REM AT THE BBC: ACCELERATING BACKWARDS

Donderdag 14/4, 0.30 – Canvas

Met het recente Collapse Into Now is R.E.M. zijn vierde decennium binnengezeild. In de docu die Canvas vanavond op het scherm schildert, grasduinen de drie leden doorheen de opnames die ze de voorbije jaren voor Auntie Beeb hebben gemaakt. Aanleiding genoeg om ons al hinkstapspringend doorheen hun oeuvre – vijftien studioplaten and counting – te bewegen.

Murmur, Reckoning en Fables Of The Reconstruction (1983-1985)

Een jonge belofte recht de rug. Athens, Georgia had met de B-52’s en Pylon de aandacht van de newwavemeute getrokken, maar dit was iets anders. Wat de zanger van zijn tong liet rollen, was een raadsel. Uit het hechte samenspel van gitaar, bas en drums welde een stuwend geluid op dat met wat goede wil bij de sixtiesrevival uit die dagen kon worden ingedeeld, maar die in feite vér oversteeg. Of hoe de ziel van het diepe zuiden zowaar in vier bleke studenten was gevaren. Op R.E.M. ’s drie oudste platen blijft het naar de bodem tasten.

Life’s Rich Pageant, Document en Green (1986-1988)

There go the mystics. Als een wolkendek dat openbreekt dient de tweede gedaante van de band zich aan: helder, doelgericht en barstend van zelfvertrouwen. Politiek sluipt het spectrum binnen, maar op dit trio lp’s wapperen geen vlaggen of spandoeken, want Michael Stipe is Bono niet. Je komt zelfs covers tegen – iets van sixtiesgaragebandje The Clique op Life’s Rich Pageant, wat van Wire op Document. En dan de schok: voor Green ruilt R.E.M. de independent I.R.S. Records in voor major Warner. De collegerock barst uit zijn voegen, maar R.E.M. houdt de voeten stevig tegen de grond. Zes op zes intussen, hoeveel bands doen het hen na?

Out Of Time, Automatic For The People en Monster (1991-1994)

In taxi’s op Indonesië, in Peruviaanse restaurants en op Radio 2: R.E.M is overal. Het zat er aan te komen – toonden de grafieken niet dat elke nieuwe plaat beter verkocht dan de vorige? Toch had niemand zo’n opzwepende curve verwacht. De oorzaak heet Losing My Religion, een memorabele single die weliswaar de wisselvalligheid (dát was nieuw!) van Out Of Time niet kan verhullen. Drie jaar later bereikt de groep met het drammerige Monster een all time low. Reden temeer om de tussenliggende plaat te koesteren: het al twintig kalenders oude Automatic For The People is tot nader order R.E.M. ’s laatste wapenfeit waarop de tijd haar tanden zal stukbijten.

New Adventures In Hi-Fi, Up en Reveal (1996-2001)

Jammer: de hoop dat Monster een eenmalige misser is, krijgt een rammeling. New Adventures In Hi-Fi maakt zijn titel dan wel waar, het al te brede tableau waarop de leden met diverse stemmingen, opnamemethodes en intuïtieve probeersels hun veelzijdigheid willen etaleren, is wel erg ongelijk. En toen moest drummer Bill Berry er nog de brui aan geven. Het resterende trio Peter Buck, Mike Mills en Michael Stipe doet er drie matige platen over om van die schok te bekomen.

Around The Sun, Accelerate en Collapse Into Now (2004-2011)

Als R.E.M. je met één schrikbarend, maar nuchter besef heeft opgezadeld, dan wel dat de groep het nu hoogstens van momenten moet hebben. Around The Sun heeft er veel, maar helaas weinig mooie. Accelerate wordt ingehaald als een return to form, maar dat blijkt later deels wishful thinking – hoeveel keer hebt ú die plaat sindsdien opgezet? En wat te denken van de nieuwste worp, matte drager van afleggertjes uit de hoe langer hoe doorzichtiger wordende groepscatalogus? Bellen naar de R.E.M.-hoofdkwartieren en vragen naar Michael, Peter of Mike.

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content