1 Ik zie het zo voor me, je ligt op een nacht wakker en denkt: laat me eens een boek schrijven over mensen die niet kunnen slapen. Juist?
Peter Buurman: Het is eigenlijk andersom gegaan: doordat ik erover schreef, begon ik na verloop van tijd soms wakker te liggen. Maar misschien kwam dat gewoon doordat schrijven een heel intensief proces is, en niet per se door het onderwerp van mijn boek. Hoe het ook zij, het was wel positief. Dit kan ik gebruiken, dacht ik.
2 Alleen in onze slaap zijn we nog vrij, schrijf je. Wanneer we wakker zijn, moeten we ons voegen naar de regels van de maatschappelijke realiteit. Moeten we weer durven te dromen, ook overdag?
Buurman: Ik erger me er inderdaad wel eens aan hoe weinig vrijheid we nog hebben en hoe we zelfs onze dromen inpassen in het rationele discours. Een droom is niet logisch, zeggen we dan, en vervolgens googelen we er de betekenis van om er de logica van te achterhalen. Als je vaak droomt dat je je tanden verliest, dan ben je wellicht heel erg gestrest. En zo doden we onze eigen creatieve vrijheid. Stel dat we ons die creatieve vrijheid ook overdag zouden gunnen en niet alles meteen zouden dichttimmeren, dan zouden we meteen in een prettiger wereld leven, denk ik wel eens. Al weet ik tezelfdertijd ook dat als we allemaal dromers zouden zijn we ook wel eens in de problemen zouden kunnen komen. Ik hunker naar de absolute vrijheid, maar besef dat die niet waar te maken is. Die tegenstelling hoort wellicht bij de tragiek van het leven.
3 Mensen zijn vloeibaar, besluit de schrijver in je boek, en door over ze te schrijven worden ze vastgelegd. Doe jij dat uiteindelijk ook?
Buurman: Zo weinig mogelijk. Vandaar dat ik het boek improviserend heb geschreven. Voor ik eraan begon, had ik het idee voor de eerste drie van de uiteindelijke vijfentwintig hoofdstukken. Ik wilde nagaan of ik kon schrijven zoals we dromen, op de golven van het onderbewuste, zonder daarbij meteen zweverig te worden. Ik zat daarbij constant met de bezorgdheid hoe ik mijn personages de vrijheid kon geven. Door niet te beschrijven hoe ze eruitzien of over hun achtergrond te verzwijgen, ontdekte ik. Door ze grotendeels onbekend te laten dus. Wat mijn personages buiten het boek doen, blijft ook voor mij een mysterie en er zijn bepaalde zaken die ik ook niet helemaal snap.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
