P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.
Alle plezante dingen zijn nog plezanter in de lente en de minder plezante dingen kun je gewoon hard wegdrinken. Ik bedoel: er zijn helemaal geen minder plezante dingen, kinderen! Doe aan sport! Trouw met je buurmeisje!
Het beste aan de lente is het eenvoudige feit dat we weer naar buiten trekken en daardoor met oorspronkelijke en natuurlijke dingen worden geconfronteerd. Zon op onze huid, huid op onze huid en zon tegen ons glas.
De lente is I Want to Hold Your Hand van The Beatles. Het is erin toegestaan om zonder die verdomde ironie naar The Everly Brothers, The Beach Boys of The Monkees te luisteren en, fak it, als je dat wil gewoon mee te zingen.
Maar genoeg gezwets over de lente, want nu de HBO-succesreeks Mad Men er zo wat op zit, kunnen we eindelijk haarfijn proberen te analyseren waarom we dat precies zo goed vonden en welke aspecten van de reeks nu precies zo bijzonder waren.
Maar laten we dat alvast zeker niet doen. Fuck analyseren, daar bestaan bloggers voor, alsook heel de mantelzorg voor ex-spelers die wij om te lachen ‘voetbalanalyse’ noemen. Om nog te zwijgen over de rest van de media, die, zo bleek nog maar eens een dag of tien geleden, vooral zichzelf graag grondig analyseren. Waarover ik verder niets wil zeggen, want straks gaan ze analisten bellen om de analyse van de analyse te maken. In Kenia schieten gekken 150 studenten neer, maar o ho, zolang we maar geen verkeerd camerastandpunt hebben gebruikt om die fiets van Stevaert zaliger in beeld te brengen.
We moeten echt heel dringend over onszelf heen raken, hier.
Ja, daar kun je mee lachen, maar intussen is het toch maar gewoon waar.
Feit – terugkerend naar Mad Men – is alleszins dat de jaren vijftig en zestig, waarin de reeks zich voor een goed deel afspeelde, tot de verbeelding spreken.
Tot het punt dat veel van de sindsdien verworven vrijheden soms als jammer worden beschouwd door jonge mensen als jullie en in minder jonge mate ook, zoals Tom Boonen zou zeggen, mijn eigeste zelf.
Dan heb ik het niet over de afnemende seksuele ongelijkheid of het teruggelopen gebruik van pommade. Maar auto’s waren nog geen stukken kunststof die ontworpen werden door één iemand met een mes en een blok klei in een windtunnel. Aan een radio kon je draaien. Eigenlijk kon je aan haast alles draaien.
Mannen moesten nog pakken dragen en vrouwen, zo wordt altijd gezegd, zagen er ‘supervrouwelijk’ uit. Ik denk dat er bedoeld wordt: er was meer elegantie en de internationale icoontjes voor mannen- en vrouwentoiletten kwamen nog meer overeen met de feitelijke kledingdracht.
Het was allemaal klote en iedereen zat aan de drank maar het zag er godverdomme tenminste netjes uit. En kijk nu. We vinden ons heel wat, met gekochte cool en ersatzhersenen in onze binnenzak, maar kom eens buiten in de lente. De verloren schermstaanders, de 24/7-nieuwsconsumenten en de pornoverslaafde buurjongens. Kunnen alles, maar niet gewoon in de lente naar de blauwe hemel staren, aan de knop draaien en een liedje opzetten voor haar.
P.B. GRONDA
ER ZIJN HELEMAAL GEEN MINDER PLEZANTE DINGEN, KINDEREN! DOE AAN SPORT! TROUW MET JE BUURMEISJE!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier