Neen, Robert Forster is geen veelschrijver. Tenminste, niet in het liedjesdepartement. Na Grant and I, in boekvorm gegoten herinneringen aan zijn overleden Go-Betweens-kompaan Grant McLennan, heeft de Australiër wel een eerste roman in de steigers staan, en journalistieke feiten pleegt hij ook. Die bezigheden onderstrepen anderzijds zijn capabele omgang met woorden, waarvan ook deze opvolger van Songs to Play (2015) genoeg proeven biedt. In zijn jongere dagen wilde Forster zijn songs wel eens een rare, kunstzinnige draai geven, à la Pixies vond hij zelf. Die neiging is eruit. Het palet is licht en luchtig (al dan niet bewust mikkend op tijdloosheid), maar de uitkomst mag steevast substantieel en elegant heten. En schalks, wanneer Forster het artistieke bestaan als uitgangspunt neemt.