Vaste prik tijdens het Festival van Cannes is de discussie over het geringe aantal vrouwelijke regisseurs. Maar alvast in Frankrijk loopt een lichting zich warm voor het grote werk: Céline Sciamma (Tomboy), Katell Quillévéré (Un poison violent), Mia Hansen-Love (Le père de mes enfants) en Rebecca Zlotowski. Deze laatste bevestigt met Grand Central al het goede dat na haar debuut Belle épine over haar werd verteld. Léa Seydoux en Tahar Rahim schitteren als overspelig koppel ten prooi aan liefdeskoorts in een milieu waar irrationeel gedrag en verraad uit den boze zijn: een kerncentrale die zijn beste dagen heeft gehad.

‘Natuurlijk was het vinden van een geschikt decor een kopzorg. In een kerncentrale mag je niet zomaar binnen en het er is niet veilig. Laten nabouwen zou peperduur geweest zijn. In theorie kon ik doen wat ik wou. Iedereen weet hoe een commissariaat er min of meer uitziet, maar haast niemand weet hoe een kerncentrale er vanbinnen uitziet. Maar zodra je de deur naar een verborgen wereld openzet, moet je iets echt laten zien, niet iets gefantaseerd. Ik prijs me zeer gelukkig dat we in Oostenrijk hebben kunnen filmen in een centrale die nooit in gebruik is genomen. Ook al ben ik minder geïnteresseerd in het decor van die verborgen wereld dan in de mensen die ze bevolken, ik ben wel blij met het spectaculaire decor.’

Fraai verstrengelt Zlotowski het al te reële besmettingsgevaar van werk in een nucleaire omgeving en de mogelijk fatale afloop van een driehoeksverhouding. ‘De locatie is niet vrijblijvend. Zo’n kerncentrale is geen gewone fabriek. Door de straling, de aanwezigheid van groot gevaar, gaan die mannen anders met elkaar om. De solidariteit moet sterk zijn. Ze leggen hun leven in elkaars handen.’

Net als in Belle épine (2010) deed Zlotowski een beroep op Léa Seydoux: ‘Ik ben dezelfde als toen, zij het drie jaar ouder. Léa is daarentegen enorm veranderd. Het verschil is dat ik in tussentijd geen enkele andere film heb gemaakt, terwijl zij van de ene filmset naar de andere trok. Als actrice profiteert ze ten volle van de ervaring die ze heeft opgedaan bij grote regisseurs als Woody Allen, Abdellatif Kechiche, Wes Anderson. Die ervaring liet haar toe haar spel nog te verfijnen.’

‘Voor deze film wou ik dat ze er fysiek zeer begeerlijk uitzag. Je moet meteen zien dat haar personage van seks houdt. Aan de film van Kechiche had ze een korte haarsnit overgehouden. Maar met een te korte short en een T-shirt zonder beha is ze in een wip het sexy campingmeisje. Je moet eigenlijk zo goed als niets doen om haar erotisch te ‘maken’: ze is het al, van kop tot teen. Volgens mij zou het omgekeerde veel meer tijd kosten: Léa Seydoux de-erotiseren is een voltijdse baan. Zij stuurt het verhaal ook. De vraag was niet wanneer ze gaat vrijen, maar hoe en wanneer ze echt verliefd wordt. Dat is inderdaad romantisch. Maar ik bén romantisch. En Léa ook. Romantisch durven te zijn, vind ik heroïsch. Dan denk ik niet aan rozen en klef gedoe maar aan de Duitse Romantiek, aan Sturm und Drang, aan romantiek die pijn doet, aan melancholie en totale overgave.’

(N.R.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content