Al zeventien jaar werkt de wonderlijke chanteuse Cat Power – het alias van Chan Marshall – aan een indrukwekkend rijtje prachtplaten en meesterwerkjes. Deze week voegt ze daar een alwéér uitstekende nieuwe aan toe: Sun. Zeer poppy, zeer radiovriendelijk, en helemaal zelf geschreven, gezongen, gespeeld en geproducet. Goed nieuws dus, ware het niet dat het in haar hoofd toch weer flink fout blijkt te zitten.

Over gebrek aan erkenning van beroemde collega-muzikanten en de muziekcritici heeft Cat Power sinds haar debuut niet te klagen, en met haar magistrale The Greatest brak ze zes jaar geleden eindelijk ook bij het brede publiek door, maar zie: dat succes heeft blijkbaar niks veranderd aan de chaos en de problemen die haar broze hoofd al sinds haar kindertijd teisteren.

De geruchten die ons de laatste jaren over Chan Marshall (eerder dit jaar 40 geworden) bereikt hadden, waren nochtans allemaal positief: ze zou eindelijk van haar drankverslaving afgeraakt zijn, wordt al enkele jaren behandeld voor haar bipolaire stoornis en had, met de acteur Giovanni Ribisi, eindelijk een stabiele en gelukige relatie opgebouwd. Driewerf helaas: Ribisi heeft de relatie een tijdje geleden opgeblazen, en met de Chan Marshall die in Brussel tegenover ons zit, is duidelijk iets níét in de haak.

Oké, ze verwelkomt ons welgemeend hartelijk (drie kussen!), wil gráág praten over haar prima nieuwe plaat en vertoont absoluut geen divagedrag, maar het zijn haar antwoorden die meteen allerlei alarmlichten doen afgaan: ze bestaan voor drie vierde uit een warrige stream of consciousness, waarin ze zowaar zelfs afdwaalt naar – we verzinnen echt waar niks – gedachten over de zelfmoord van Cleopatra en de geheime genootschappen die de wereld volgens haar écht zouden regeren.

Na twee minuten interview beseffen we al: ons zorgvuldig voorbereid vragenlijstje kunnen we weggooien – just go with the flow. Wat volgt, is het minst incoherente uit veertig bizarre minuten met Cat Power.

CAT POWER: Wil je iets eten? Stukje chocola, misschien? Of heb je liever wat aardbeien? Hier, neem er gerust nog wat meer. Kopje koffie ook? Neen? Hij is cafeïnevrij, hoor. Ben je een Belg? Kom je uit het noorden van het land?

Jawel.

CAT POWER: Je spreekt dus Nederlands. Cool! Weet je dat je eruitziet als een aristocraat op een zeventiende-eeuws schilderij?

Huh?

CAT POWER: Misschien wás je dat in een vorig leven ook wel.

Eh… bedankt. Het zou me niks verbazen als je met Sun voor het eerst in je carrière een paar echte hits zou scoren: 3 6 9 klinkt mij bijvoorbeeld als een geweldige popsong in de oren. Peace & Love kan ik me ook probleemloos in de charts voorstellen.

CAT POWER: (springt enthousiast recht)Peace & Love? Echt? Dat vond ik dus ook, terwijl niemand van dat nummer hield! Ik wilde er eigenlijk Jay-Z op laten meezingen, maar ik durfde het hem niet te vragen.

Zou je het erg vinden een hit te scoren en tussen de Lady Gaga’s en Nicki Minajs van deze wereld terecht te komen?

CAT POWER: Mmm, als ik echt een hit had gewild, heb ik een grote fout gemaakt bij de keuze van de coverfoto voor Sun: ik heb een stokoude foto van mezelf gebruikt, van toen ik twintig was. Als ik écht een hit had gewild, had ik beter mijn haar blond geverfd, en blauwe lenzen in mijn ogen gestoken. En mijn neus laten verbouwen, en mijn lippen laten opspuiten. En vervolgens een snor opplakken. (lacht)

Neen, een hit… Scares the shit out of me. Ik durf er zelfs niet aan te dénken. (roept) Ráááááh!

Maar je volgt wel een beetje wat er in de hitlijsten staat?

CAT POWER: Ik heb de afgelopen vier jaar in LA gewoond, met mijn ex-boyfriend (acteur Giovanni Ribisi dus, nvdr.) en zijn dochtertje. Met haar ging ik geregeld rolschaatsen op zo’n roller rink, en daar heb ik that Paparazzi song leren kennen. Zij en haar vriendinnetjes kenden al die teksten helemaal uit het hoofd, ik was de dummy die van toeten of blazen wist. ‘Can’t read my, can’t read my, can’t read my po-ker face’: ik had geen flauw idee what the fuck ze aan het zingen was!

