PETE DOHERTY’

Pete Doherty, bad boy van de Britse rock, maakt zijn acteerdebuut als dichterlijke dandy in het kostuumdrama Confession of a Child of the Century, binnenkort op dvd. Een gesprek met de liederlijke ex-Libertine over de pijn van het Pete Doherty zijn. ‘Nu ben ik clean as a whistle. Dat lijkt sommige mensen te ontgoochelen.’

Vierendertig is Pete Doherty intussen, maar ondanks de tattoos hier en daar heeft de Londense songschrijver nog altijd iets van een schooljongetje, met zijn bolle wangen, guitige blik, warrige collegecoupe en gilet met losjes geknoopte das. Het is alleszins niet de look die je verwacht van iemand met drie celstraffen, vijftien dagvaardingen en 26 aanklachten wegens drugsdelicten op zijn actief. Gelukkig bevat zijn cv ook positievere zaken. De belangrijkste: twee uitstekende platen met zijn ex-groep The Libertines, twee redelijke met zijn band Babyshambles en zijn voorlopig, laatste muzikale wapenfeit: het soloalbum Grace/Wastelands uit 2009.

Wat je ook niet verwacht bij Doherty – beroemd als muzikant, berucht als glamourjunk en tabloidfavoriet – is dat hij stipt op tijd op de afspraak verschijnt. Hij is zowaar tien minuten te vroeg. Bovendien oogt hij, hoewel hij met een biertje nonchalant in de hand de kamer komt binnengewandeld, zowaar nuchter en gefocust. Of toch ongeveer. ‘Hebben we elkaar niet al eerder ontmoet?’ vraagt hij, terwijl hij me de hand schudt, en ik van neen. ‘Ben je zeker? Ook niet in Londen? Ik zou nochtans zweren van wel.’

Dat Doherty in een beste bui blijkt, is een opluchting, want de reden voor ons rendez-vous – de film Confession of a Child of the Century – deed het ergste vermoeden. En niet alleen omdat de tweede langspeler van de Franse regisseuse Sylvie Verheyde, een adaptatie van de autobiografische roman uit 1836 van Alfred de Musset, vorig jaar in Cannes werd afgeslacht, en nu bij ons rechtstreeks in de dvd-rekken wordt gedropt. Vooral debuterend acteur Doherty kreeg de wind stevig van voren met zijn rol als de decadente dandy Octave die zich te goed doet aan alles wat God verboden heeft, én aan zijn aristocratische maîtresse Brigitte, vertolkt door Charlotte Gainsbourg.

‘Nooit eerder was decadentie zo saai’, sneerde Screen Daily. ‘Doherty zou zijn drugsgeld beter in acteerlessen investeren’, klauwde The List. Maar de aandoenlijke rockpoëet, die Londen ontvlucht is en al twee jaar in Parijs woont, lijkt er zich weinig van aan te trekken. Hij heeft dan ook genoeg andere sores aan zijn kop. Zo lijkt afkicken maar niet te lukken, hoewel hij ondertussen vaker in rehab heeft gezeten dan wijlen Amy Winehouse, net als topmodel Kate Moss een ex-lief trouwens.

Bovendien weigert Doherty’s vader, een ex-beroepsmilitair, nog steeds alle contact met hem zolang hij van de coke, heroïne, weed, amfetamines en ander spul blijft snoepen. En ook zijn kinderen Astile (9) en Aisling (3) krijgt hij maar sporadisch te zien, aangezien hij met de moeders (respectievelijk zangeres Lisa Moorish en fotomodel Lindi Hingston) allang heeft gebroken. En zou hij ondertussen alweer on speaking terms zijn met Charlotte Gainsbourg, met wie hij tijdens de chaotische opnames van de film – Doherty werd onder meer gearresteerd wegens shoplifting – een vluchtige affaire had, die de dochter van Doherty’s held Serge haar huwelijk met acteur Yvan Attal kostte?

Viel het mee om voor de camera te staan?

