R.E.M.-schijf – Tien jaar lang waren Michael Stipe en de zijnen het spoor bijster, maar op hun veertiende schakelen ze in achteruit en keren ze terug naar de rocksound van ‘Document’, ‘Lifes Rich Pageant’ en vooral ‘Monster’.
Vincent Byloo
Accelerate Warner rock
Mogen we de kibbelende R.E.M.-fans en -haters even allemaal voorgoed het zwijgen opleggen? Michael Stipe en co. waren briljant tot geniaal in de jaren tachtig, commercieel hoogst succesvol maar artistiek een tikje wisselvallig in de jaren negentig en ronduit strontvervelend sinds pakweg ’99. Punt.
Want laten we elkaar geen Paul Codde noemen: zelfs wie hun janglepop zeer genegen is, zal moeten toegeven dat tegen ondingen als Up, Reveal en Around The Sun geen mantel der liefde is opgewassen. Als er al deugdelijke songs op die platen stonden, lagen ze steevast begraven onder het kitscherige gezoem van keyboards en andere elektronische stoplappen.
De berichten die voorafgingen aan R.E.M. ’s veertiende langspeler klonken echter bemoedigend. Michael Stipe gaf openlijk toe dat Around The Sun een sof van jewelste was en zou met een nieuwe producer – Jacknife Lee – op zoek gaan naar ‘een nieuw rockgeluid’. Een drastische koerswijziging is Accelerate zeker, maar ‘een nieuw rockgeluid’ horen we niet. Nu, van een stel veertigers dat het gezicht van de popmuziek de voorbije dertig jaar enkele keren serieus vertimmerd heeft, kun je bezwaarlijk verwachten dat ze nóg eens met een compleet nieuwe formule komen aanzetten. Alleen doet Accelerate opvallend vaak aan Monster denken, en aan Document, en aan Lifes Rich Pageant. Allemaal verre van slecht, maar de stap vooruit is dus vooral een stap achteruit geworden.
Alleen al de single Supernatural Superserious: een lel van een rocker, jazeker, maar wel één die geschoeid is op de grootste clichériff uit de muziekgeschiedenis, dezelfde riff waarvan ook Wild Thing en Louie Louie zich al bediend hebben. Maar zo werkt het nu eenmaal in de rock-‘n-roll: gappen en jatten als de raven. En dat doen Michael Stipe en de zijnen op Accelerate vooral uit eigen werk. Living Well Is The Best Revenge, Man-Sized Wreath en Mr. Richards echoën de vette rocksound van Monster, maar ze klinken tenminste weer een beetje zoals R.E.M. hóórt te klinken. In Until The Day worden zelfs de mandolines weer van stal gehaald, net als in het naar Automatic For The People knipogende Houston, dat de nasleep van Hurricane Katrina in herinnering brengt: ‘If the storm doesn’t kill me / the government will’. En helemaal te spreken zijn we over het verschroeiende titelnummer en het niet minder overdonderende Horse To Water, waarin we voor het eerst sinds Finest Worksong (1987!) nog eens Peter Bucks alarm- gitaar te horen krijgen.
Het beste nieuws is dat Accelerate – althans in de geest – een punkplaat is en de middelmatige songs simpelweg niet lang genoeg duren om op de zenuwen te werken. Een grandioze return to form kunnen we dit niet noemen, maar Accelerate is met voorsprong hun beste plaat in tien jaar tijd.
DownloadtipS
Living Well Is The Best Revenge
Accelerate
Horse To Water
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier