderhoudend kijkstuk over een boeiend onderwerp af. Een gesprek met’de rosse uit Happy Days’, die het uiteindelijk tot Oscarwinnend regisseur wist te schoppen.

‘Frost/Nixon’ is maar een klein filmpje in vergelijking met ‘The Da Vinci Code’ en de sequel ‘Angels and Demons’, die in mei uitkomt.

Ron Howard: Dat is het minste wat je kunt zeggen ( lacht). Ik hield van de intimiteit van het verhaal – eigenlijk is het niet meer dan het duel tussen twee opponenten. Bovendien was het verfrissend om voor één keertje niet veel commerciële verantwoordelijkheid hoeven te dragen. Zelfs al krijgt Frost/Nixon euforische kritieken, je weet dat de film nooit de box office resultaten van The Da Vinci Code zal halen. Kijk naar al die recente politieke films als Lions for Lambs of Rendition, of die Nixonbiopic van Oliver Stone: niet meteen kassuccessen. Al hoop ik natuurlijk dat mijn film de uitzondering op de regel wordt.

Wat was je motivatie om Peter Morgans toneelstuk te verfilmen?

Howard: Ik wil mensen aan het denken zetten. Frost/Nixon is evenveel human interest als politiek drama en bevat bovendien een actuele dimensie. Voor veel Amerikanen waren die interviews een Ersatz voor het proces dat Nixon nooit heeft gehad. Ze gaven hen een gevoel van gerechtigheid nadat ze door hun president waren bedrogen. Ik denk dat veel Amerikanen nu graag hetzelfde zouden zien gebeuren met George W. Bush, die hen net als Nixon in een oorlog heeft meegesleept en hen heeft voorgelogen. Dat is niet de hoofdreden waarom ik de film heb gemaakt – ik ben een entertainer, geen politicus – maar het maakt de prent wel interessanter, zeker in dit verkiezingsjaar. Vandaar ook dat de studio heeft gewacht om de film uit te brengen, al had ik het liever anders gezien. Ik hoop dat de film op zichzelf wordt beoordeeld en niet als een politiek statement of als anti-Republikeinse stemmingmakerij wordt beschouwd. Dat is allerminst mijn bedoeling.

Maar je hebt wel voor Obama gestemd?

Howard: Dat wel. Obama kan in zijn eentje het verschil niet maken, maar hij lijkt me tenminste integer en intelligent. Vroeger dacht ik dat het niet uitmaakte wie er in het Witte Huis zat. Dat het systeem zichzelf in stand hield en toch meer om partijen en kabinetten draaide. Maar als Bush één ding heeft bewezen, dan wel dat het wél belangrijk is wie er commander-in-chief is. Hopelijk kan Obama de hoop van de Amerikanen waarmaken.

Met de Frostinterviews hoopte Nixon zich bij het grote publiek te rehabiliteren. Was dat niet vreselijk naïef van hem?

Howard: Zeker. Maar je mag niet vergeten dat hij het geld dat hij voor die interviews kreeg echt nodig had. Nixon was een verkrampte figuur die zich in het lezingencircuit moeilijk kon verkopen, voor ex-presidenten toch de voornaamste bron van inkomsten. Bovendien bleef hij overtuigd van zijn grote gelijk. Hij is afgetreden tegen zijn zin en vond dat hij bij het Watergateschandaal in het algemeen belang had gehandeld. Toen Frost – die hij als interviewer danig onderschatte – plots met dollars liep te zwaaien, dacht hij daar dubbel voordeel uit te halen. De interviews zouden niet enkel zijn bankrekening spekken, maar de Amerikanen ook duidelijk maken dat ze hem ten onrechte hadden veroordeeld.

De film zet hem neer als een tragisch, zelfs meelijwekkend figuur. Heb je een andere kant van Richard Nixon ontdekt?

Howard: Ik heb zeker niet meer sympathie voor hem gekregen, maar zoals ik al zei: één man kan nooit verantwoordelijk zijn voor de op- of ondergang van een natie. Dat is iets wat ik uit deze film heb geleerd, zoals ik uit elke film wel iets opsteek. Wat ik ook uit de research te weten ben gekomen, is dat Nixon een bizarre fascinatie voor vrouwenmode had. Hij was enorm geïnteresseerd in schoenen, mantels en handtassen. En dan vooral in hoeveel die dingen wel kosten. Dat had met zijn bescheiden achtergrond te maken – hij was een eenvoudige boerenknul die het tegen het politieke establishment in tot president had weten te schoppen. Zelfs als machtigste man ter wereld voelde hij zich dat kleine jongetje dat met grote ogen naar de speelgoedwinkel stond te gapen, maar zich zelf niets kon veroorloven.

Wat heb je uit ‘The Da Vinci Code’ geleerd – nooit meer een première houden in Cannes, waar je kritisch afgeslacht werd?

Howard: (Zuur lachje) Ik kom dit jaar zeker niet naar Cannes. We zullen wel zien wat het met Angels and Demons wordt. Het wordt in elk geval een heel andere film. De eerste was een neoklassieke tocht door de geschiedenis, de sequel wordt meer een moderne suspensethriller over de wrijving tussen wetenschap en geloof. Er zijn ook meer dan honderd sets op tientallen verschillende locaties zodat het ook qua toon en cinematografie veel interessanter en gevarieerder wordt.

We hopen het van harte.

Door Dave Mestdach