PETE DOHERTY:Kind of, yeah. Het was een uitdaging. Je moet de teksten onthouden en geloofwaardig zijn. Gelukkig lag de rol dicht bij mij. Poëzie, wanhoop, decadentie: daar ken ik alles van. (gniffelt) Toen Sylvie haar nek voor me wilde uitsteken en ik het script las, wist ik: dit ben ik. Ik zou jaloers geweest zijn als iemand anders de rol had gekregen.

Was het de eerste keer dat een filmmaker je vroeg?

DOHERTY: Spielberg belt me voort- durend. (lacht) Nee, men had me al eerder rollen aangeboden maar ofwel vond ik er niks aan, ofwel riepen de producenten in koor: ‘Niet met die junk.’ Ook deze keer was het lastig. Ik woon in een appartement in Le Marais. De producenten zijn voor de opnames mijn flat binnengevallen om alle drugs weg te halen. Pas toen Charlotte mee aan boord was, kwamen ze eindelijk met het geld over de brug.

Hoe heb je jezelf voorbereid?

DOHERTY:I didn’t. Sylvie wilde niet dat ik lessen volgde. Ze wilde me zoals ik ben. Ik was van in het begin bij het project betrokken, dus ik had voldoende tijd om uit te vissen wie De Musset was en hoe het er toeging in zijn tijd. Een heel fascinerende periode, ook qua aankleding. De kleren, koetsen, meubelen, hoeden… mensen hadden toen veel meer smaak dan nu. Kijk eens naar buiten en zie het verschil. De wereld ziet er vreselijk uit vandaag. Zo clean, zo koel, zo uniform. Er is niks romantisch of poëtisch meer aan.

Je eerste band heette The Libertines. Hier speel je een libertijn. Dat kwam alvast mooi uit.

DOHERTY: Toen ik vijftien was, begon ik met die vrije, artistieke levensstijl te koketteren. Niet met de seks en drugs of zo, maar met het bohemienleven, de kostuums, de romantiek, Baudelaire, Oscar Wilde, De Sade… De Musset heb ik eigenlijk pas nu ontdekt. Daarvoor was ik een brave, verlegen tiener die een bijna militaire opvoeding kreeg. Altijd strikt gedisciplineerd. Altijd onderweg van stad naar stad (Doherty groeide op in het Londense maar woonde ook in Dublin, Coventry, Duitsland en Cyprus, nvdr. ). Tot ik besefte: ‘Dit ben ik niet. Ik moet mijn eigen weg vinden.’ Alle tieners kennen dat gevoel.

Was je clean tijdens de opnames?

DOHERTY: Wel… Ik nam ’s morgens a good whack(crackcocaïne, nvdr.) om uit mijn bed te raken en daarmee was ik voor tien à twaalf uur zoet. Ik nam wat extra spul mee op de set om mezelf op mijn gemak te stellen. Maar dat was meer psychologisch dan wat anders. Sylvie had me nog voorgesteld om me methadon te bezorgen voor de opnames, maar plots ging alles zo snel dat ik de tijd niet had om me daarmee bezig te houden. Het was kwestie van een ader vinden, spuiten en filmen maar.

Ben je op dit moment clean?

DOHERTY:Clean as a whistle. Dat lijkt sommige mensen te ontgoochelen. Ze willen een zieke, zielige junk zien. Ze kicken erop. Maar bad boy Pete is grotendeels een uitvinding van de tabloids. Die willen niet dat ik er goed uitzie of uit mijn woorden kom. Dus blijven ze gif spuien naar mij. Vooral de Britse pers is onverbiddelijk. Gieren zijn het.

Is dat de reden waarom je van Londen naar Parijs bent verhuisd?

DOHERTY:(knikt) Ik moest daar weg. Ik kon de straat niet op of ik eindigde in de roddelrubriek, of in de gevangenis. Iedereen kende me en viseerde me. Ik had ook te veel schulden bij gevaarlijke figuren. Het was altijd oppassen en over mijn schouder kijken. Naar Parijs verhuizen was mijn manier om mijn familie te tonen dat ik tenminste probeer om mijn leven op orde te krijgen. In Parijs neemt iedereen zichzelf dusdanig serieus dat ik mezelf nu ook weer serieus neem. Ik zeg niet dat alle problemen opgelost zijn. Ik heb nog steeds schulden en drugsproblemen, maar ik doe mijn best.

