P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

”Cause you can’t, you won’t and you don’t stop.’ Zo begon hiphop in 1994. Je stak het groene schijfje voor het eerst in de discman van een rijkere vriend die al een discman had en dacht: beter wordt het niet. Wat een vergissing, want toen moesten Root Down, Sabotage, Get It Together, Sabrosa en de rest nog komen. 1-2 oh my god.

Weinig dingen wekken meer heimwee naar de mid 90s op dan Ill Communication van de Beastie Boys. De Beastie Boys waren oudere broers die je de weg wel zouden tonen. Meestal gewoon de weg naar het dichtstbijzijnde skatepark of de frigo.

Er was ook Public Enemy, en dat ging zo: ‘Yes, the rhythm, the rebel / without a pause / I’m lowering my level.’ Ik weet ook niet wat ze daarmee bedoelden, maar die lijn uit Rebel without a Pause werd later wel gesampled door Bonzai-Cherrymoon-houseboy en ninetiesraveking Yves De Ruyter, en werd zo een klein stukje zeldzame poëzie voor miljarden Honda Camino-Johnny’s en -Marina’s all over the world.

Met metal kon je ook die moeilijke jaren van allerlei gekke lichamelijke en mentale veranderingen trotseren, maar het was zo kwaad, heel de tijd. En dat was goed. Kwaadheid is nodig in elke generatie. Maar als je dan ’s ochtends ook de campus kon opwandelen met Flute Loop en Do It van de Beasties op je kop? Dudae, de wereld zag er plots toch heel wat meegaander uit.

Mijn muzikale mentors in de jaren negentig waren, om het in beleefde taal uit te drukken, niet heel erg onder de indruk van hiphop. Ik weet nog hoe de oudere broer van een goede vriend zijn bord spaghetti van zich weg schoof en de tafel verliet toen hij hoorde dat ik House of Pain wel goed vond.

Veel mensen zagen rap dan ook zo: twee idioten met belachelijke broeken en omgedraaide petjes die gewoon snel praten terwijl een derde – en grootste – idioot een vinylplaat staat kapot te maken achter een flightcase.

Dat was daarom niet altijd helemaal onterecht.

Maar hiphop beet uiteindelijk stukken uit haast alle andere genres. Er kwam na de grunge een golf aan door rap beïnvloede muziek voor boze middenklassekids met bands als Dog Eat Dog, Rage against the Machine, Downset, Korn en duizenden vergeten bands, zoals Nastasee of de christelijke skarap van The O.C. Supertones.

Vandaag is de strijd beslecht en wordt de spannendste muziek gemaakt in hiphop. Al lang niet meer in pop, als dat sinds de jaren 80 al ooit zo is geweest, en ook niet meer in de indie- en singer-songwriterrevivalmuziek die het eerste decennium van de 21e eeuw enorm populair werd. Alleen al Kanye West en Kendrick Lamar hebben de laatste jaren met hun twee meer potten gebroken dan heel de rockcatalogus tezamen.

Yeezus van Kanye is niet alleen een van de beste platen van deze jonge eeuw, het is ook een plaat waar geen enkel slecht nummer op staat. Dat hoorde je niet meer sinds The Beatles. En Kendrick Lamar? Daar begin ik niet eens over, zo goed.

Maar hey, laten we vooral met enthousiasme wachten tot de Foo Fighters of andere veertigers nog eens hetzelfde nummer hebben geschreven.

P.B. GRONDA

IK WEET NOG HOE DE OUDERE BROER VAN EEN GOEDE VRIEND DE TAFEL VERLIET TOEN HIJ HOORDE DAT IK HOUSE OF PAIN WEL GOED VOND. VANDAAG IS DE STRIJD BESLECHT EN WORDT DE SPANNENDSTE MUZIEK GEMAAKT IN HIPHOP.