PROGRAMMA VAN 16 TOT 22 APRIL

DAVE PETERS REKENT IEDERE WEEK AF MET HET VERLEDEN VAN STUDIO BRUSSEL IN ‘HET PETERS PRINCIPE’ (ELKE WOENSDAG û 13.00 stubru). DOOR GUNTER VAN ASSCHE

1Hoe verklaar jij het succes van dergelijke nostalgieshows?

Veel dertigers zijn opgegroeid met De Afrekening, en herkennen zichzelf in de muziek van toen. En wat kun je méér verwachten van een radioprogramma, dan dat je een uur lang elk nummer kan meezingen?

2Wat heeft de jonge garde StuBru-luisteraars eraan?

Voor hen kan het een ontdekkingsreis zijn door een stukje tijdloze rockgeschiedenis. Wij kregen als pubers toch ook cassettes van vrienden met muziek van voor onze tijd? Zo ontdekte ik Sonic Youth en Pixies.

3Aan welke platen uit ‘De Afrekening’ heb je zelf nog een geweldige herinnering?

Drie platen hebben me getekend: Surfer Rosa van Pixies, 13 Songs van Fugazi en Frosting on the Beater van The Posies. Die groepen hebben eeuwigheidswaarde voor me: sinds 1990 is er nog geen week gepasseerd dat ze niet alle drie in mijn cd-lader staken.

4En waar gruwde je van in de Afrekeningsgeschiedenis?

Groepen als The Levellers of one hit wonder Whale mochten we a priori niet goed vinden. Toen we veertien waren, droegen we namelijk zwarte kleren, loodzware bottinen en T-shirts van groepen die niemand kende. En we waren allemaal de grootste fan van Black Flag ( lacht). Cultuurfascisme is me nu volkomen vreemd: ik veroordeel mijn moeder niet omdat ze alles van Helmut Lotti in huis heeft.

5Ik heb ergens gelezen dat je een zwak hebt voor single malt whisky. Volgens kenners ben je wat je drinkt, en het karakter van de single malt zou afhankelijk zijn van de omgeving.

Kan kloppen. Ik besef dat radio de leukste job ter wereld is voor mij, maar toch primeert een vakantie met vrienden in Zuid-Frankrijk bijvoorbeeld. Single malt is natuurlijk wel de whisky voor pussies, heren die de real stuff niet aankunnen. Niemand lijkt het me ooit aan te geven, maar eigenlijk heb ik toch maar een klein hartje.

6Je haar zou nog steeds overeind komen als je je eerste tv-presentatie ziet. Was het zo erg, of probeer je zelf je hardste criticus te zijn?

Ik ben nooit volledig tevreden, wat vervelend is omdat ik steeds zoveel mogelijk zelf in handen probeer te houden. Zeker in Brussel Vlaams kruipt heel wat werk, omdat een zekere journalistieke trots me verplicht een Belgische artiest te interviewen met andere, verbazende invalshoeken. Mijn gesprekken zijn gebaseerd op de tienduizendste google-link. Ik hou niet van stijf geformatteerde interviews.

7Dan is het toch wel lastig om ook voor ‘Republica’ op Canvas te werken: tv hang net af van vaste regels en een strak omlijnde format.

Op tv-vlak ben ik vrij kritisch: ik doe alleen maar opdrachten waar ik me volledig kan achter scharen. Ik ben zelf geen cultuurpaus, maar ik heb mijn buik meer dan vol van alle realitygedoe. Ik hoef niet per se iemand een ander te zien binnendoen op een eiland. TV-land lijkt maar uit twee soorten mensen bevolkt te worden: zij die op gezichtsbekendheid teren, en lieden die zich profileren door wat ze kunnen of doen.

8De slogan achter ‘Het Peters Principe’ luidt: ‘each person rises to its own level of incompetence’. Zelfspot of valse bescheidenheid?

Dat is een grap van Mark Coenen. Nu, het is ook wel zo dat ik mijn gasten in het programma vrij snel duidelijk maak dat ik een grote boerenlul ben. Je gesprekspartner voelt zich dan al heel wat meer op zijn gemak.

9Je presenteert ook het onvolprezen Belpopprogramma ‘Brussel Vlaams’. Komt daar nog een vierde seizoen van?

In principe wel, al zijn er nog geen afspraken gemaakt. Brussel Vlaams kan nog wel even mee. De kracht van het programma zit in het feit dat we ook aandacht besteden aan obscure of oude Belgische platen. Dat komt vooral omdat we het programma samenstellen op basis van wat we zelf goed vinden: het wordt gemaakt met een goed glas wijn, zittend aan de open haard.

10Raakt het muzikantenbestaan niet stilaan uitgeput? Jasper Steverlinck passeerde ondertussen al minstens drie keer de revue.

Ach, zolang Belgische muzikanten platen blijven uitbrengen, zullen we altijd wel iets te doen hebben. Retrospectieve uitzendingen over The Scabs of Front 242 kunnen we niet eeuwig uitmelken, maar met elke nieuwe release is er toch een nieuw verhaal? We zullen altijd inhoud hebben.

‘CULTUURFASCISME IS ME VOLKOMEN VREEMD: IK VEROORDEEL MIJN MOEDER NIET OMDAT ZE ALLES VAN HELMUT LOTTI IN HUIS HEEFT.’