Elke maandag, 22.05 – CanvasIn de aanloop naar de eerste aflevering van Puur Persoonlijk voerde de VRT via alle beschikbare kanalen promotie voor de documentaire, en even leek het alsof In het spoor van Verhofstadt waarlijk wereldschokkende televisie zou opleveren. Nu is het feit dat deze documentaire gemaakt is kunnen worden op zich al interessant: een afscheidnemend premier die op het moment dat hij de deur van de Wetstraat 16 achter zich moet toetrekken een journaliste de toestemming geeft om hem een jaar lang met een camera te volgen, bewijst dat hij óf heel erg bang is voor het zwarte gat óf al druk over zijn comeback aan het nadenken is. En dat regisseuse Sara De Bisschop door het getalm in Hertoginnedal Verhofstadt geen twaalf maanden heeft moeten filmen terwijl hij aan een Toscaans zwembad lag, maar hem aan het werk zag tijdens een van de grootste institutionele crisissen die dit land ooit heeft gekend, droeg nog bij tot de aantrekkingskracht van haar documentaire.
Misschien zat de barnumreclame van de VRT er voor iets tussen, maar nadat In het spoor van Verhofstadt afgelopen was, konden we een licht gevoel van ontgoocheling niet onderdrukken. Dat we na een uur weinig over de mens Verhofstadt hadden bijgeleerd, daar konden we nog mee leven. Tenslotte was dat in de eerste plaats de schuld van de ex-premier zelf, die zich duidelijk had voorgenomen niet in zijn hart te laten kijken en alle pogingen daartoe van De Bisschop minzaam afwimpelde. Bovendien waren de mooiste momenten uit de documentaire net die waarin de mens onvermoed toch even van achter de politicus kwam piepen. Toen hij tijdens zijn afscheidsfeest voor zijn secretaresse Magda op een onbeholpen manier zijn verontschuldigingen aanbood voor zijn kwade buien in de ruim dertig jaar voordien of toen zijn moeder bij zijn eigen afscheid de tranen in de ogen had en hij wat zenuwachtige grapjes maakte, wist je meteen: dit is een man die zich stukken beter voelt in een publieke arena dan in het privé-domein.
Maar In het spoor van Verhofstadt slaagde er nooit in die turbulente politieke periode tussen augustus 2007 en maart 2008 echt opnieuw tot leven te brengen. Je zou denken dat een blik achter de schermen tijdens die shakespea-reaanse maanden, vol afgesprongen onderhandelingen, noodgrepen van de koning en een hoofdrolspeler die in allerijl naar het ziekenhuis moest, je aan het scherm zou kluisteren, maar eigenlijk kon de documentaire zelfs geen uur lang boeien. Enerzijds omdat je weinig echt nieuwe dingen bij leerde, anderzijds omdat het format van Puur Persoonlijk een beetje in de weg liep. De nieuwe reeks documentaires belooft iedere week ‘een persoonlijk relaas van een persoonlijke ontmoeting’, terwijl alvast in de eerste aflevering een minder persoonlijke aanpak misschien voor een beter resultaat had gezorgd. Nu kreeg je tussendoor in een voice-over te horen wat de regisseuse van de gebeurtenissen voor haar lens dacht, en die overpeinzingen waren eerlijk gezegd soms zo belerend en schools dat de beelden zelf erdoor aan impact inboetten.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier