P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik had niet eens door dat 2014 begonnen was, laat staan dat het seffens alweer voorbij is. Je ligt eventjes op de bank naar verzachtende daytime TV te kijken en hop, een heel jaar verder. Waar is de tijd dat een jaar nog een klein leven op zich was. Er was een tijd dat je niets kon bedenken dat niet binnen een jaar bereikt kon worden. Ik weet niet of dat komt omdat de dingen die je als kind wilt bereiken kleiner zijn, of omdat we onszelf het leven gaandeweg moeilijker maken. Dat vervelende groeien heeft nu eenmaal het onvermijdelijke gevolg dat de horizon altijd verder gaat liggen.

Echt eerlijk is dat niet. Want de gemiddelde levensverwachting stijgt dan wel, het is niet zo dat onze bereikbare leeftijd plots tot 150 of 200 jaar groeit. Er is zoveel te doen. Echt, onbeschrijflijk veel te doen. Neem dat we 85 jaar speeltijd krijgen. De laatste tien jaar kijk je door een raam of naar VTM, in de eerste tien leer je eten, en in nog eens tien meer al de andere basisfuncties. Rest nog 55 jaar. Belachelijk weinig. En de kloterij is dat je niet gewoon nog eens opnieuw mag aan het einde, ook niet als je heel mooi naar een of andere corrupte god lacht, heel rijk bent geworden en er gewoon voor betaalt of als genie het systeem weet te hacken.

Dat is in die simpele eenvoud zo triest. De nietigheid van de knipoog waarin we alles gedaan willen krijgen. Zoveel hoop, zoveel dromen, zoveel frustratie en zoveel mogelijke schoonheid bij elkaar gepropt in een vingerhoedje. Met een deksel erop. Gesteld dat dat bestond.

Je weet van deze tijd ook niet meer of er nu heel veel verandert of net weinig tot niets. Technologie doet ons natuurlijk het laatste geloven. Vingers scannen, 3D printen en straks tegen je auto vertellen waar je heen wilt, achteroverleunen en de krant lezen. Nu ja. De krant. Iets lezen, alleszins. Of laten voorlezen door een robot met de stem van Charlize Theron.

Terwijl ik denk, maar je kent die Charlize dan toch niet? En dan nog, stel dat je die kent, is dat 1. wel een toffe en 2. zou je haar in dat geval vragen om iets voor te lezen? Wie ben je misschien? Napoleon?

Technologie loopt altijd de sprint en wordt nooit moe. Als mens loop je een keer een 400 meter. Misschien nog een keer of twee. Drie, als je echt getraind bent en het niet te warm is, maar daarna ga je toch even liggen. De realiteit waarin we soms hoesten, honger krijgen, verliefd worden en ons hoofd voor de zoveelste keer stoten, komt, met andere woorden, meer en meer in botsing met een wereld waarin al die dingen afgedaan worden als tekortkomingen. Ja, dat is natuurlijk het failliet van de soort: net de dingen die ons kenmerken als zwaktes gaan beschouwen en vervangen door iets dat stuk gaat als we het tegen een muur knallen.

Als die gast in Boyhood aan het einde van de film de wereld in rijdt en naar dat liedje van Family of the Year luistert, dan denk je toch: misschien is dat wel 2014 geweest. Eindelijk weer beginnen te beseffen dat we allemaal wel ergens complete mislukkingen zijn. En dat dat niet erg is. Wat gaan ze doen? Ons stopcontact uittrekken?

ALS DIE GAST IN BOYHOOD AAN HET EINDE VAN DE FILM DE WERELD IN RIJDT EN NAAR DAT LIEDJE VAN FAMILY OF THE YEAR LUISTERT, DAN DENK JE TOCH: MISSCHIEN IS DAT WEL 2014 GEWEEST.