En dus begon ik iets van The Sugar Hill Gang te zingen (rapt): ‘I said a hip hop, the hippie to the hip hip hoppa a you don’t stop…’ Waarop zij me aankeken alsof ík niet goed bij mijn hoofd was…

(wacht in spanning op de clou)

CAT POWER: Neen? Niet grappig? Ik vond het zelf nochtans een redelijk hilarische anekdote.

Eh… Sun klinkt volgens mij een beetje als jouw persoonlijke interpretatie van…

CAT POWER:(geïrriteerd) Wat is dat toch? Waarom zegt iedereen dat ik dit of dat herwerkt heb? Staat dat in de bio die ze bij deze plaat aan de journalisten gegeven hebben of zo?

Helemaal niet. Ik wilde gewoon zeggen dat ik deze plaat vind klinken als jouw hoogstpersoonlijke versie van hiphop en r&b.

CAT POWER:(opeens razend enthousiast) Wat? Really? Man, je hebt geen idee hoe waar dat is.

Ik zal je wat vertellen: twee maanden geleden zat ik bij mijn platenbaas met hem en wat mensen van het label te luisteren naar mijn nieuwe plaat. Dat was de allereerste keer dat ik zoiets deed. Vroeger liet ik letterlijk niemand vooraf iets horen, en leverde ik de plaat pas binnen als ze volledig klaar was. Hoewel ik enorm van die lui van mijn label houd – ik beschouw hen echt als mijn familie – zat ik mezelf daar dus toch compleet op te vreten van de zenuwen. Net een klein meisje dat op haar eentje een hotrod gebouwd heeft, die met een bang hartje aan papa laat zien en hoopt dat hij trots zal zijn op wat ze gemaakt heeft.

Enfin, we zaten daar dus met zijn allen naar Sun te luisteren, en na een tijdje dacht ik: goddammit, ik wou dat ik bevriend was met Mary J. Blige, want we zitten hier eigenlijk niet naar mij te luisteren, maar naar háár. Ik wilde echt dat zij deze nummers gezongen had – behalve dus Peace & Love, want daar had ik Jay-Z voor in gedachten.

(denkt na) Misschien is dat dus wel het volgende dat ik moet doen: als een gek muziek en teksten maken, maar er dan vervolgens andere zangers voor zoeken. Een duettenplaat maken, zoals Sinatra. Maar dan met mensen als Snoop. Of Pharrell. Nu, ik heb nog een hele shitload songs op de plank liggen, hoor, alleen zijn dat allemaal trieste songs, dus dat past niet echt.

Iggy Pop heeft een gastrolletje op Sun. Hoe gaat zoiets in zijn werk? Bel jij hem gewoon op? Belt jouw manager zijn manager?

CAT POWER: Ik heb geen manager. Nooit gehad.

Ik heb Nothing but Time, dat nummer met Iggy, eigenlijk geschreven voor Lucia, de tienerdochter van mijn ex: ze werd via het internet gepest door een stel school bullies, en ik heb dat geschreven in de hoop dat ze zich wat beter zou voelen. Ik wilde eerst Iggy en David Bowie samen vragen, omdat ze een grote Bowiefan is. Maar ik was zo dom om noch Iggy noch David te zeggen dat ik de andere ook gevraagd had, en Bowie wees het voorstel af.

Maar wat was de vraag?

Iggy. Hoe het werkt om zo iemand op je plaat te laten meezingen.

CAT POWER: Juist. Ik denk dat het via mijn advocaat gegaan is. Die kende zijn advocaat of zoiets. Want ik heb wél twee advocaten en dríé businessmanagers.

Nou! Maar je kende hem voordien dus helemaal niet persoonlijk?

CAT POWER: Jaren geleden had ik hem eens ontmoet, op een festival in LA, samen met een vriend-drummer die in een Stooges-achtig bandje speelde. Omdat die vriend heel schuchter was, had hij mij gevraagd of we misschien niet samen konden proberen bij Iggy te raken. Enfin, wij dus gaan vragen: kunnen we alstublieft Iggy ontmoeten? Pleeeaaase? Uiteraard nadat we Iggy eerst hadden laten weten dat we er zelf ook moesten optreden, en dat we dus eigenlijk gewoon collega’s waren, en geen ordinaire stalkers – wat mijn vriend natuurlijk wél was. En ik ook, eerlijk gezegd. (lacht)

