P.B. GRONDA, van wie onlangs de nieuwe roman Wanderland is verschenen, duikt elke week in de populaire cultuur.

Een van de televisiereeksen die ik mis sinds ik de laatste aflevering heb gezien, is Daredevil. Dat had ik tijdens het kijken niet meteen verwacht. Waarom niet? Hierom:

Matt, een blinde advocaat, gaat boeven vangen in Hell’s Kitchen, een wijk op Manhattan. Hij heeft een beste vriend die ik irritant vind en die vertolkt wordt door een acteur die twee gezichtsuitdrukkingen kent maar slechts de helft daarvan gebruikt voor deze rol.

Matt vindt een gedroomd lief, maar die verdwijnt dan wat op de achtergrond om plaats te maken voor iemand die voortdurend wil vechten. Niet ‘leuk vechten’, nee, gewoon echt vechten. Snap ik niet. En de grootste tegenstander, gespeeld door die kale acteur uit de zelfmoordscène van Full Metal Jacket, is vele keren cooler dan Matt – eigenlijk een onnozelaar in een dichtgenaaide bivakmuts die intussen wel de naam van de serie draagt.

Ah ja: en de generiek is niet mooi.

En Deborah Woll loopt heel de tijd met haar mond open wat verbaasd te kijken. Dat is vervelend. En ik hou ook niet van het thema van het katholieke schuldbesef dat in Amerika misschien eens iets anders is maar hier gewoon veel slechte herinneringen oproept.

Verder echt een prima reeks, hoor.

Maar ik vroeg me dus toch af: waarom mís ik ze zo?

Het moet iets zijn met dat hoofdpersonage. Een blinde (toch??) die uiterst gevoelige zintuigen heeft omdat hij ooit een ongeval – het is altijd een ongeval – heeft gehad. Nu hoort hij haarscherp en voelt hij als het ware zijn omgeving beter aan dan gelijk wie. Dat is echt een groot voordeel voor hem. Omdat hij, ja… moet vechten tegen de slechten, heel de tijd.

Sinds enkele jaren verschijnt om de zoveel tijd een artikel over mensen met erg scherpe zintuiglijke waarnemingen. Meestal wordt dat gekoppeld aan hooggevoeligheid, wat het nieuwe, politiek correcte woord voor ‘overgevoeligheid’ is, en een soort containerbegrip werd voor mensen die er soms minder goed in slagen om het allemaal wat op een afstand te houden. Ze noemen het ook hoogsensitiviteit. Dus personen die het ‘hebben’ worden dan HSP’s.

Ik haak altijd af wanneer er letterwoorden gevormd worden, want daar vangen ze dan meteen maar iedereen mee, met zo’n letterwoord. Was ik in 1991 geboren in de plaats van in 1981, dan lag ik nu waarschijnlijk nog in de zetel te gapen van al de rilatine die ze mij als kind gevoerd zouden hebben.

Maar als ik naar de supermarkt ga, dan ruik ik aan de ingang al het viskraam dat nochtans helemaal achterin ligt, gemixt met drie pufjes te veel J’Adore van Dior van de mevrouw bij de ontbijtgranen en de stoffige geur van kartonnen dozen en de pesto die de man van de tv’s voor lunch at. En dat zijn enkel de geuren. Dan heb je nog licht, geluid, temperatuur… Vermoeiend, naar de supermarkt gaan.

Maar het goede is: dat is helemaal niet erg. Op een dag zit ik neer en moet ik een scène schrijven in een boek of een tv-reeks en kan ik in een sensorisch archief duiken.

Maar om dat te beschrijven heb je geen letterwoord nodig, het is gewoon een beetje Daredevil zijn. Zonder die dichtgenaaide bivakmuts.

P.B. GRONDA

EEN VAN DE TELEVISIEREEKSEN DIE IK MIS SINDS IK DE LAATSTE AFLEVERING HEB GEZIEN, IS DAREDEVIL. DAT HAD IK TIJDENS HET KIJKEN NIET METEEN VERWACHT.