Beschuldigd van: aanranding van een minderjarige

Zou er in het culturele wereldje dan toch zoiets bestaan als selectieve verontwaardiging? Als Jean-Marie Pfaff een zwarte tuinman plagerig tegen de kont schopt, krijgt hij gelijk het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding op zijn dak. Maar slaat Sien Eggers na een neut of tien racistische praat uit tegen een Senegalese schone, dan heet het dat actrices onder invloed van alcohol al eens bevangen raken door een oud personage – een vervelende beroepsziekte, quoi. Als Gilles De Bilde zijn missus een tik verkoopt, schreeuwt eenieder moord en brand. Maar slaat de Franse derderangszanger Bertrand Cantat zijn minnares brutaal de kop in, dan wordt hij nauwelijks enkele jaren later door tientallen collega-muzikanten alweer druk gesolliciteerd als gastzanger. Onderhoudt een Brugse bisschop intieme contacten met zijn neef, dan staat het land op zijn kop. Maar randt een gevierde regisseur een dertienjarig meisje aan, dan noemt de Franse minister van Cultuur zijn arrestatie ‘absolument épouvantable’ en gaan er petities rond om zijn onmiddellijke vrijlating te bepleiten – petities die mede worden ondertekend door collega-regisseurs als Martin Scorsese, Woody Allen, Wim Wenders en zelfs de gebroeders Dardenne.

De feiten zijn nochtans niet min. De gevierde regisseur, Roman Polanski, was 43 toen hij zich in 1977 aan Samantha Gailey vergreep. Haar moeder had hij wijsgemaakt dat het dertienjarige meisje zou poseren voor de Franse Vogue. Dat hij haar tijdens een eerste fotoshoot topless zou fotograferen, vertelde hij er niet bij. Dat hij haar tijdens een tweede shoot ten huize van Jack Nicholson in L.A. zou drogeren en aanranden evenmin. Volgens Samantha – nu Geimer – goot de regisseur haar talloze glazen champagne op, liet haar verdovende pillen slikken en nam haar vervolgens in elke denkbare lichaamsopening. Volgens Roman Polanski had ze daar zelf uitdrukkelijk om gevraagd.

De regisseur van Rosemary’s Baby en The Pianist hád verzachtende omstandigheden kunnen pleiten: Polanski groeide op in een Pools getto tijdens WO II, verloor zijn moeder in Auschwitz en werd tegelijk vrouw én kind ontnomen toen de hoogzwangere Sharon Tate door de bende van Charles Manson brutaal werd afgeslacht. Maar de filmmaker koos in 1978 het zekere voor het onzekere en vluchtte via Londen naar Frankrijk, waar hij sindsdien in ballingschap leeft.

In 2009 lijkt daar een einde aan te komen wanneer Polanski op weg naar het Filmfestival van Zürich in de boeien wordt geslagen door de Zwitserse luchthavenpolitie en zijn uitlevering aan de VS haast onvermijdelijk wordt. Tot de Franse minister van Cultuur en een paar notabele regisseurs zich komen moeien en Zwitserland uiteindelijk afziet van de overdracht.

Polanski zelf vindt dat het Amerikaanse gerecht en de media een heksenjacht op hem houden . ‘If I had killed somebody, it wouldn’t have had so much appeal to the press’, vertelde hij ooit tegen schrijver Martin Amis. ‘But fucking young girls, you see… Judges want to fuck young girls. Juries want to fuck young girls. EVERYONE wants to fuck young girls!’

VINCENT BYLOO