(abrupt) De allereerste keer dat ik Patti Smith in een club heb gezien, ben ik op het podium gesprongen om haar te kunnen ontmoeten. Mijn tourmanager had het mij vooraf nog compleet afgeraden: ‘Wat als ze een totale asshole blijkt te zijn?’ Ik dacht: ‘Tja, dan weten we dat ook alweer, hé. I just fucking do it.’ En dus wachtte ik tot de club zo goed als leeggelopen was, ik sprong dan snel het podium op, liep door naar achter, waar achter de hoek een hele rij Zeer Belangrijke Mensen bleek te staan, die allemaal Zeer Belangrijke Mensen-pasjes om hun nek hadden hangen. Ik ben zo nonchalant als ik kon naar binnen gewandeld, en ben er in een hoekje gaan staan, terwijl zij omringd werd door een hele horde van die Zeer Belangrijke Mensen. Maar wat gebeurde er? Met haar ene oog speurde ze de zaal af, en met haar andere oog kreeg ze mij in de mot – terwijl daar echt niemand anders aandacht voor me had! Even later wenkte ze me zelfs: ‘Hey jij, niet bang zijn. Kom er gewoon even bij staan.’ Het enige wat ik op dat moment kon denken was (hapt naar adem): ‘O my God! O my God! O my God!‘ Waarna zij: ‘Hoe heet je?’ ‘Chan.’ ‘Chan? Da’s cool!’ Ondertussen was mijn bookingagent ook binnengeraakt. Hij stond achter mijn rug wild naar de security te gesticuleren. Zo van: ‘Het is in orde, hoor, haar niet neermeppen! Ze is maar een héél klein beetje kierewiet.’

Helaas kwam hij daarna bij mij en Patti Smith staan, en begon hij mij met zo’n promopraatje aan haar voor te stellen: ‘Wist u al dat ze zelf muziek maakt? Ze gaat binnenkort een plaat maken. Met Steve Shelley. Steve Shelley van Sonic Youth, weetuwel.’ Waarna Patti Smith hém aankeek met een blik van: ‘Who the fuck ben jij eigenlijk? En had ik jou iets gevraagd, misschien?’ Zo gênant! En ik ondertussen maar naar hem sissen: ‘No! No! No! No!’ Omdat ik onmogelijk kon zeggen wat ik op dat moment écht wilde zeggen, zijnde: get the fuck outta here, idioot, je zet me hier hopeloos te kakken! Laat me tenminste mezelf te kakken zetten voor Patti Smith!’ Enfin, ik kreeg nog een handtekening, en het eindigde ermee dat ze me alleen maar alle goeds van de wereld heeft toegewenst. En dat ik later uiteindelijk nog met haar gespeeld heb.

Maar ik ben even de draad kwijt: what the fuck was I talking about?

In Nothing but Time zing je: ‘It is up to you to be a superhero, it is up to you to be like nobody.’ Vooral dat tweede deel van de zin lijkt me helemaal van toepassing op jou.

CAT POWER:(verbaasd) Is dat zo? Nee toch!

In onze westerse wereld moeten de kinderen altijd maar jonger en jonger naar school. Je moet een diploma hebben voor dit, je moet slagen voor dat… Je moet tegenwoordig zelfs al een diploma hebben om naar de lagere school te mogen. We hebben onszelf in de westerse wereld allerlei regeltjes opgelegd, maar weet iemand nog hoe het is om als kind in het maïsveld rond te lopen? Wat voor leuks je met een vuilnisbak kunt beleven, of door op de fiets door de stad te dwalen? Door naar de dierentuin te gaan, en daar rond te hangen met de leeuw en de gorilla? Dat zijn we met zijn allen vergeten, maar allerlei andere domme dingen worden er bij de kinderen wel in geramd: dat het streepje in de letter t netjes zo moet staan, en niét zo. En algebra – what the fuck interesseerde die hele algebra mij, er ging allerlei compleet andere shit in mijn hoofd om.

Of ze wilden dat ik een permanent nam, en mijn haar blondeerde. En dat wilde ik helemaal niet! Alle andere meisjes hadden al permanenten en blondeerden hun haar al, waarom zou ik dat dan nog willen?

Over dát gevoel gaat dat nummer. Snap je dat? Snáp je wat ik bedoel?

Heel goed, beste Chan. Heel goed.

+++++++

Enkele weken later, net voor het uitschrijven van dit stuk, krijgen we een recente Twitterfoto van Chan Marshall onder ogen: ze blijkt haar haar geblondeerd te hebben. Moge ze nog lang compleet knettergek en volstrekt like nobody blijven.

SUN

Uit op 4/9 bij Matador.

DOOR GEERT OP DE BEECK

‘ALS IK ÉCHT EEN HIT HAD GEWILD, HAD IK BETER MIJN HAAR BLOND GEVERFD.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content