Koken is de nieuwe rock-‘n-roll. Tenminste als je afgaat op de overdosis kookprogramma’s op tv. Op de wei valt daar doorgaans weinig van te merken. Tijd voor een revolutie à la Jamie Oliver?

Anekdote uit de oude doos. Het is de eerste editie van Blues Peer. Bier is er met tonnen, maar aan eten hebben de organisatoren niet gedacht. Een bende motards, nog altijd vaste klanten in Peer, voelt de magen grommen. In de plaats van naar de dichtstbijzijnde kruidenier te brommen, laten ze hun oog vallen op een schaap dat op een aanpalende wei staat te grazen. Terwijl de ene helft van de bende het vuur oppookt, ontfermt de andere helft zich over het beest. De leider van de gang is een slager, dat helpt.

HET ZUIPFESTIVAL

In Peer hebben ze sinds het daaropvolgende jaar wel minstens een hamburgertent en een frietkot, zoals elk zichzelf respecterend festival, maar de grootste winst halen ze nog altijd uit het bierdebiet. Onder leveranciers heet Blues Peer niet voor niets ‘Het Zuipfestival’. Van Morrison kan ervan meespreken. Toen hij er vorig jaar aantrad, had hij de organisatie met aandrang verzocht om tijdens zijn concert de tapkranen te sluiten. ‘Ik ben een beleefde mens’, was het argument, ‘en ik verdien een beleefd publiek.’ De organisatie sleepte een compromis uit de wacht. Het eerste halfuur kreeg Van The Man zijn zin, daarna gingen de bars weer open. Het vergelijk heeft niet langer dan tien minuten stand gehouden: het publiek floot hem zo hard uit dat er geen noot muziek meer te horen was.

Échte bierliefhebbers kiezen evenwel voor Gent Jazz of Jazz Middelheim, de laatste twee festivals waar je nog bier in een glas kunt krijgen. Kwaliteit primeert, luidt het motto, en kwaliteit verdraagt geen plastic. Al hebben ze op Gent Jazz wel één toegeving gedaan aan de veiligheidsvoorschriften: wie de tent binnen wil, kan zijn pint in een beker overgieten. Zij het niet zonder waarschuwing over het smaakverlies.

CHILI CON QUORN

Smaakverlies, daar zitten ze ook op de Lokerse Feesten mee. Rond het festivalterrein tolereert de organisatie de gebruikelijke troep, maar op het terrein voorzien ze kwaliteit van eigen makelij. De befaamde Lokerse paardenworst voorop. Eén probleem: de – euhm – aftrek is zo groot dat de worst niet een nacht in eigen jus kan trekken, zoals het hoort. Twee gigantische ketels per dag voorzien ze. Tenzij er een dance-act op de affiche staat, dan volstaat één. Danceliefhebbers slikken blijkbaar andere dingen.

Om Morrissey ter wille te zijn schrapt het festival dit jaar voor het eerst voor één dag zijn worst van het menu – ze haalden er zelfs het BBC-nieuws mee. Mozza is een verwoed vegetariër – hij draait er zijn hand niet voor om een concert stil te leggen als hij vleeslucht ruikt – dus sloten die van de Lokerse een deal met Quorn, producent van vegetarisch lekkers. Op Mozzadag serveren ze Chili con Quorn.

RULE, BRITANNIA!

Moedig. En inspirerend. Enfin, dat hopen we toch. Want laten we wel wezen: de voorbije jaren is de voedselhygiëne er op de festivals misschien wel op vooruitgegaan, de kwaliteit niet. Vreemd toch dat geen enkele chef zich geroepen voelt om zich op die markt te begeven. Interesse zat voor de festivals, dat wel, maar ze beperkt zich voorlopig tot toeven in de backstage of koken voor de vips. De festivalganger wordt vooralsnog aan zijn schrale lot overgelaten. Misschien moeten we een voorbeeld nemen aan enkele nieuwe Britse festivals. Op Camp Bestival in Dorset bijvoorbeeld heeft tv-kok Gizzi Erskine een stand ingepalmd. Lounge on the Farm in Canterbury zet sinds 2006 in op streekgerechten. En Blurbassist Alex James organiseert dit jaar op zijn eigen landgoed in Oxfordshire het Harvest Festival, een combine van goede muziek en lekker eten.

Damn, het is ver gekomen als wij Belgen ons door de Britten moeten laten voorgaan als het op lekker eten aankomt!

PS: Dat van dat geslachte schaap op de eerste editie van Blues Peer is een broodjeaapverhaal, ontstaan aan een toog, ergens halverwege tussen de tiende en de elfde pint.

DOOR KAREL DEGRAEVE