De muziekindustrie laat geen gelegenheid onbenut om de consument oude wijn in nieuwe zakken te verkopen. Om de vier jaar wordt het volledige oeuvre van Bowie of Costello wel heruitgebracht, geremastered en aangevuld met telkens andere onuitgegeven tracks die zelfs de meest doorgewinterde fan de aandrang moeten bezorgen voor de zoveelste keer in de buidel te tasten. Een slimme manier om aan eenzelfde product geld te blijven verdienen zonder bijkomende investeringen te doen. Dat de jaaromzet van EMI in 2009 een flinke boost kreeg dankzij de heruitgave van de Beatlescatalogus kan aanleiding geven tot cynisme, maar dankzij die re-releases komen nieuwe generaties muziekliefhebbers tenminste in aanraking met het repertoire van The Fab Four en dat blijft, ook na veertig jaar, incontournable.

Wie vandaag twintig is en dus een flinke brok rockgeschiedenis heeft gemist, kan nog altijd kennis nemen van de discografie van The Stones, The Animals of Big Star, net zoals hij/zij in de bibliotheek probleemloos de romans van William Faulkner of Virginia Woolf kan ontdekken. Werk dat beschikbaar blijft, helpt je historisch bewustzijn aan te scherpen. Niets ontstaat in het luchtledige: de ene kunstvorm bouwt doorgaans voort op de andere. Wie Sonic Youth wil begrijpen, doet er goed aan naar The Velvet Underground, The Stooges en Glenn Branca te luisteren. Geen Grandaddy zonder ELO of Neil Young.

Voor adepten van Belgische rock blijven de sixties en seventies echter een witte vlek. Ook vóór Red Zebra en TC Matic werd bij ons goede muziek gemaakt. Alleen vind je die vandaag enkel nog terug op rommelmarkten of vinylbeurzen. De lp’s van The Pebbles, Wallace Collection, New Inspiration, Mad Curry, Doctor Downtrip, Kleptomania, Carriage Company of Banzai zijn nooit op cd verschenen, liggen niet in de winkel en worden dus niet (meer) op de radio gedraaid. Het lijkt, kortom, alsof ze nooit bestaan hebben. Zeker, BMG Ariola kwam ooit met low budgetcompilaties van Tjens-Couter en The Machines op de proppen, maar die waren zo slordig samengesteld dat je er zelden wijzer van werd. En Lowlands begon ooit met het lovenswaardige Musique Belgique Archive, maar ging op de fles nog voor het project echt kon worden uitgebouwd.

Vreemd genoeg leeft de Belgische pioniersscene wèl in het buitenland. In Rusland tikte ik ooit een piraatversie van Well Cut van Jenghiz Khan op de kop en ook de lp van Irish Coffee werd talloze keren gebootlegd, tot in Italië toe, voor een Duits label hem vorig jaar een officiële cd-release gaf. Hulde dus aan Sony dat onlangs twee langspelers van de Aalsterse progrockband Kandahar van de vergetelheid redde. We moeten dringend wat zorgvuldiger en respectvoller omspringen met ons eigen pop- en rockpatrimonium. Dat is niet enkel een verantwoordelijkheid van platenlabels, maar ook van de overheid. Een goed gedocumenteerde website waar je al dat vroege materiaal kunt downloaden, zou al een stap in de goede richting zijn. Want een eigen identiteit bouw je nu eenmaal niet op zonder geheugen.

Dirk Steenhaut

We moeten dringend wat zorgvuldiger en respectvoller omspringen met ons eigen pop- en rockpatrimonium.