Geef Raf Walschaerts – de linkerhelft van Kommil Foo – maar singer-songwriters genre Tom Waits, Neil Young en Bob Dylan. Van opera of klassiek kent hij niet veel, maar daar wordt aan gewerkt.
* Waarnaar luister je in de auto?
Meestal naar Radio 1 of Klara. Maar bij lange ritten durven mijn broer Mich en ik de laatste tijd wel eens opera opzetten. Orfeo van Monteverdi (uit 1607) vind ik bijvoorbeeld prachtig. Maar bestempel me alstublieft niet als een kenner. Ik ben sinds een half jaar het boek Opera voor Dummies aan het doorworstelen, en daar was een kennismakings-cd bij geleverd. Ook in klassiek ben ik ‘een geïnteresseerde leek’. Ik heb muziek van Mozart liggen, en mijn vader leerde me als kind de vioolsonates van Beethoven kennen. Voor de rest blijft het een serieus gat in mijn cultuur.
* En popmuziek?
Ik volg het niet meer op de voet. Het aanbod is zo groot, dat ik nauwelijks nog nieuwe artiesten leer kennen. Op het gevaar af om ouwezakkerig te klinken: de écht straffe hedendaagse muziek zal ik ooit wel leren kennen, zij het met een paar jaar vertraging.
* Welke platen hebben je leven veranderd?
Mijn eerste album aller tijden was Harvest van Neil Young (1972): een openbaring. Ik was 13 jaar en leerde net wat gitaar spelen. Neil Young was en is mijn grote inspiratiebron. Ik ben hem sindsdien blijven volgen en bewonderen, al heb ik ‘m live nog nooit aan het werk gezien. Een andere cruciale jeugdplaat was Bob Dylans Live at Budokan uit 1979. Beetje bombastisch, maar wát een songs! Het was de start van mijn Dylanobsessie, die trouwens nog steeds woedt.
* Nog fetisjartiesten?
Van Tom Waits heb ik bijna alles liggen, en van Johnny Cash staan de complete American Recordings te blinken in mijn platenkast. Als kind zongen Mich, mijn pa en ik altijd Elvissongs in de auto. Fonetisch, want mijn pa kon niet goed Engels en wij waren te klein om te begrijpen waarover het ging. Elvis was in zijn jonge jaren een geweldig artiest, maar mijn favoriete zanger aller tijden blijft Ray Charles. Onlangs heb ik trouwens de plaat Ray sings, Basie swings (2006) gekocht. De muzikanten van Count Basie spelen spetterende bigbandarrangementen boven Rays vocals: dat geeft serieuze vonken!
* Wat vond je als fan van de biopics over Ray Charles en Johnny Cash?
De film Ray vond ik fantastisch. Jamie Foxx acteerde en zong zo naturel dat het mij diep ontroerde. Ik heb zitten bleiten in de cinema, geen zever. Walk the Line, over het leven van Johnny Cash, vond ik dan weer teleurstellend. Hoe goed Joaquin Phoenix ook Cash’ leven en muziek vertolkte, het kwam niet geloofwaardig over voor mij.
* Voor de rest een filmfanaat?
Ik geraak eigenlijk nauwelijks in de cinema. Laatst heb ik wel genoten van Babel met Brad Pitt en Cate Blanchett. Het verhaal had niet veel om het lijf, maar de sfeerschepping en de filmmuziek waren perfect. Ik ben tegenwoordig nogal into reeksen op dvd. De dvd-box van Carnivale die ik voor mijn verjaardag kreeg, heb ik er op twee weken doorgejaagd. Ook hier primeert de freaky sfeer boven het verhaal, en zo heb ik het graag. Nu heb ik me trouwens met geweld op The Sopranos gestort. Ik zit al aan seizoen twee.
* Wat was je nu als je geen muzikant was geworden?
Ik heb psychologie gestudeerd, al zie ik mezelf nog eerder leraar lager onderwijs dan zielenknijper worden. Ik geef wel al wat lessen cabaret in Nederland, maar ik wil daar zeker niet te veel tijd aan besteden. Permanent bezig zijn met andermans ideeën maakt me niet gelukkig. Ik creëer liever zelf.
Kommil Foo toert momenteel door Vlaanderen en Nederland met de voorstellingen ‘In Concert’ en ‘Spaak’. Op 21 januari is ‘Spaak’ in CC Nova te Wetteren toegankelijk voor doven en slechthorenden. De gebroeders Walschaerts spelen op 19 januari een Marco Borsatocover in ‘Zo is er maar één’. www.kommilfoo.be
Thijs Demeulemeester
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier