Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Er is ergens, misschien per ongeluk, dan toch iets ontstaan zoals een Vlaamse identiteit. Of toch tenminste een idee van wat dat zou zijn. Natuurlijk – wat had je gedacht – heeft die niks te maken met wat de Catalanen of de Schotten drijft. Ten eerste omdat we daarvoor te graag om zeven uur op ons gemak naar tv beginnen te kijken, ten tweede omdat de Vlamingen niet in die vergelijking passen. Dat zouden dan, mutatis mutandis, de Noorderkempenaars of zoiets moeten zijn. Nee, de identiteit komt neer op: gewoon doen en verder vooral maar goed gewoon doen.

Je hoort dat heel goed in radioreclame. Hobbywinkels, verzekeraars en autofabrikanten bieden allemaal producten en diensten aan voor mensen die ‘de klein mannen rap van ’t school gaan halen, se’.

Kortom, alles moet iet of wat kleinschalig en laagdrempelig blijven. Dat valt pas echt op zodra je weg bent uit Vlaanderen, dat iedereen er gewoon Jos of Joke heet.

In de rest van de wereld is dat niet zo.

Als ik in Italië een pot confituur ga kopen, bijvoorbeeld, dan spreken ze me aan met ‘dokter’. Gewoon omdat ik een bril draag, denk ik, en niet CIAO BELLA brul naar iedereen die ik zie, inclusief honden en kinderen. En er is ook een man in het dorp die me al twee jaar als ‘advocaat’ begroet. Geen flauw idee waarom. Misschien zoekt hij er gewoon een, maar dan moet hij duidelijker leren praten. Trouwens: ik heb een okergele pet op van een tattooshop ergens in The Bronx. Als je ooit al een advocaat vindt die er zo uitziet, zoek dan toch nog maar even verder.

Soit. Het lijkt haast alsof mensen in het buitenland verschillend met elkaar omgaan naargelang de aard van hun relatie. Zozo… boeiend concept.

Want in Vlaanderen, nee, daar is het gewoon Kris en Elio en we mogen toch al wel eens lachen, zeker! Maar ja, jong! Allez!

Ik vind dat heel sympathiek. Echt waar. Als er gezelligheid te bespeuren valt, dan weet je dat ik in de buurt ben. Politieke verslaggeving, of gelijk welke andere vorm van serieuze journalistiek, is helaas niet gediend van gezelligheid.

Doen alsof we allemaal maten zijn, is heel aanlokkelijk. Dat zou weleens de Vlaamse Droom kunnen zijn: iedereen die lekker gewoon doet en geen enkele vorm van dat uiteindelijk toch maar ambetante protocol meer.

Maar ik wil wel nog een paar details weten, buiten dan wat de dappere onderhandelaars ’s middags bestelden voor te eten.

Over het falen om een eerlijke hervorming van de fiscaliteit op het todolijstje te zetten, om maar iets te zeggen. Als dat op een plezante manier kan, tja, vooruit dan maar. Vaak kan het niet op een plezante manier. En in dat vervelende geval kunnen meneer Peeters, meneer Reynders of meneer Beke misschien uitleggen hoe dat komt, zodra hun fotootje voor Twitter genomen is en ze nog eens gezwaaid hebben naar de vrienden van de pers. Er zijn intussen al veel te veel overlopers tussen die twee werelden, en dat kan de bedoeling niet zijn. Zelfs niet in het gezellige, compleet gewone, steenrijke besparingsdorp tussen Amsterdam en Parijs.

P.B. GRONDA

ER IS ERGENS, MISSCHIEN PER ONGELUK, DAN TOCH IETS ONTSTAAN ZOALS EEN VLAAMSE

IDENTITEIT.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content