Woensdag 9/9, 19.30 – TMF

Nadat afgelopen jaar onze vaderlandse elektronische muziekreuzen Front 242 en The Neon Judgement eerherstel kregen, lijkt ook de lang verguisde clubscène klaar voor rehabilitatie. Deze maand verschijnt namelijk de Red Bull Elektropedia, een internetencyclopedie waarin de Belgische dancemuziek in kaart wordt gebracht. TMF vroeg aan Ben Van Alboom, medewerker van Focus Knack en presentator van danceprogramma Switch op StuBru, om naar aanleiding daarvan de kijker vier weken lang door clubland België te leiden.

Veel sporen zijn er niet meer van de Belgische clubscene, zeker niet van het prille begin. Hoe heb je dat aangepakt?

Ben Van Alboom: Door veel getuigen aan het woord te laten. In totaal hebben we een zestigtal mensen geïnterviewd: de mensen van Front 242 en The Neon Judgement, maar ook Peter Decuypere (oprichter van club Fifty Five, The Fuse, I Love Techno… ; nvdr. ) en Jan Van Biezen (nu netmanager van Studio Brussel, maar jaren geleden pionier op het vlak van dance; nvdr.). Met sommigen heeft het interview wel een uur geduurd en kwamen de meest geweldige verhalen naar boven: die krijg ik uiteraard niet allemaal in die vier afleveringen, maar ze komen wel integraal op de Elektropedia-website.

Een reeks over dansmuziek kan onmogelijk een opeenvolging van talking heads zijn, niet?

Van Alboom: Absoluut, al was het geen sinecure om bruikbaar beeldmateriaal te vinden. Zelfs videoclips van Front 242 vind je niet zo maar. Je zou denken dat MTV, het moederhuis van TMF, alles mooi opgeslagen heeft, en dat is ook zo, alleen ligt het in Hongarije en wisten ze niet meteen hoe ze eraan konden komen. Heel vaak hebben we gebruik moeten maken van vhs-tapes die artiesten en organisatoren nog hadden liggen, maar die korrelige beelden passen wonderwel bij die reis naar de jaren 80.

En had je iets aan journaalreportages of wilde je net weg van drugs en de kleurrijke modeverschijnselen?

Van Alboom: Tja, als iemand de Boccacio gezien heeft, is dat negen op de tien keer wel door de beelden van Paul Jambers. We hebben overwogen om een hoofdstuk te besteden aan de drugs en dirty dancings, en bijvoorbeeld alle verschillende xtc-pilletjes eens op een rij te zetten. Maar als je maar vier afleveringen hebt, moet je keuzes maken en dan primeren de muziek en de techniek – een aspect dat zelden of nooit aan bod komt. Waren er drugs in die clubs? Natuurlijk. Maar we hebben ook dj The Hacker gesproken, die als jonge gast elk weekend meer dan 800 kilometer van Grenoble naar de Boccacio in Destelbergen reed. Dat deed hij niet voor de drugs, want die kon hij wellicht ook iets dichter bij huis vinden. Neen, dat kwam doordat België echt het epicentrum van de dansmuziek was.

(H.V.G.)