Waarom precies Parijs?

DOHERTY: Deze film en Sylvie hebben me daar gebracht en ik voel me er op mijn gemak. Ik heb geen telefoon, mensen laten me met rust en ik wandel vaak alleen door de stad. Ik geniet van mijn eigen gezelschap. Mijn dagen staan niet langer in het teken van drugs, en daar ben ik blij om. Ik ben 34, verdomme, geen kind van 21. Het wordt tijd dat ik me naar mijn leeftijd begin te gedragen. Want, weet je, het is helemaal niet zo opwindend om heelder dagen fucked up te zijn, om wakker te worden in je eigen kwijl en je niet meer te herinneren wat je de dagen ervoor hebt uitgevreten. Of met wie. Mijn nieuwe drugs zijn: slapen en ontbijten. Ongelofelijk hoeveel energie je daaruit kunt halen. Gezond leven is verslavend. Vroeger zag ik soms vier dagen mijn bed niet en overleefde ik op alle rommel die ik kon scoren. Daar gaat niet alleen je stem van kapot, maar ook je creativiteit.

Zou je verder hebben gestaan als songwriter mocht je niet aan de drugs zijn geraakt?

DOHERTY:For sure, yeah. Drugs kunnen je creativiteit prikkelen, dingen in gang zetten op een oppervlakkig niveau. Maar niet meer dan dat. De rest is werk. Discipline. Vakmanschap. Artiesten die het tegendeel beweren, zijn naïef. Of junks – die liegen voortdurend, vooral tegen zichzelf. Wie weet hoeveel geweldige songs ik al had geschreven mocht ik clean zijn gebleven.

Wanneer ben je tot die inzichten gekomen?

DOHERTY: De laatste keer dat ik in de cel zat. Ik was een zootje. Crack, coke, heroïne… ik had het niet meer onder controle. Ik ben daar ook heel foute figuren tegengekomen. Ik ben in elkaar geslagen, misbruikt… (begint te huilen) De gevangenis is gewoon een kweekschool voor junks en dealers. Iemand met een drugsprobleem sluit je toch niet op in een kooi met dealers? That’s really fucking criminal. Je kunt net zo goed een spuit in iemands arm steken en hem dan veroordelen. Maar goed: Engeland is compleet verneukt. Het is een koude maatschappij die enkel in geld is geïnteresseerd. Wil je kids uit de criminaliteit houden, investeer dan in scholen en opvang.

Je laatste soloplaat dateert alweer van 2009. Ben je bezig met nieuwe songs?

DOHERTY: Ik hoop binnenkort weer een plaat uit te brengen. En ik schrijf gedichten en schilder. Mensen denken dat ik de hele dag in bed lig en niet productief ben. Maar dat klopt niet. Ik probeer te leven.

Je was close met Amy Winehouse, over wie je het nummer Flags from the Old Regime schreef. Denk je vaak aan haar?

DOHERTY: Tuurlijk. Het is zo triest wat er met Amy is gebeurd. Ik heb haar altijd graag gezien. Een geweldige artieste, gewoon de beste zangeres van haar generatie. Dat moeten we van haar onthouden: haar muziek, haar songs, niet die bullshitverhalen over drank en drugs. Hadden de mensen dat wat vaker gedaan toen ze nog leefde, dan was ze nog onder ons. Daar ben ik zeker van.

Bedankt voor dit gesprek en hou het clean.

DOHERTY: Ik doe mijn best. Heb je toevallig een sigaretje voor mij? Ik ben de mijne vergeten in mijn hotelkamer.

CONFESSION OF A CHILD OF THE CENTURY

Uit op 7/5 bij Filmfreaks.

DOOR DAVE MESTDACH

Pete Doherty ‘REGISSEUSE SYLVIE VERHEYDE WILDE NIET DAT IK ACTEERLESSEN VOLGDE. ZE WILDE ME ZOALS IK BEN. POËZIE, WANHOOP, DECADENTIE: DAAR KEN IK ALLES VAN.’