DE BELPOP WORDT VEREEUWIGD IN TIEN VERZAMELCD’S (ééN PER JAAR, VAN 1980 TOT 1989) DIE VERSCHIJNEN ONDER DE NOEMER ‘BEL80’. NET ZOALS STUDIO BRUSSEL (BEL80, ELKE ZO VANAF 10/7) ZETTEN WIJ DAAROM ELKE WEEK EEN MARKANT FIGUUR VAN TOEN IN DE KIJKER. DEZE WEEK: DIRK BLANCHART.

door PETER VAN DYCK

‘DIRK BLANCHART’

IN CONCERT: 15/8 MARKTROCK, LEUVEN

1 Op oude foto’s lijk je wel een Daan avant-la-lettre. Was je vroeger zoveel ijdeler?

Ik had toen vooral meer kledingsponsors. (lacht) Ik ben nog steeds imagobewust, maar ik vind de sfeer die een foto uitstraalt belangrijker dan de vraag of ik er al dan niet in close-up op te zien ben.

2 Hoe komt het dat ‘African Time’, dé klassieker van je eighties-groep Luna Twist, niet op je recente compilatie ‘Beats & Ballads’ staat?

Omdat mijn aandeel in dat nummer kleiner was dan dat van de betreurde drummer Dirk Van Ganzbeke. African Time is bovendien al zo vaak gecompileerd. Ik merk tijdens concerten dat zelfs jongeren die song kennen. Het was ons Pump Up The Jamke, hé. ( lacht)

3 Geloof je nog steeds dat ‘African Time’ een wereldhit had kunnen worden?

Velen hebben dat al in mijn plaats beweerd. Het was de eerste 12 inch die in België verscheen. De plaat kwam ook uit in Engeland, Spanje en Australië, maar er zat geen plan achter – het was nattevingerwerk. We begaven ons in een vijver met hele grote vissen en als je dan geen geld hebt om in het buitenland te toeren, dan kan je niet tegen die concurrentie optornen.

4 Je zorgde voor nóg een primeur in 1983: de clip van je eerste solo-single ‘I Don’t Mind’ was de eerste van Belgische makelij die MTV haalde. Hoe kreeg je dat voor mekaar?

Dat kwam dankzij mijn toenmalige Engels label Statik, dat dicht bij de bron zat. Omdat I Don’t Mind in het kraam van MTV paste, werd het zelfs heel veel gespeeld. Bij mijn tweede single Drop Me In The City kreeg ik dan te horen dat er geen geld meer was voor een filmpje. Het was alsof ik een geweer met één kogel had, en zo win je de oorlog natuurlijk niet.

5 Zijn Belgische bands tegenwoordig beter gewapend?

Dat denk ik wel. De business staat nu meer aan hun kant. Vroeger mocht je blij zijn als één Belgische groep op Werchter speelde; nu staat de affiche vol met talent van eigen bodem. Het professionalisme is toegenomen, en dat is maar goed ook. Mijn nekharen komen overeind als ik mensen hoor praten over ‘ons klein Belgenland’ en ze het al een hele prestatie vinden als een landgenoot zevenentwintigste is geëindigd in de koers.

6 Herman Schueremans pleitte onlangs voor een Vlaams Fonds voor Popmuziek, naar analogie met het door Cas Vandertaelen geleide Vlaams Audiovisueel Fonds. Een goed idee?

Als je de gigantische toerkosten bekijkt, dan weet je dat het zonder subsidie niet lukt. Groepen staan vaak voor een dilemma als ze naar het buitenland willen: moeten ze zich nóg dieper in de schulden werken? Om die reden leggen sommigen zich neer bij een ‘sant in eigen land’-status.

7 Je geeft workshops songschrijven. Wat is de eerste les?

Ik hamer op structuur en duidelijkheid. Met een song die enkel je lief begrijpt, bereik je geen publiek. Ik stimuleer de cursisten om de lat steeds hoger te leggen. Mijn leuze: ‘ If you want it easy, go fishing‘.

8 Merk je als producer dat muzikanten er nu een andere mentaliteit op na houden dan twee decennia geleden?

Het valt op dat ze vaak beter geschoold zijn. Daar staat tegenover dat er nu ook tien keer zoveel groepen zijn als in de jaren ’80. De mogelijkheden zijn gevoelig uitgebreid, maar de kans om verloren te lopen neemt ook toe.

9 De succesvolste plaat die je produceerde was ‘Commedia’ van Elisa Waut in ’87. Voelde je tijdens de opnames al dat je goud in handen had?

Wat ik heel duidelijk voelde, was: hier is iets Europees in de maak. Elisa Waut was beïnvloed door Marlene Dietrich, Edith Piaf en Italiaanse filmmuziek, en onderscheidde zich daardoor van de rest. Het was de juiste groep op het juiste moment.

10 Ben je een tevreden man als je op de voorbije vijfentwintig jaar terugblikt?

Ja, als je ziet dat slechts een handvol muzikanten van mijn generatie nog actief is. Al was het soms vechten against the odds. In moeilijkere periodes werk ik graag achter de schermen, maar na verloop van tijd begin ik telkens het contact met het publiek te missen. Mijn job als producer en mijn werk als artiest houden elkaar mooi in evenwicht. l

Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content