TrueTube – Brian De Palma stelt de beeldvorming rond de Irakoorlog bij met een YouTube-essay vol woede en ironie.

Brian De Palma met Izzy Diaz, Patrick Carroll, Rob Devaney, Daniel Stewart Sherman

Brian De Palma mag dan al de 67 voorbij zijn en hits als Carrie, Scarface en The Untouchables op zijn cv hebben; in tegenstelling tot veel generatiegenoten (Scorsese, Coppola) filmt hij nog steeds met de razernij van een jonge bloedhond. Zijn jongste wapenfeit is een vlammend antioorlogsessay waarin hij met een highdefinitioncamera de Irakoorlog in het vizier neemt, en vooral de perverse propaganda en manipulatieve beeldenstroom waarmee we via CNN, YouTube of andere media worden gebombardeerd.

Het resultaat – een Iraakse variant op Casualties of War – is een van de meest onconventionele en politiek geladen vormexperimenten van het jaar. Daarvoor baseerde De Palma zich op ware feiten en videofilmpjes die hij op het web vond, maar die hij om juridische redenen diende te reconstrueren. Vandaar de ruwe look – de film oogt als een videoverslag van een van de GI’s – en de sarcastische titel, die verwijst naar Uncle Sams nieuwste eufemisme voor censuur.

Het hoofdpersonage is Private Salazar (Izzy Diaz) die als aspirant-filmmaker zijn tour of duty in Irak vastlegt met een digitale videocamera en de kijker aldus getuige én participant maakt van een vreselijke moord en verkrachting waarbij zijn gefrustreerde makkers zich vergrijpen aan een 14-jarig Irakees meisje.

Al De Palma’s fetisjonderwerpen – voyeurisme, geweld en de dubbelzinnige relatie tussen maker en kijker – passeren dan ook zonder schroom de revue, al is Redacted niet dat ongenuanceerde gruwelpamflet waartoe de De Palmahaters het reduceren. Daarvoor is het gevoel van woede te authentiek en de kritiek te indringend, waarbij andere Irakfilms als Lions for Lambs en Rendition wel matineevoorstellingen voor de Rotaryclub lijken.

Bovendien speelt De Palma negentig minuten lang een provocerend spel met de vormconventies en het niemandsland tussen feit en fictie. Let bijvoorbeeld op de bizarre mix van realisme (de webcamfilmpjes) en theatraliteit (soms lijkt de onbekende cast wel een brechtiaans toneelstukje op te voeren), point-of-view-shots en vertellerstandpunten (de hele film lijkt uit Salazars oogpunt gefilmd, behalve het einde), reportagestijl en gestileerde referenties, van de Händelmuziek uit Kubricks Barry Lyndon tot de Franse voice-over uit Godards anti-Vietnampamfletten. Toch een typische De Palma dus, en een van zijn venijnigste bovendien.

Dave Mestdach