P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Er zijn geen goede rolmodellen meer en het valt te vrezen dat rock-‘n-roll binnen hoogstens twee generaties effectief dood zal zijn. Je kunt daar een lange uitleg voor geven. De korte uitleg is dat er enkel nog pussies opgroeien.

Mensen luisteren naar Muse. Ze spelen Coldplay op hun saaie trouwfeesten. Mensen eten gezond. Ze doen allemaal yoga plus een sport en dat zul je geweten hebben op het domste wat een mens ooit bedacht heeft, namelijk een website om zogezegd vrienden te worden met andere mensen met te veel tijd. Mensen houden hun vetgehalte en hun hartslag en hun gemiddelde geluksgevoel in het oog met apps en praten met wildvreemden over hun dromen. Ze vinden dat CD&V best wel enkele goede punten heeft. Ze vinden die Lena Dunham een soort godin omdat ze erin geslaagd is om vervelende seks op een slechte manier te regisseren. Ze luisteren naar die verschrikkelijke Ed Sheeran en denken: wat een aparte singer-songwriter toch. Ze lezen allemaal erotische shite-boeken in bed terwijl hun man met zijn bek open ligt te slapen. Ze vinden, zelf allemaal humoristen zijnde, vrouwen ‘met humor’ heel belangrijk, maar als ze er een tegenkomen, gaan ze zich verstoppen achter een Jupiler, de Coca-Cola voor mannen die een koersfiets hebben gekocht om toch over iets te kunnen praten op café.

En intussen is er niemand meer die het verschil kan maken tussen een mening en een belediging. Jerry Seinfeld zei het nog onlangs: de nieuwe generatie gaat geen stand-up meer kunnen doen, want ze zijn te politiek correct.

Twee dingen daarover. Ten eerste geldt dat ook voor muziek, literatuur, fotografie, film en al de rest waar je een mening voor moet hebben en de gave om je niks aan te trekken van wat twee gekken op Twitter ervan zullen denken.

Ten tweede gaat het niet eens over politiek correct zijn. Ik ben best politiek correct. Ik pleit al sinds mijn acht jaar voor gelijke kansen, ik probeer mijn dochter toch een paar manieren te leren. Ik zit zelfs in het fucking oudercomité en hang daar ballonnen op, alsof ik niks beters te doen heb. Daar gaat het niet over. Het gaat over op een bepaald moment kunnen zeggen: kus allemaal mijn kloten met die diëten en die shitpopmuziek en die overdreven voorzichtigheid over alles.

Want voor je het weet, beginnen alle vrijgevochten vrouwen weer hun okselhaar te laten staan en er foto’s van online te gooien, alsof dat nu echt de overwinning is waar de mensheid al eeuwen op zit te wachten. En hetzelfde met al die Ken-poppen met gel in hun identieke kapsels en hun fitnessverhalen op Facebook en de stats van hoe lang ze waar gaan lopen zijn. Er verzuipen elke dag mensen die niks hebben en waarschijnlijk nog minder zullen hebben wanneer ze 50 of 70 jaar te vroeg doodgaan, maar wij strijden voor ons lichaamshaar en gaan joggen.

Kijk eens naar wat oude films. Zelfs tot in de jaren negentig kun je teruggaan. Kijk eens naar Mickey Rourke in Rumble Fish. Kijk eens naar Sophia Loren in Una giornata particolare. Dan zie je het wel. Er is niks mis met apart, er is niks oppervlakkigs aan schoonheid. Er is gewoon het leven zelf.

P.B. GRONDA

HET VALT TE VREZEN DAT ROCK-‘N-ROLL BINNEN HOOGSTENS TWEE GENERATIES DOOD ZAL ZIJN. JE KUNT DAAR EEN LANGE UITLEG VOOR GEVEN. DE KORTE UITLEG IS DAT ER ENKEL NOG PUSSIES OPGROEIEN.