P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.
Naar aanleiding van enkele programma’s waarin kinderen voor opgedraaide muziekwereldfiguren komen zingen, werd er heel wat heen en weer geschreven. Velen vinden programma’s zoals The Voice Kids een schande. Zij roepen beelden op van overdadig geschminkte krultangmoeders en kettingrokende, gefaalde vaders die hun kroost naar de tv-studio’s van dikke sigarenmannen sleuren om daar onder heel veel verstikkende stress door iedereen heel graag gezien te worden voor het kunstje dat ze tonen.
Daarop heb je dan altijd wel weer iemand die vindt dat het moet kunnen. Het is al 2014, weet je wel, kinderen leren wel omgaan met de hedendaagse, gekke wereld. Dat zeggen ze namelijk elk jaar. En als die theorie klopt, dan wordt het binnenkort al 2015, en wat voor wereld wordt het dan voor onze kinderen? Dat zal, ik gok maar even, een hedendaagse, gekke wereld worden.
In die laatste groep mensen zat ook iemand die de functie van kinderrechtencommissaris bekleedt. Die vond in De Standaard dat kinderen ‘ook maar mensen zijn’. De wereld van de grote mensen, daar staan ze eigenlijk al middenin, zo gaat de redenering. Dus kan wat televisie vast ook geen kwaad. Ook al, want men is natuurlijk niet naïef, gaat het over ‘door en door commerciële formats’. Daar kwam dan nog eens een anekdote bij van de grote pedagoog Jean-Jacques Rousseau. Rousseau, die in de hedendaagse, gekke wereld van de achttiende eeuw leefde en het handvol kinderen dat hij bij zijn poetsvrouw verwekte in de toenmalige vondelingenschuif liet steken. Het lijkt me inderdaad niet opportuun om zijn verlichte voorbeeld vandaag nog naar de letter te volgen.
Het komt volgens het kinderrechtencommissariaat neer op – dat zie je aankomen – de rechten van het kind. Zo’n kind heeft blijkbaar het recht op ‘deelname aan het culturele leven’. En de showbusiness maakt deel uit van het culturele leven… Een en een is twee, nietwaar, meneer?
Er is toch iets fout gegaan toen we gewoon alles dan maar als cultuur zijn gaan beschouwen.
Een deelname aan The Voice Kids oké vinden vanwege dat recht, is zoals een kind volproppen met cola en diepvriesloempia’s omdat het nu eenmaal het recht heeft gevoed te worden. En dan zeggen: ‘Wat? Dat kind heeft die cola toch duidelijk graag?’
De basisregel moet altijd zijn dat kinderen niets verloren hebben in massamedia. Omdat ze geen flauw benul hebben van hoe ver die media reiken en hoe groot die massa is, bijvoorbeeld. Op VTM loopt een programma waarin idioten wordt wijsgemaakt dat ze 1. BV’s zijn en 2. dat dat iets betekent, zodat ze hun kinderen komen laten zien. Koen Wauters, die presenteert, zou voor geen miljoen zijn kinderen meebrengen. ‘Natuurlijk niet’, zegt iedereen dan. Ah, nee. Natuurlijk niet.
Er zijn voor kinderen plaatsen op televisie waar ze aan bod kunnen komen. Dat hangt van heel veel zaken af. Bijvoorbeeld het tijdstip, de omkadering, het doelpubliek, het onderwerp en de achterliggende belangen. The Voice checkt rood op al die factoren. Iemand die dat niet ziet, zou geen commissaris moeten spelen.
P.B. GRONDA
VOLGENS DE KINDERRECHTENCOMMISSARIS HEEFT EEN KIND RECHT OP ‘DEELNAME AAN HET CULTURELE LEVEN’, DUS OOK AAN THE VOICE KIDS. ER IS TOCH IETS FOUT GEGAAN TOEN WE GEWOON ALLES ALS CULTUUR ZIJN GAAN BESCHOUWEN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
