Bill Wyman, Het Spectrum, 512 blz., euro 54

Bill Wymans Rolling with the Stones heeft dan wel de schijn van een ordinair koffietafelboek, bij een tweede bladerbeurt wordt duidelijk dat het gewoon tussen de standaardwerken van elke Stones- fanaat hoort te staan. Veel nieuws valt er niet te rapen en voor echt smeuïge verhalen leest u beter Christopher Andersens Jagger Unauthorized of Wymans vroegere Stone Alone, maar de stortvloed aan informatie die van de pagina’s druipt, is zonder meer uitmuntend. Wyman houdt al meer dan veertig jaar een erg nauwkeurig dagboek bij, de ideale grondstof voor deze (over)gedetailleerde turf. ‘Zonder Bills dagboeken en archief hadden we de klus niet kunnen klaren’, zegt coauteur Richard Havers in een kort, geanimeerd gesprek. ‘We hebben ook heel wat hulp gekregen van een aantal mensen die de gaten in mijn geheugen konden vullen’, voegt Wyman daaraan toe.

De breedvoerige mix van getuigenissen, commentaren, krantenknipsels en uitgewerkte dagboekfragmenten werd voorzien van een duizelingwekkend aantal illustraties. De lezer krijgt dan ook een vrij goed beeld van het leven in het oog van de storm. Neveneffect van deze opeenstapeling van feiten is dat de mythe enigszins doorgeprikt wordt. De Rolling Stones zijn niet het feestvierende tuig waarvoor ze doorgaans werden versleten (hoewel), maar profileren zich eerder als hardwerkende, ambitieuze muzikanten. Wyman: ‘Veel mensen vroegen me waarom ik meer dan een derde van het boek vulde met de periode 1963-’64, terwijl er maar 50 over de periode na 1980 gaan. Wel, het antwoord is eenvoudig: in ’63 en ’64 deden we gewoon al het werk. We werkten 360 dagen per jaar. We speelden elke avond twee shows, namen elke middag twee nummers op en de ochtenden reserveerden we meestal voor fotosessies, interviews en zakelijke ontmoetingen. In de jaren tachtig deden we amper één tournee. Waar moest ik in godsnaam over schrijven?’

Met hun gezamenlijke Bill Wyman’s Blues Odyssey nog vers in het geheugen, stonden de bassist en zijn schrijfpartner dit keer voor een heel andere krachttoer. Wyman: ‘Voor het bluesboek hadden we vier jaar. Dit boek schreven we in zeven maanden. Ik weet niet hoe we het hebben klaargespeeld, want we schat- ten het werk aanvankelijk op twee jaar. We schreven dag en nacht, tijdens weekends, feestdagen… Zeven maanden non-stop na elkaar, elke dag.’ (Bram van Moorhem)

door HANS COMIJN