P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Als columnist heb je weinig woorden om het idee te verkopen dat je alles best wel begrepen hebt, als romanschrijver kies je zoveel woorden als je wilt om te beschrijven hoe je er eigenlijk niks, maar dan ook niks van snapt.

Een probleem ontstaat wanneer mensen columnwijsheden in dikke boeken steken en die boeken dan ook nog eens als bijbels gaan verkopen. Wanneer complexe thema’s behandeld worden alsof het over het planten van rozen of het vervangen van een fietswiel gaat, weet dan dat je met leugenaars en valse profeten te maken hebt. En hou je geld in zo’n situatie alvast klaar.

Een industrie die op dat soort boeken en figuren drijft, is de geluksindustrie. Want ja, geluk is een industrie geworden. Op zich al een vaststelling om verschrikkelijk gelukkig van te worden. Veel mensen missen wat ze als ‘geluk’ beschrijven in tijden die materieel comfortabel maar emotioneel en moreel verwarrend zijn. En waar een vraag is, ontstaat een markt.

Die markt wordt bespeeld door mensen zoals Leo Bormans en zijn handeltje rond The World Book of Happiness en recenter The World Book of Love. Of door de opperheerser der klerenloze keizers, Alain de Botton, die met een hoop andere oververlichte geesten The School of Life oprichtte om mensen die even de richting kwijt zijn geld uit hun zakken te kloppen met abc-filosofie en geurkaarsen.

Vals intellect en opgeblazen kindercitaatjes worden door dit soort figuren op televisie of via sociale media over mogelijke slachtoffers heen gekieperd. Ja, want het is natuurlijk lekker materiaal voor tien minuten tv of een interview met een paar holle quotes. Het menselijke zoeken als onderwerp voor een bvba’tje.

Naast interviews zijn er de lezingen, natuurlijk. Mensen die niet kunnen schrijven, komen altijd graag voorlezen. En als het daar nu nog bij zou blijven.

Nee, ze verkopen ook prullaria zoals gelukskalenders, dekentjes en als je wilt ook kleurpotloden en zandlopers. Ja, zandlopers, want, snap je, tijd en zo en wat ermee gedaan. Me-taforen voor peuters, kortom. Maar daar is tenminste nog moeite gedaan voor een metafoor. Wat gedaan met ‘filosofische honing’? Nee, dat bestaat echt. Enfin, het bestaat natuurlijkníét echt, het staat zo in de shop te koop.

Ook kinderen worden niet gespaard. Op de website van bullshitmarchand Leo Bormans staat onder andere te lezen: ‘Kunnen we ook onze kinderen een beetje gelukkiger maken? Door elke dag een verhaaltje voor te lezen uit het nieuwe boek Geluk voor kinderen bijvoorbeeld, opgehangen aan de tien pijlers van Geluk.’

Echt waar, Leo? Kinderen?

Eén ding zijn geluksgoeroes zeker: goede marketeers van hun eindeloze onnozelheden. Ik raad iedereen dan ook aan om op zoek te gaan naar een echt boek, met personages die huilen, feesten, struikelen, vrijen, vergeven, de hik hebben, dromen, werken, op reis gaan en soms ook heel gelukkig zijn. Dat is, tenminste, mijn tip als columnist. Als schrijver heb ik er ook geen flauw idee van. Is er toch iets dat ik deel met Leo’s en Alains.

P.B. GRONDA

OOK KINDEREN WORDEN NIET GESPAARD DOOR BULLSHITMARCHAND LEO BORMANS. ECHT WAAR, LEO? KINDEREN?